اخبار جدید

• گمشدگانِ سایه‌نشین - در آلام انسان های غرق در اعتیاد

  گمشدگانِ سایه‌نشین در کوچه‌های خاکستریِ شهر، گمشدگانِ بی‌نام می‌جویند سایه‌ی خود را، صبح‌ها، با دستبندی از امیدِ پاره، نفس می کشند در کارگاهِ زنگ‌زده، شب‌ها، چون پرنده‌ای شکسته‌بال، بازمی‌گردند به امیدگاه خیس زنجیرِ روز، زنجیرِ شب، میانِ آهن و عرق، دردی می‌چکد از انگشتانِ ترک‌خورده‌شان،................................................ دستی دراز کن به سوی این سایه‌ها، شاید یک جرقه‌ی کار، یک کلمه‌ی گرم، آن‌ها را از گمشدگی بیرون بکشد. زندگی‌شان، دردی است که ما نمی‌بینیم، اما آن‌ها، در عمقِ شب‌های بازپروری، شاید هنوز خوابِ بازگشت ببینند.

• لی چینگ‌ژائو: شاعر شور و اندوه در روزگار آشوب

  لی چینگ‌ژائو (1084–1155 میلادی)، یکی از برجسته‌ترین شاعران زن تاریخ چین و از چهره‌های ماندگار ادبیات دوره سونگ، با اشعار لطیف و پراحساس خود، قلب خوانندگان را تسخیر کرده است. او که به خاطر سبک منحصربه‌فردش در شعر «سی» شهرت دارد، نه تنها به‌عنوان یک شاعر، بلکه به‌عنوان نمادی از استقامت و استعداد در برابر ناملایمات زندگی شناخته می‌شود.لی در خانواده‌ای فرهیخته در شمال چین به دنیا آمد. پدرش، لی گه‌فی، از شاگردان سو شی، شاعر بزرگ، و مادرش از نوادگان یک مقام ارشد بود. این محیط فرهنگی، استعداد ادبی لی را از کودکی پرورش داد. او در جوانی با سرودن اشعاری چون «مانند یک رؤیا» که با مصراع معروف «سبز چاق و سرخ لاغر» به پایان می‌رسد، شهرتی زودهنگام یافت.در 18 سالگی، لی با ژائو مینگ‌چنگ، جوانی از خانواده‌ای هم‌طراز، ازدواج کرد. این زوج که هر دو عاشق ادبیات و جمع‌آوری کتیبه‌های سنگی و آثار باستانی بودند، زندگی عاشقانه‌ای پر از شعر، موسیقی و مطالعه داشتند. با وجود فقر مالی در سال‌های اولیه، عشق و علایق مشترک، زندگی‌شان را غنی کرده بود. اما این آرامش با سقوط سونگ شمالی در «حادثه جینگ‌کانگ» (1127) و حمله جین از هم پاشید. لی و ژائو مجبور به مهاجرت به جنوب شدند و بسیاری از مجموعه‌های ارزشمندشان در این مسیر از دست رفت.در سال 1129، ژائو در 46 سالگی درگذشت و لی را در اندوه و تنهایی فرو برد. او با شجاعت به حفظ آثار و مجموعه‌های باقی‌مانده ادامه دادلی چینگ‌ژائو با اشعاری چون «جست‌وجو، جست‌وجو، سرد و خالی، غمگین و اندوهبار» (از شعر معروف «شنگ شنگ مان») نه تنها احساسات شخصی‌اش را، بلکه درد و رنج یک عصر آشوب‌زده را به تصویر کشید. او که خود را «ساکن آسان» نامیده بود، با وجود مصیبت‌های زندگی، هرگز از خلق زیبایی دست نکشید. اشعار او، ترکیبی از لطافت زنانه و قدرت روحی، همچنان الهام‌بخش خوانندگان در سراسر جهان است.لی چینگ‌ژائو، بانویی که در میان طوفان‌های زندگی شعر سرود، نه تنها یک شاعر، بلکه یک قهرمان ادبی است که با کلماتش جاودانه شد. خوانندگان امروز می‌توانند در اشعار او، عشق، اندوه و استقامت یک زن را در دل تاریخ چین کشف کنند.

• یک شاخه گل نیلوفر سرخ بر برکه - شعر لی چینگ‌ژائو

  قیرمیزی نیلوفر عطرین ایتیریب، بامبو حصیرین پاییز سویوقلوقونون جواریندا ، یاواش یاواش ایپک پالتاریمی آچیرام، تکلیکده قیرمیزی قاییغا مینیرم. کیم‌دیر او بولودلار آراسیندا منه قیزیل‌لا ایپک ده یازیلان مکتوب گؤندرن؟ قازلار سیرالی گلنده ، آي ایوانی توتاندا.

• برای دختر م راه ها امن باشد

  دخترم، دختر بالغ من برای تو بی‌پایان نگرانم، باشد که راهت هموار بماند، شب و روز برایت دعا می‌کنم.

• مهربانی چیز بی‌ارزشی نیست.

  اگر زن هستی، در هرآنچه سرنوشت بخواهد، به یاد داشته باش - بدان که مهربانی زیبایی هدف نیست. سال‌ها از پی هم خواهند گذشت تا تو به نهایت ها برسی. زیبایی محو خواهد شد. مهربانی هرگز محو نمی‌شود. مهربانی، مهربانی. مهربانی چیز بی‌ارزشی نیست. اگر زنی مهربان باشد، به این معنی است که آن زن موفق شده است.

• بسوز

  من از باد آزاد پرسیدم، چه کنم تا جوان بمانم؟ باد بازیگوش پاسخ داد: «مثل باد، مثل دود، سبکبال و روان باش!» من از دریای پرقدرت پرسیدم، راز بزرگ هستی چیست؟ دریای پرطنین پاسخ داد: «همیشه پرخروش باش، مانند من!» من از خورشید بلند پرسیدم، چگونه درخشان‌تر از سپیده‌دم بدرخشم؟ خورشید هیچ نگفت، اما روحم شنید: «بسوز!»

•  شعر «آدم» از بولات اوکودژاوا

  نفس می‌کشد — نفس می‌کشد با هوایی که بوی بهار دارد، با نی‌ای که هنوز در باد می‌رقصد، با هر ترانه‌ای تا وقتی که شنیده می‌شود، با گرمی کف دست زنی که بر فراز سرش سایه انداخته است. نفس می‌کشد، نفس می‌کشد — و هیچ‌گاه سیر نمی‌شود از نفس کشیدن. نفس می‌کشد با مادر — که فقط یکی دارد، با میهن — که تنها وطن اوست،

• رباعی خیام از زبان جبارباغچه بان

  سیری ازلی نه سن بیلیرسن نه ده من، بو بیلمه‌جه‌یی نه سن اوخویوسان نه ده من، بیز پرده‌نین آرخاسیندا سؤیله‌شمه‌ده‌ییخ، تا پرده دوشور نه سن قالیرسان نه ده من

• حیدر بابایا سلام نظیره‌سی

  علیکم‌السلام! شهریار آغا، چوخدان‌دی قاچمیشدین بیزدن اوزاغا، آیاق باسمازیدین بیزیم قوناغا، جاوان‌لیق دؤوروندن بو چاغا دئین، سن هئچ بیزدن بئله یاد ائتمزیدین، نه اولدو آی اوغول سن بیر‌دن‌بیره؟ اونوتدوقون ائلی سالدین خاطیره! چاغلایان سولارا، اسن یئل‌لره بو قوجا حیدره ائیله‌دین سلام لوطفون آرتیق اولسون علیک‌السلام! نه قدر دادلی‌میش سنین بو دیلین

• دادرسی

  نهایتا ، داور در جایگاه خود قرار خواهد گرفت و متهم نیز و شاکی و تماشاچیان همه خواهند دانست که در کجا باشند و مجازات، صادر خواهد شد، حتی ، قبل از هرگونه دادرسی

• رویا

  در رؤیاهای شب تاریک از شادی‌هایی که رفته‌اند خواب دیده‌ام، اما رؤیای بیداری از زندگی و روشنایی مرا با دلی شکسته به جا گذاشته است. آه! چه چیز در روز رؤیا نیست برای کسی که چشمانش با نوری به گذشته بازتابیده، به چیزهای اطرافش خیره شده است؟ آن رؤیای مقدس - آن رؤیای مقدس، هنگامی که همه جهان مرا ملامت می‌کردند، مثل پرتویی زیبا به من دلگرمی داد، روحی تنها را هدایت کرد. چه باک اگر آن نور، در طوفان و شب، از دور چنین لرزان به نظر می‌آمد، چه چیزی در ستاره روز حقیقت می‌توانست پاک‌تر و درخشان‌تر باشد؟

• درد سکوت

  دردی که انسان را به سکوت وامیدارد بسیار سنگین تر از دردیست که انسان را به فریاد وامیدارد.. و انسان ها فقط به فریاد هم میرسند نه به سکوت هم...

• شاطر اوغلان

  شاطر اوغلان گوروم آللاه سنه وئرسین برکت قوی اونون یاخشی النسین ،خمیرین اللنسین چوخ پیشیر یاخشی پیشیر گویده فیریلدات چوره گی منبر اوسته چوره یین قوی قالانیب تللنسین ......................................... سعدی نین باغ گلستانی گره ک حشره قده ر آلماسی سلله لنیب خرماسی زنبیللنسین لعنت اول باد خزانه کی نظامی باغینین بیر یاوا گلبسرین قویمادی کاکللنسین آرزو جلگه لرینده بیز اکن مزرعه لر دئییه سن ساقه لنیب قوی هله سنبللنسین قصه چوخ قافیه یوخ آختاریرام تاپمیورام یئریدیر شهریارین طبعی ده تنبللنسین

• دلتنگی عشق من - یک شعر چینی

  دانه های سرخ در سرزمین های جنوبی می‌رویند، در بهاران شاخه هاشان شکوفه می زند. کاش تو از آن شاخه ها بیشتر بچینی، این دانه ها نشان شورهای پرآشوبند.

• روح تصمیم به نظافت گرفت..

  روح تصمیم به نظافت گرفت.. با این تصمیم که همه‌چیز را روی قفسه‌ها مرتب کند.. تمام احساسات را کنار زد، تا از این پس، زندگی آسان‌تر شود، عقل را روی قفسه بالایی گذاشت، با محاسبه و سود در هر چیز، تا زندگی زیبا شود، و خانه پر از فراوانی باشد. در قفسه میانی دوستی را جای داد - چون بدون دوستان نمی‌توان زیست، آن‌ها در شادی و غم، در طول سال‌های دراز همراهند. نظم به احساسات هم رسید و سوالی برای روح پیش آمد؟ چگونه می‌توان به‌خوبی مرتب کرد دو وجه: نفرت -عشق چگونه می‌توان در زندگی ما، همیشه در دو قطب متفاوت.. ایمان - بی‌اعتمادی را نشاند، گرمای دیدارها و درد در دل‌ها. چگونه می‌توان آتش و سرما را جدا کرد، غم و شادی، خشم و اشتیاق، تا تنها کسی که عزیز است کنارمان باشد، و درخشش در چشمانمان خاموش نشود. روح همچنان فکر می‌کرد، حدس می‌زد، در تلاش برای یافتن پاسخ خود آن زمان هنوز نمی‌دانست، که در زندگی ما قفسه‌ای وجود ندارد...

• آینه

  تا آینه رفتم که بگیرم خبر از خویش دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست من در پی خویشم، به تو بر می‌خورم اما آن‌سان شده‌ام گم که به من دسترسی نیست

• یورا بیلمز یوللار منی

  آتام خسته کیمینیدی،آما گوزلرینده حیات و یاشام ایشیقی پاریلداییردی! بیر کوچیه چیخدیم ، کیتاب آلماق ایستیردیم بلکه ده ائوده داریخماسین و اوندا "یورا بیلمز یوللاری " گوزلریمه ساتاشدی! مدینه خانیمی تانیردی و اوندان خاطیره بو شعر اولان آدلی کیتابی آتام اوچون آلدیم ! چون یوللار اونودا یورمادی! گاه آراندا, گاه داغدایام گاه چمنده, گاه باغدایام یاخیندایام, اوزاقدایام یورا بیلمز یوللار منی.

• چه در اندوه، چه در شادی

  چه در اندوه، چه در شادی - قول بده با من تا روزگار پیری بمانی. تا روزهایی که دوستان با فنجانی چای به خانه‌مان سر بزنند، تا لحظه‌ای که صدای عصای نازکت روی زمین بپیچد. تا پاییز که برگ‌ها زیر پاهایت خش‌خش کنند، تا زمانی که موهایت به نقره‌ای زیبا بدرخشند . تا روزی که مسافران در چشم‌برهم‌زدنی به ماه پرواز کنند، تا دورانی که سایه جنگ از یادها پاک شود. تا با رازهای نهان حکمت، که در شادی و رنج آمیخته‌اند، قول بده با من باشی وقتی نوه‌هامان پیمان عشق می‌بندند. قول بده همه را با من، در بیداری و نه در رؤیا، ببینی، آنگاه بدان، من هم کنار تو نفس خواهم کشید.

• در طوفان‌ها و بوران‌ها

  در طوفان‌ها و بوران‌ها، در سرمای سوزان زندگی، در آن جدایی‌های گران، و در آن دم که غم فرا گیردت، متبسم و بی‌تکلف به نظر آمدن والاترین هنر جهان است.

• "آنا دیلی"، زبان مادری من!

  آنا دیلی همان زبان مادری من در زبان ترکی است! از آنا که می گویم صدای لالایی هایش را می شنوم که چگونه به سکوت گرایید! لای لای دئدیم یاتاسان قیزیل گوله باتاسان! قیزیل گولون ایچینده ؛ شیرین یوخو تاپاسان ! لای لای گویم بخوابی در بستر گل سرخ بمانی درون گل سرخ! خواب های شیرین بیابی! موی سیاه و سپید مجعدش به یادم می افتند و این می شود یادی از آنا ! چشمان نگران پدر از یادم نمی روند. او که عاشقانه هایش را برای مادر می خواند: " آچ قول لارین سال بوینوما سئوگیلینم من " ! بازوانت را بازکن و حلقه برگردنم کن، چون که دوستت می دارم! زبان مادری، زبان حس وعشق و نوستالژی است! کتابخانه ی یادها و یادبودهاست! و راه گذار ارتباط وعشق وم حبت با انسان هاست ! آموزش زبان مادری جریانی است که در بستر زندگی اتفاق می افتد؛ تو هرگز نمی توانی با همزبان به زبان دیگر به صحبت نشینی ! صحبت با او به زبان مشترک حس اجباری توست! و در این حس تو لذت می بری! "پردازش نوا، آهنگ ، فولکلور وادبیات و آموزش زبان مادری" ، حفظ فرهنگ و ارزش ها و ظرافت ها و لطافت ها و معارف اخلاقی ، غنای اخلاقی و انسانی جامعه چند زبانه است، ایجاد اتفاق در آن است!