
25 اردیبهشت 1397
وقتی راهزنان در منطقه دورافتاده جولان می دادند و چین مدرن هنوز سرپای خود نایستاده بود ، روستائیان پناه خود را در زیر زمین و غار های منطقه ژونگ در نزدیکی ویتنام امروزی یافتند ! آنها فقر و انزوا را بر زندگی پرمخاطره ترجیح دادند و اکنون سال هاست که این زندگی در غارها منطقه ژونگ ادامه دارد.این منطقه از مناطق بسیار فقیر چین است ؛ تنها راه و گذر آن به خارج از محدوده آن فقط راه های پیاده رو در میان کوه هاست.یک ساعت کوه پیمایی و گذر از منطقه استپی لازم است تا به جاده رسید!
دولت ایالتی می خواهد ساکنان غار ژونگ به بلوک مسکونی نزدیک به خانه فعلی شان منتقل شوند : خانه های کوچک با دیوارهای سفید و قاب پنجره های چوبی که تقریبا 10 سال پیش احداث آن به پایان رسیده است.
مقامات می گویند که ساکنان مراقبت مناسب ازغار را نداشته اند و آن محل را برای ساکنان نامناسب اعلام کرده اند وگفته اند که دولت باید روستا را تحت نظارت قرار دهد،این منطقه توسط اداره گردشگری رودخانه گتوی، به عنوان یک جامعه محافظت شده ذکر شده است. آنها برای هر ساکن 60،000 رنمگین یا حدود 9،500 دلاری پاداش برای ترک غار اختصاص داده اند. تنها پنج خانواده موافقت کرده اند که از غار خارج شوند .
18 خانواده باقی مانده است که به شدت به خانه های خود در داخل غاروابسته اند . آنها می گویند که خانه های جدید بسیار کوچک هستند و زمین هایشان با این کار از دسترس شان خارج خواهد شد و تنها به علت اتصال تاریخی خود به غار می بایست حق مستقل خود را در کنترل اقتصاد کوچک گردشگری شان باید داشته باشند.
وانگ کیگو، رئیس روستای محلی که نخستین خوابگاه درون غار را تاسیس کرده است می گوید: "ساکنان این غار باید مدیران گردشگری در اینجا باشند، صرفنظر از اینکه ما به انها پول بدهی یا خیر".
هم زمان با صحبت های وی ، همسرش یک غذای بخارپز تهیه شده از گوشت دودی و سبزیجات محلی دره را تهیه کرد.
پس از همه، آقای وانگ اشاره کرد، "بهترین چیز در مورد این غار، ساکنان و حیات در آن است."
فرانک بدمور جونیور، یک تاجر آمریکایی از مینه سوتا که برای اولین بار در سال 2002 از غار بازدید کرد و تامین مالی برای آوردن برق به غار ژونگ را عهده دار شد.
با پشتیبانی مداوم مالی او همچنین یک مدرسه و یک حمام عمومی در منطقه ایجاد شد.او حیوانات و کمک های دیگری را نیز به روستاییان تحویل داد که به طور چشمگیری کیفیت زندگی آنها را افزایش داد.
اما در سال 2011 مدرسه توسط دولت محلی بسته شد و روستائیان مجبور شدند کودکان حتی با 5 سال سن خود را به مدرسه شبانه روزی با دو ساعت فاصله بفرستند،
آقای بددور در سال 2007 در سن 83 سالگی فوت کرد. ارتباط احساسی او با روستا هنوز هم برای روستاییان پر رمز و راز است،
وانگ کیسی، 39 ساله، یک کشاورز که همچنین یک فروشگاه عمومی کوچک را در خانه اش در غار مدیریت می کند، می گوید که ممکن است جوانان به عنوان کارگران مهاجر از روستا خارج شوند اما بسیاری از آنها به دنبال بازگشت و الحاق به خانواده هایشان هستند.
او می گوید: غار "مانند خانه ما است".
وی می افزاید: "آب و هوا درون غار شگفت انگیز است. آنجا به نظر شبیه بهشت می ماند!".
گزارش از نیویورک تایمز
ترجمه : وحیدی آذر
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.