خبر های ویژه
14 خرداد 1403
شهر ممنوعه چین با صدها سال زندگی ! قصر امپراطورها چگونه زنده ماند
جاناتان چتوین، برگردان به فارسی توفیق وحیدی آذر
این بزرگترین مجموعه کاخ جهان است که بیش از 720000 متر مربع را پوشش می دهد و با خندقی به عرض 52 متر و ارتفاع 10 متر از بقیه مناطق پکن جدا می شود. دیوار، با برج های دروازه که از ورودی های آن محافظت می کنند. طراحی قلعه مانند برای محافظت از امپراتور و همچنین برای تأکید بر برتری او در نظر گرفته شده بود: امپراتور در نهایت نماینده بهشت در زمین بود و در مقیاس، عظمت و مجزا بودن آن، کاخ او طوری ساخته شد که اطمینان حاصل شود که هیچ یک سوژه های او و بازدیدکنندگان خارجی هرگز این را فراموش نکردند.
تبریز امروز:
این عکس هوایی که در 2 آگوست 2008 گرفته شده است، شهر ممنوعه پکن و آسمان خراش های جدید در پایتخت چین را قبل از بازی های المپیک 2008 پکن نشان می دهد. پیش‌بینی‌های هواشناسی در روز افتتاحیه المپیک، رعد و برق و باران را در پکن پیش‌بینی کردند و هشدار دادند که طوفان‌ها می‌توانند رویدادهای سایر شهرهای میزبان را مختل کنند.
جاناتان چتوین، سی ان ان
هنگامی که دیوید کید نویسنده آمریکایی در سال 1981 وارد پکن شد، در حالی که برای سه دهه پایتخت چین را ندیده بود، شهر را تقریبا غیرقابل تشخیص دید.
دیوارهای افسانه ای شهر از بین رفته بودند. معابد آن به مدرسه و کارخانه تبدیل شده بود. کید در کتاب خاطرات خود با عنوان «داستان پکن» نوشت: فقط در مجموعه کاخ های امپراتوری وسیع شهر ممنوعه «می توانم تصور کنم که شهر اطراف آن بدون تغییر است». او افزود، این توهم «فضا و زمان فراطبیعی» را ایجاد کرد.
شهر ممنوعه با دقت طراحی شده است تا چنین توهمی را القا کند.
این بزرگترین مجموعه کاخ جهان است که بیش از 720000 متر مربع (7.75 میلیون فوت مربع) را پوشش می دهد و با خندقی به عرض 52 متر (171 فوت ) و ارتفاع 10 متر (33 فوت) از بقیه مناطق پکن جدا می شود. دیوار، با برج های دروازه که از ورودی های آن محافظت می کنند. طراحی قلعه مانند برای محافظت از امپراتور و همچنین برای تأکید بر برتری او در نظر گرفته شده بود: امپراتور در نهایت نماینده بهشت در زمین بود و در مقیاس، عظمت و مجزا بودن آن، کاخ او طوری ساخته شد که اطمینان حاصل شود که هیچ یک سوژه های او و بازدیدکنندگان خارجی هرگز این را فراموش نکردند.
با وجود مقیاس تاریخی و اهمیت مرکزی آن در تاریخ چین، حضور مستمر شهر ممنوعه در قلب پایتخت این کشور، داستانی از بقا در برابر مشکلات بوده است. آتش‌سوزی‌ها، جنگ‌ها و جنگ‌های قدرت، همگی مجموعه امپراتوری را در طول شش قرن اخیر تهدید کرده‌اند. تصاویر نادر قرن 19 چین را در سپیده دم عکاسی نشان می دهد
حتی در اواسط قرن بیستم، سرنوشت شهر ممنوعه چندان امن به نظر نمی رسید. پس از به دست گرفتن کنترل چین در سال 1949، حاکمان کمونیست این کشور درگیر مناظره های شدیدی بر سر این منطقه وسیع در مرکز پکن شدند. بیست و چهار امپراتور در طول سلسله‌های مینگ و چینگ تاج و تخت را در آنجا گرفته بودند، و تاریخچه و طراحی کاخ آن را به نمادی آشکار از بی‌عدالتی‌های حکومت فئودالی که حزب کمونیست چین علیه آن اعتراض کرده بود، و مانعی بر سر راه چشم انداز سوسیالیستی آن تبدیل کرد. 
برج گوشه ای از شهر ممنوعه پکن که توسط خندقی به نام رودخانه تونگزی احاطه شده است. فردریک سلطان/کوربیس
با این حال، شهر ممنوعه از امواج تغییرات شدیدی که در ساختار معماری پکن در دهه‌های 1950 و 60 ایجاد شده بود، علی‌رغم بی‌اعتنایی مائو تسه‌تونگ، رهبر حزب کمونیست نسبت به ساختمان‌های قدیمی و همچنین دیگر پیشنهادهایی که توسط دیگران در رهبری انجام شد. بقایای گذشته امپراتوری چین جان سالم به در برد، کاخ باید به ادارات دولتی مرکزی تبدیل شود.
در اولین دهه های حکومت کمونیستی، دیوارهای چند صد ساله پکن برای ساختن یک سیستم متروی زیرزمینی فروریخت، در حالی که وزارتخانه های تاریخی و بایگانی های امپراتوری (در مقابل تیان آن من، یا "دروازه صلح بهشتی"، درست در جنوب شهر ممنوعه) با خاک یکسان شدند تا میدان گرانیتی وسیعی ایجاد شود. بین میدان و دروازه، طاق نماهای قدیمی فرو ریختند و بزرگراهی وسیع به جای آن ساخته شد.
هیچ دلیل واحدی وجود ندارد که شهر ممنوعه از این دوره تخریب و بازسازی فرار کند، اگرچه هزینه بازسازی چنین منطقه بزرگی همراه با فقدان یک برنامه منسجم برای جایگزینی آن، هر دو نقش داشتند. اما این فقط آخرین فصل از یک داستان بعید از بقا بود.
اصول طراحی باستانی
شهر ممنوعه امروزه مترادف پکن است، اما داستان آن در واقع در شهری در 1000 کیلومتری جنوب آن آغاز می‌شود: نانجینگ. ("جینگ" در زبان ماندارین به معنای "پایتخت" است که پکن به عنوان "پایتخت شمالی" و نانجینگ به عنوان "پایتخت جنوبی" ترجمه می‌شود.) در سال 1368، ژو یوانژانگ، اولین امپراتور سلسله مینگ، نانجینگ شهری در یانگ تسه را انتخاب کرد
پایتخت رسمی،که ساخت یک مجموعه کاخ، احاطه شده توسط یک دیوار بزرگ شهری که از آن حکومت انجام می گیرد ، ضرورت داشت !
به نظر می‌رسید که نانجینگ تا زمانی که مینگ در راس آن بودند، پایتخت چین باقی می‌ماند و زمانی که ژو یوانژانگ درگذشت، نوه و جانشین منتخب او همچنان از شهر حکومت می‌کردند. با این حال، یکی از پسران ژو یوانژانگ، ژو دی، که یک پایگاه قدرت در پکن تأسیس کرد، ایده های دیگری داشت. در تابستان 1402، پس از یک درگیری سه ساله بین زو دی و امپراتور، کاخ امپراتوری در نانجینگ با آتش تخریب شد و ظاهراً امپراتور و خانواده اش کشته شدند. زو دی تاج و تخت را برای خود به دست آورد و به عنوان امپراتور یونگل شناخته شد و پکن را به عنوان پایتخت ملی معرفی کرد.
او در آنجا یک کاخ امپراتوری ساخت تا کاخ سلف خود را در جنوب کوتوله کند. شهر ممنوعه، همانطور که بعداً شناخته شد، در سال 1420 تکمیل شد و به صدها هزار نیروی کار نیاز داشت که از موادی از سراسر کشور استفاده می کردند: چوب گرانبها از سیچوان در جنوب غربی چین. ورق طلای خوب از سوژو، در نزدیکی شانگهای. آجرهای سفالی از شاندونگ به شرق. اگرچه سنگ مرمر از معدنی در 31 مایلی (50 کیلومتری) غرب پکن به دست آمد، برخی از بزرگترین قطعات آنقدر سنگین بودند که فقط در زمستان قابل حمل و نقل بودند، زمانی که آب روی جاده ریخته می شد تا سطحی یخی ایجاد شود. سنگ ممکن است سر بخورد - وقتی توسط یک تیم هزار نفری کشیده شود.
عناصر تزئینی روی پشت بام ساختمانی در شهر ممنوعه. جیانی اولیوا
معماران اصلی شهر ممنوعه اصول طراحی را از قرن دوم قبل از میلاد استخراج کردند. متن، "آیین های ژو"، که مدت ها برنامه ریزی شهری چین باستان را اطلاع رسانی کرده بود. تقارن بسیار مهم بود، با مرزهای یک شهر که با یک دیوار مربع مشخص شده بود. این متن حکم می‌کرد که جاده‌ها، که از دروازه‌های ساخته شده در این دیوارها شروع می‌شدند، از شرق به غرب و از شمال به جنوب در سراسر شهر می‌رفتند. در مرکز این مجموعه، که توسط دیوار دیگری محافظت می شود، باید کاخ حاکم قرار گیرد.
حتی کوچکترین جزئیات طراحی شهر ممنوعه دارای نمادگرایی است، از کاشی های زرد طلایی آن - رنگی که امپراتور را به خورشید پیوند می دهد - تا حیوانات سرامیکی که در گوشه های سقف قصر قرار دارند. اژدها نماد امپراتور و قدرتی است که روی او سرمایه گذاری شده است، ققنوس نشان دهنده فضیلت است و اسب دریایی خوش شانسی را به ارمغان می آورد. دیوارهای کاخ و ستون های تکیه گاه با خاک رس قرمز از استان شاندونگ شسته شد. دوباره، رنگی مرتبط با امپراتور، که فرمان های خود را با جوهر قرمز می نوشت.
دوگونگ: جذابیت ماندگار یک تکنیک ساختمانی چینی باستان
اگرچه امپراتورهای سلسله چینگ (1644-1912) برخی ساختمان‌ها و باغ‌های جدید اضافه کردند، اما طرح کاخ از زمان تکمیل آن در سال 1420 اساساً یکسان باقی مانده است.آتش تبدیل به دشمنی همیشگی خواهد شد.
ساختمان‌های کاخ که عمدتاً از چوب ساخته شده‌اند، در برابر صاعقه‌ها، شعله‌های باز که برای روشنایی و گرمایش استفاده می‌شد و حتی نمایش‌های آتش بازی آسیب‌پذیر بودند. برای مقابله با خطر آتش سوزی، صدها خمره فلزی در اطراف کاخ برای جمع آوری آب قرار داده شد (در طول زمستان با آتش های کوچک گرم می شدند تا یخ زدن آب را متوقف کنند) و رعد و برق های اولیه بر روی سقف های بالاتر ساخته شدند.
با این حال، آتش‌سوزی‌های منظم و همچنین زلزله‌ها در طول قرن‌ها وجود داشته است. در نتیجه، تقریباً تمام ساختمان‌های شهر ممنوعه بازسازی‌های بعدی ساختمان اصلی هستند - به عنوان مثال، تالار عالی هارمونی از زمان اولین ساختش هفت بار بازسازی شده است.
دهه ها درگیری
درگیری همچنین تهدیدی منظم برای شهر ممنوعه ایجاد کرده است. در سال 1644، بیشتر کاخ به دست رهبر شورشیان لی زیچنگ ویران شد. پس از سقوط سلسله مینگ، لی شهر را به مدت 42 روز اشغال کرد تا اینکه توسط نیروهای مانچو که سلسله حاکم بعدی یعنی چینگ را تشکیل می‌دادند، مجبور به ترک آن شدند. با رفتن او، نیروهایش محوطه کاخ را آتش زدند و بیشتر ساختمان های آن را ویران کردند. دهه ها طول می کشد تا چینگ کار بازسازی را به پایان برساند.
در طول قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، مجموعه‌ای از قیام‌های داخلی و درگیری‌های خارجی نیز شهر ممنوعه را تهدید کرد، زیرا چینگ کنترل خود را بر کشور از دست داد. اینها در شورش باکسرها در سال 1900 به اوج خود رسید و جدی ترین نقض حرمت شهر ممنوعه در 250 سال گذشته بود.
بوکسرها یک فرقه ضد خارجی و ضد مسیحی بودند که در آن تابستان جامعه خارجی پکن را به مدت 55 روز محاصره کردند. هنگامی که نیروهای بین المللی برای آرام سازی شهر محاصره شده وارد شدند
ملکه دواگر حاکم، که از بوکسرزها حمایت کرده بود، با دربار خود به شیان، بیش از 500 مایلی جنوب غربی پکن گریخت و کاخ را خالی گذاشت. ساختمان‌های آن قبلاً در اثر گلوله باران آسیب دیده بودند، و برخی از جامعه خارجی این سؤال را مطرح کردند که آیا ممکن است این کاخ به طور کامل سوزانده شود یا خیر.
تصویر قرن نوزدهمی از شهر ممنوعه، رو به شمال.
شهر ممنوعه در سال 1908 تصرف شد.
عکسی از شهر ممنوعه در زمستان 1946 گرفته شده است.
تیان‌آن‌من یا دروازه صلح بهشتی که در سال 1948 با تصویری از رهبر ملی‌گرایان چینی چیانگ کای‌شک مزین شده است.
همان ورودی تصویر یک سال بعد در سال 1949، سالی که حزب کمونیست چین کنترل کشور را به دست گرفت.
جاده منتهی به یکی از دروازه های شهر ممنوعه، در حدود سال 1950.
مجسمه شیر از درگاهی در شهر ممنوعه، در حدود سال 1965 محافظت می کند.
یک کارگر در آوریل 2008، قبل از بازی‌های المپیک پکن، کاشی‌های لعابدار سقف کاخ سینینگ یا کاخ شفقت و آرامش را در شهر ممنوعه تعمیر می‌کند.
گردشگران از شهر ممنوعه پکن در سال 2009 بازدید می کنند.
تالارهای امپراتوری در شهر ممنوعه، تصویر در فوریه 2010.
بازدیدکنندگان در شهر ممنوعه در ماه می 2020، پس از اینکه چین شروع به کاهش محدودیت های اعمال شده در طول شیوع ویروس کرونا کرد.
تصویر قرن نوزدهمی از شهر ممنوعه، رو به شمال. در گالری ورق بزنید تا تصاویری از مجموعه کاخ را در طول سالیان ببینید.
شهر ممنوعه در سال 1908 تصرف شد.
شهر ممنوعه در 600: کاخ امپراتوری چین در طول سال ها
در عوض، در غیاب خانواده امپراتوری، سپاه دیپلماتیک و سربازانی که آنها را نجات داده بودند، از این فرصت استفاده کردند تا به کاوش در داخل ساختمان مقدس («دا نی» یا بزرگ درون، همانطور که معروف بود) دربار استراحت کنند: نقض بی سابقه برخی از آنها بالاتر از دزدیدن اشیای با ارزش باقی مانده در عجله امپراتور برای فرار نبودند. دربار در سال 1902 با تنبیه بازگشت و سلسله چینگ برای یک دهه دیگر لنگید.
اگرچه آخرین امپراتور، پویی، در سال 1912 از سلطنت کنار رفت و به حکومت امپراتوری در چین پایان داد، اما برای 12 سال دیگر در دادگاه شهر ممنوعه اقامت داشت، امپراتوری که فقط به نامش می رسید و قدرتش فقط تا دیوارها می رسید. دروازه های محل زندگی او در همین حال، دولت جمهوری جدید چین خود را در کاخ‌های دریاچه‌ای در غرب مستقر کرد، مجموعه‌ای که به نام ژونگ‌نانهای شناخته می‌شود، که هنوز خانه رهبری حزب کمونیست امروزی است.
درگیری همچنان تهدیدی برای ساختمان‌های کاخ امپراتوری و گنجینه‌های موجود در آن بود. در سال 1917، در پاسخ به تلاش برای بازگرداندن پویی به عنوان امپراتور، هواپیماهای جمهوری خواه در اولین حمله هوایی در تاریخ چین، بمب هایی را بر روی کاخ پرتاب کردند. حداقل بر اساس گزارش یکی از دیپلمات‌های بریتانیایی که نوشته بود تنها چند ماهی قرمز در استخر و یک خواجه مجروح که در انفجارها مجروح شده بود، خسارت کمی وارد شد.
پس از اخراج پویی توسط یک جنگ سالار که کنترل پکن را در سال 1924 به دست گرفت، مرحله بعدی تاریخ داستانی کاخ آغاز شد. در سال 1925، به طور کامل به عنوان یک موزه عمومی افتتاح شد (قبل از آن، تنها قسمت کوچکی از کاخ به روی بازدیدکنندگان باز بود که اجازه دسترسی به دادگاه استراحت را نداشتند).
تنها شش سال پس از افتتاح موزه کاخ، تهدید ناشی از حمله ژاپن به منچوری، در شمال پکن، به این معنی بود که بسیاری از با ارزش ترین گنجینه های شهر ممنوعه باید از پایتخت حذف می شدند. داستان سفر آنها در سراسر چین، زمانی که دولت ملی‌گرای حاکم در جستجوی بندر امن بود، طولانی و پر فراز و نشیب است. با این حال، در سال 1948، زمانی که ناسیونالیست ها با چشم انداز شکست در جنگ داخلی علیه نیروهای کمونیست مائو تسه تونگ مواجه شدند، بیش از 600000 گنجینه از بهترین گنجینه های کاخ را به تایوان فرستادند، جایی که تا به امروز در آنجا باقی مانده است.
عصر مدرن
در طول سال‌های حکومت حزب کمونیست چین که به دنبال آن بود، تهدیدات کاخ نه تنها ناشی از تغییرات معماری فوق‌الذکر پایتخت، بلکه افراط‌گرایی ایدئولوژیک انقلاب فرهنگی بود.
در آگوست سال 1966، اولین بار از یک سری تظاهرات گسترده که برای تشویق جوانان چینی به شورش علیه آنچه که مائو "چهار پیر" (آداب و رسوم قدیمی، فرهنگ قدیمی، عادات قدیمی و ایده های قدیمی) می نامید، در میدان تیان آن من برگزار شد. جنوب شهر ممنوعه کاخ پنهان در پشت تیان‌آن‌من - که میلیون‌ها دانش‌آموز مستقیماً با آن روبرو شدند - به نظر می‌رسید که تجسم وال باستانی باشد.
آنها به حمله تشویق می شدند. دانشجویان تجمع کننده برای ورود به کاخ به قصد تخریب شروع به تحریک کردند.
نخست وزیر ژو انلای، با شنیدن این تهدید، دستوری مبنی بر بستن شهر ممنوعه در آن شب صادر کرد و سربازانی را برای محافظت از آن فرستاد. پس از بازگشت و یافتن دروازه‌های چوبی سنگین قصر، گاردهای سرخ تابلوهایی با مضمون «کاخ خون و اشک»، «شهر ممنوعه را به خاک بسوزانید» و «کاخ قدیمی را زیر پا بگذارید» نصب کردند. ژو شهر ممنوعه را برای پنج سال آینده بسته نگه داشت و در نهایت پادگانی از سربازان را برای زندگی به آنجا اعزام کرد، این تهدیدهای همیشگی بود.
تیان آن من یا "دروازه صلح بهشتی" در انتهای شمالی میدان تیان آن من قرار دارد. این تصویر که در حدود سال 1965 گرفته شده است، دروازه ورود به شهر امپراتوری را نشان می دهد که شامل شهر ممنوعه است. رژه تصویری/عکس های آرشیو/گتی ایماژ
این کاخ سرانجام در سال 1971 برای بازدید تیم تنیس روی میز ایالات متحده بازگشایی شد، که ورود آنها به پکن نشانه آغاز دوره جدیدی در روابط ایالات متحده و چین بود که به "دیپلماسی پینگ پنگ" معروف شد.
تهدید اصلی برای کاخ امروز آتش سوزی یا درگیری نیست، بلکه سن ساده است، همراه با ورود میلیون ها بازدیدکننده که هر سال از این مکان بازدید می کنند. مقامات موزه کاخ با سؤالات مداوم در مورد چگونگی حفظ و ارائه بهترین مکان مواجه هستند.
هر گونه دوگانگی که زمانی حاکمان کمونیست چین نسبت به شهر ممنوعه احساس می کردند، اکنون با اشتیاق برای تأکید بر میراث فرهنگی چین جایگزین شده است. رئیس جمهور شی جین پینگ در سخنرانی سال 2014 در سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) که موزه کاخ را در سال 1987 به عنوان میراث جهانی معرفی کرد، اظهار داشت: «یک تمدن روح یک کشور یا ملت را بر پشت خود حمل می کند. . باید از نسلی به نسل دیگر منتقل شود (...) ما باید همه مجموعه‌های موجود در موزه‌هایمان، تمام ساختارهای میراثی در سرتاسر سرزمین‌هایمان و همه رکوردهای کلاسیکمان را زنده کنیم.»
معمار مسئول بازگرداندن پایتخت سابق چین به زندگی است
اگرچه برخی از بازسازی‌ها را می‌توان به آمادگی‌ها برای المپیک 2008 پکن ردیابی کرد، تغییرات در موزه کاخ از زمان به قدرت رسیدن شی، به‌ویژه با نزدیک شدن به ششصدمین سالگرد تولد کاخ افزایش یافته است. مناطقی که قبلاً بسته شده بودند، بازگشایی شده‌اند و بازدیدکنندگان اکنون می‌توانند بر بالای دیوار کاخ قدم بزنند. کل فضای باز در شهر ممنوعه اکنون به 80 درصد رسیده است، در مقایسه با تنها 52 درصد در سال 2014، با برنامه ریزی برای افزایش به 85 درصد تا سال 2025.
جرمیا جن، که برنامه‌های تاریخی را در پکن رهبری می‌کند و به طور گسترده در مورد شهر ممنوعه نوشته است، گفت: در حالی که ساختمان‌های کاخ به‌طور پراکنده مبلمان می‌شوند، اخیراً «تلاش‌هایی برای بازآفرینی فرهنگ مادی فضاها صورت گرفته است». بازسازی هایی که سالن ها را با تزئینات دوره ای مبله کرده اند. او در مصاحبه‌ای گفت: «به‌ویژه برای بازدیدکنندگان بین‌المللی، این به آنها کمک می‌کند تا تصور کنند که این فضاها زمانی که واقعاً مورد استفاده قرار می‌گرفتند چه شکلی بودند.»
سوالات مربوط به اصالت
چالش حفظ و ارتقای یکپارچگی تاریخی شهر ممنوعه باعث شده است که برخی از ساختمان‌های مدرن‌تر این سایت به دنبال «اصالت» امپراتوری تخریب شوند (مفهومی که جای بحث ندارد). برای سازه‌هایی که باقی مانده‌اند، تلاش‌های مرمت بر روش‌های ساخت و ساز سنتی تاکید کرده‌اند، در حالی که شامل حفاظت مدرن در برابر آتش و زلزله است.
متیو هو، متولی مرکز حفاظت از میراث فرهنگی پکن، در مصاحبه‌ای گفت: «تعویض کاشی‌های لعابدار ترک‌خورده یا بازسازی ستون‌های گچ‌کاری شده فرسوده با مواد جدید تهیه‌شده به روش‌های سنتی، به طور گسترده پذیرفته شده و عملی می‌شود.» از برخی جهات، تمرین و زنده نگه داشتن این نوع صنعتگری نیز راهی برای حفظ میراث است.» هو افزود: موزه همچنین با کمک نهادهای بین‌المللی مانند صندوق جهانی یادبود، به دنبال «کمک از مؤسسات و بنیادهای حرفه‌ای حفاظت» بوده است.
گنجینه های پنهان: چرا سرامیک های چینی میلیون ها فروخته می شوند؟
در تصمیم گیری در مورد اینکه قصر کدام دوره از تاریخ را تداعی کند، موزه قصر تمایل دارد سبک مجلل قرن هجدهم سلسله چینگ را انتخاب کند - "لحظه ای تخیلی"، محقق گرمی بارمه، نوشته است، "که آخرین شکوفایی چین را به عنوان یک کشور قدرتمند نشان می دهد. امپراتوری مرفه و متحد» قبل از هیاهوی قرن نوزدهم.
چنین انتخاب‌هایی به چالش گسترده‌تری مربوط می‌شود که توسط جن شناسایی شد، یعنی تصمیم‌گیری «می‌خواهد چه نوع موزه‌ای باشد». موزه قصر بیش از یک میلیون اثر باستانی شامل 367000 قطعه چینی و 53000 نقاشی را در خود جای داده است و تعداد فزاینده‌ای نمایشگاه برای نمایش آنها برپا کرده است. «آیا موزه قصر می‌خواهد نسخه ورس باشد؟
ایل یا لوور؟» جن پرسید. آیا می‌خواهد ظاهر و احساس کاخ را مانند آنچه در سلسله چینگ بود بازسازی کند، یا در عوض از ساختمان‌های کاخ به عنوان سالنی برای نمایش آثار باستانی و گنجینه استفاده کند؟»
بازدیدکنندگان در شهر ممنوعه، که اکنون یک مقصد اصلی گردشگری است، در می 2020 تصویر شده است.
تعداد فزاینده نمایشگاه‌ها و رویدادهایی که در شهر ممنوعه برگزار می‌شود، همگی در تلاشی برای نمایش شکوه بازسازی شده آن برای جمعیتی وسیع‌تر و جوان‌تر است، شاید «اعتماد فرهنگی» که شی از آن صحبت کرده است، بیشتر تشویق کند. جذابیت شهر ممنوعه برای این گروه به دلیل استفاده اخیر از آن به عنوان محیطی برای مجموعه ای از درام های تلویزیونی پرمخاطب (از جمله «داستان یانکسی پالاس» که بیش از 18 میلیارد بار در سال 2018 پخش شد)، مستند و واقعیت نشان می دهد.
اثر شنژن: چرا شهر «مدل» اصلی چین بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد
مدیر جدید موزه قصر، وانگ شودونگ، اهمیت به کارگیری فناوری جدید را برای افزایش نمایه این بنای برجسته در چین مشاهده کرده است. همکاری اخیر با غول فناوری چینی Tencent برای دیجیتالی کردن گنجینه‌های کاخ و ارائه تجربیات واقعیت مجازی فراگیر بخشی از این رویکرد است، همانطور که موزه از رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کند. وانگ در سال 2019 به رسانه دولتی چین گفت: «در این عصر دیجیتالی که به سرعت در حال توسعه است، ما باید به طور کامل فناوری و فرهنگ سنتی عالی چین را به هم متصل کنیم.» به نظر می رسد این استراتژی مطمئناً کارساز است: سال گذشته تعداد بازدیدکنندگان از 19 میلیون نفر با اکثریت بازدیدکنندگان زیر 40 سال فراتر رفت و این کاخ را به پربازدیدترین موزه در جهان تبدیل کرد -.
پس از تحمل شش قرن آتش سوزی و درگیری، بلایای طبیعی و غفلت دوره ای، شهر ممنوعه اکنون توسط رهبران چین به عنوان نمادی غرور آفرین از تاریخ و فرهنگ این کشور پذیرفته شده است و پولی که برای بازسازی و حفظ آن صرف شده است. آینده آن، حداقل در حال حاضر، به همان اندازه ایمن به نظر می رسد که همیشه بوده است.
یادداشت سردبیر: جاناتان چاتوین نویسنده، روزنامه نگار و نویسنده "خیابان صلح طولانی: پیاده روی در چین مدرن
ارتباط با تبریز امروز
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.
اشتراک در خبرنامه
برای اطلاع از آخرین خبرهای تبریز امروز در کانال تلگرام ما عضو شوید.
فرم تماس با تبریز امروز
کلیه حقوق این سایت متعلق به پایگاه خبری تبریز امروز بوده و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع
است.
طراحی وتولید
توسططراح وب سایت