و خداحافظ ما کار داریم

تبریز امروز:

پسر کوچولو قیافه اش و ژستش شبیه هنرپیشه های سینمای قدیم هالیوود است، موتورسیکلت کراس سایزکوچکش را ماهرانه و با سرعت می راند و دوست کوچکترش با توبره ای زرد رنگ در پشت او و بر ترک موتور نشسته است.

آنچنان شاداب و خندان می روند که تو تصور می کنی ، مشغول بازی هستند . اما بازی انها بازی زندگی ،ایستادگی و  بازی مرد بودن در کنار برادر کوچکتر و مادر زحمتکش و خانواده کوچک هست .

پسر کوچک نمی توان آنها را خطاب کرد ، جوان و نوجوان هم نیستند . آنها دو مرد با غیرت هستند. ژن نسبت با کسی را ندارند، ژن آنها ژن غیرت کودکانه شان هست.

دنبال مدرک تقلبی هم نیستند ، سهمی هم از انقلاب نمی خواهند ، اما در انقلاب سهمی داشته اند . کلا از کسی هیچ چیز نمی خواهند و چشم طمعی هم به کوه عینالی پشت سر خودشان  و نفت و پول بانک ها ندارند.

ژن برتر آنها از نوع ژن غیرت است ، روزانه ده هزار تومان درامدشان از جمع اوری ضایعات است و این برای بقایشان کمی کافی است.

می گوید دیگر به مدرسه نمی رود ، اما آن یکی کوچولو نمی خواهد عکسش بیافتد چون ممکن است در مدرسه همکلاسی ها ببینند  و این چندان مطلوب نیست.

از هردوشان خجالت می کشم؛ عکس را نه از نداری آنها بلکه از دارایی برتر آنها و اراده و غیرتشان می گیرم !

دو کودک یکی مانده از مدرسه و در فکر خانواده و دیگری در راه مدرسه و در آرزوی قد برافراشتن ، راکبان موتور سیکلت کراسی هستند که در میان زباله های شهر بدنبال حیات هستند.

من به امیدهای کودکی که درس می خواند، احترام می گذارم و راه بقای او را بسیار والا می دانم ولی آن دیگری که به مدرسه نمی رود و موتور را می راند ، مرد کوچولوی بسیار پخته ای است که دلایلی بسیار برای خود و روش زندگی اش دارد.

 بسیار هوشیار هستند، برای رفتن عجله دارند، چون وانتی ها و دیگران در حال جستجو هستند و اگر دیر بجنبند، رقبا در بازی زندگی از آنها جلو خواهند زد!

و می گویند ، خداحافظ ما کار داریم !

توفیق وحیدی آذر