خبر های ویژه
7 فروردین 1404
«چه کسی طلاق را تعریف می‌کند»
مولی فیشر برای نیویورکر
هیلی ملوتیک، نویسنده کانادایی، در اواخر بیست‌سالگی‌اش ازدواجش را پایان داد. او در کتاب جدیدش، «بی‌تقصیر: خاطرات عاشقانه و طلاق»، می‌نویسد که این تجربه «احساساتم را تعریف نکرد، اما شکل آن‌ها را به شکلی تغییر داد که پیش‌بینی‌اش نمی‌کردم و احتمالاً هرگز از آن بهبود نخواهم یافت.» همان‌طور که این زبان نشان می‌دهد، نگاه او به طلاق سنجیده، کمی مبهم و کاملاً انتزاعی است—دور از جنگ جنسیتی که انتخابات سال گذشته را مشخص کرد. ملوتیک، که حالا در اواخر سی‌سالگی‌اش است، در دوره‌ای بزرگ شد که طلاق به‌طور گسترده در دسترس و از نظر فرهنگی عادی شده بود. مادرش به‌عنوان میانجی طلاق از دفتری در زیرزمین خانه کار می‌کرد؛ مادربزرگش، که دو بار طلاق گرفته بود، داستان‌هایش را با «شوهرهایم» شروع می‌کرد، تعددی که برای ملوتیک جوان جذاب و باشکوه به نظر می‌رسید. والدین ملوتیک وقتی او نوزده‌ساله بود از هم جدا شدند—اما او می‌نویسد که مدت‌ها پیش از آن، «تمام دنیای من طلاق بود.» او با شنیدن دعواهای والدینش درباره پول و احساس فشار در رابطه آن‌ها بزرگ شد. طبق روایت خانوادگی، وقتی ده‌ساله بود، پیشنهاد داد که مادرش طلاق بگیرد. او می‌نویسد: «امکان پایان دادن به ازدواج برایم حقیقتی بدیهی بود، مثل همه تجملاتی که خوشبختانه آن‌ها را بدیهی می‌دانستم، مثل صبحانه هر روز صبح و تنها ماندن برای خواندن به هر اندازه که می‌خواستم.»
تبریز امروز:
یک بدن که به دو نفر تقسیم می‌شود.
کتاب «بی‌تقصیر» نوشته هیلی ملوتیک به مجموعه‌ای از کتاب‌های اخیر نوشته زنان می‌پیوندد که نارضایتی‌های ازدواج را بررسی می‌کنند.
کتاب «بی‌تقصیر» نوشته هیلی ملوتیک به مجموعه‌ای از کتاب‌های اخیر نوشته زنان می‌پیوندد که نارضایتی‌های ازدواج را بررسی می‌کنند.
تابستان گذشته، نظرسنجی‌ای از مرکز تحقیقات زندگی آمریکایی آماری قابل‌توجه ارائه داد. این نظرسنجی با تفکیک رأی‌دهندگان بر اساس وضعیت تأهل و سپس جنسیت، نشان داد که در انتخابات ریاست‌جمهوری که از قبل دوقطبی شده بود، یک شکاف بیش از بقیه برجسته بود: مردان مطلقه ۱۴ درصد بیشتر از زنان مطلقه اعلام کردند که از دونالد ترامپ حمایت می‌کنند. (در واقع، در این تفکیک، مردان مطلقه بیش از هر گروه جمعیتی دیگری از ترامپ حمایت کردند.) این یافته با تحقیقات گالوپ هم‌خوانی داشت که نشان می‌داد شکاف حزبی بین مردان و زنان مطلقه در سال‌های اخیر بیشتر از دو دهه گذشته بوده و مردان به سمت حزب جمهوری‌خواه گرایش دارند. ازدواج به‌عنوان یک پیش‌بینی‌کننده رفتار سیاسی شناخته شده است—این آمار نشان می‌داد که طلاق نیز می‌تواند رویدادی به همان اندازه عمیق و بالقوه رادیکال‌ساز باشد، رویدادی که توانایی تغییر زندگی افراد و درک اساسی آن‌ها از جهان را دارد.
هیلی ملوتیک، نویسنده کانادایی، در اواخر بیست‌سالگی‌اش به ازدواج خود پایان داد. او در کتاب جدیدش، «بی‌تقصیر: خاطرات عاشقانه و طلاق»، می‌نویسد که تجربه‌اش «احساساتم را تعریف نکرد، اما شکل آن‌ها را به شکلی تغییر داد که نمی‌توانستم پیش‌بینی کنم و احتمالاً هرگز از آن بهبود نیابم.» همان‌طور که این زبان نشان می‌دهد، رویکرد او به طلاق سنجیده، کمی مبهم و کاملاً انتزاعی است—بسیار دور از نبرد جنسیتی که انتخابات سال گذشته را مشخص کرد. ملوتیک، که اکنون در اواخر سی‌سالگی‌اش است، در دوره‌ای بزرگ شد که طلاق به‌طور گسترده در دسترس و از نظر فرهنگی عادی شده بود. مادرش به‌عنوان میانجی طلاق از دفتری در زیرزمین خانه کار می‌کرد؛ مادربزرگش، که دو بار طلاق گرفته بود، داستان‌هایش را با «شوهرهایم» شروع می‌کرد، جمع‌بستی‌ای که برای ملوتیک جوان جذاب به نظر می‌رسید. والدین ملوتیک وقتی او ۱۹ ساله بود از هم جدا شدند—اما او می‌نویسد که مدت‌ها قبل از آن، «تمام دنیای من طلاق بود.» او در کودکی دعواهای والدینش بر سر پول را می‌شنید و فشار در رابطه آن‌ها را حس می‌کرد. طبق روایت خانوادگی، وقتی ۱۰ ساله بود، پیشنهاد داد که مادرش طلاق بگیرد. او می‌نویسد: «قابلیت پایان دادن به یک ازدواج برایم واقعیتی بدیهی بود، مثل همه تجملات دیگری که خوشبختانه آن‌ها را بدیهی می‌دانستم، مثل صبحانه هر روز صبح و اینکه می‌توانستم هر چقدر می‌خواهم تنها بمانم و کتاب بخوانم.»
طلاق ملوتیک پس از یک رابطه ۱۳ ساله رخ داد: او و همسرش در ۱۶ سالگی با هم آشنا شدند و با هم ماندند، تعهدی زودهنگام و پایدار که آن‌ها را در میان هم‌سالانشان متمایز می‌کرد. ملوتیک می‌نویسد: «ما چیزی می‌دانستیم که آن‌ها نمی‌دانستند»، درباره وضوحی که با هم داشتند و هویتی که به آن‌ها می‌داد. «ما خانه یکدیگر بودیم. ما برای همیشه با هم بودیم.» آن‌ها قصد ازدواج نداشتند، اما به دلایل ویزا، وقتی ملوتیک شغلی در نیویورک گرفت، ازدواج کردند. یک سال بعد، تصمیم گرفتند از هم جدا شوند.
طلاق آن‌ها، که محور اصلی کتاب است، شامل هیچ فرزندی برای نگرانی، هیچ مالی مشترک برای جداسازی، و هیچ نقش خانگی سفت‌وسخت برای بازسازی نبود. هیچ بدهی‌ای نداشتند؛ حتی حیوان خانگی هم نداشتند. ملوتیک می‌نویسد: «ما فقط سال‌هایمان را داشتیم و چیز دیگری نه.» او و همسرش هیچ فشاری برای ازدواج نداشتند و هنگام جدایی هم مورد سرزنش قرار نگرفتند. کل تجربه در شرایطی چنان محدود و منظم رخ داد که شبیه یک آزمایش فکری بود.
حذف بارهای عملی و اجتماعی از طلاق به این معناست که تمرکز «بی‌تقصیر» به‌ناچار درونی است: کتاب پایان یک ازدواج را عمدتاً از منظر اینکه چگونه ممکن است احساسات شخصیت‌های اصلی را تغییر دهد، بررسی می‌کند. ملوتیک به اعتراف خودش از صحبت درباره احساساتش محتاط است و تمایل دارد به اپیزودهای دردناک ازدواجش با دقت و دیپلماسی متعادل و محتاطانه—که حق طبیعی او به‌عنوان فرزند یک میانجی طلاق است—بپردازد. اما همان‌طور که شکاف طلاق نشان می‌دهد، احساسات در میان مطلقه‌ها همیشه به این آسانی مدیریت نمی‌شوند.
«بی‌تقصیر» به مجموعه‌ای از کتاب‌های اخیر زنان می‌پیوندد که نارضایتی‌های ازدواج دگرجنس‌گرایانه را بررسی می‌کنند، از جمله «ترکش‌ها» نوشته لزلی جمیسون و «دروغ‌گوها» نوشته سارا منگوسو. (نویسندگان دیگری نیز در یک زیرژانر مرتبط با این داستان‌های طلاق، ماجراهایی در ازدواج باز و چندهمسری را توصیف کرده‌اند.) ملوتیک حتی تنها زن کانادایی نیست که امسال کتابی درباره ازدواجی کوتاه‌مدت منتشر کرده که پس از مهاجرت به نیویورک به پایان می‌رسد—کتاب «مشت ناگهانی» نوشته ساکاچی کول، مجموعه‌ای از مقالات خودزندگی‌نامه‌ای، نیز وجود دارد. هرمیون هوبی، رمان‌نویس و منتقد، در مقاله‌ای درباره «گسترش قابل‌توجه روایت‌های معاصر طلاق» اشاره می‌کند که این کتاب‌ها به‌طور کلی طلاق را به‌عنوان رهایی و ازدواج را به‌عنوان سرکوبگر نشان می‌دهند، تمایلی که هوبی با ناراحتی به آن نگاه می‌کند. او می‌نویسد: «در سال ۲۰۲۵، طلاق دیگر آن نیروی فمینیستی و رهایی‌بخش آشکاری که دهه‌ها پیش داشت را ندارد.»
کتاب ملوتیک به دلیل اجتناب از چنین دوگانه‌های مشخص برجسته است؛ تحلیل او به‌جای آن با تأکید بر ابهام تعریف می‌شود. او در یک بخش نمونه می‌نویسد: «من ازدواج کرده بودم و حالا نیستم، و وقتی هر یک از این حالت‌ها را در نظر می‌گیرم، نگرانم که انگار دارم رویایی را توصیف می‌کنم که هرگز ندیده‌ام.» در روایت او، عدم قطعیت یک اصل است. ازدواج ناشناخته است، طلاق غیرقابل‌توصیف، و نظرات و تجربیات خودش گریزان. او در بخشی درباره روایت دبورا لوی از زندگی پس از طلاق می‌نویسد: «در یک رمان، نویسنده باید به ما ثابت کند که می‌داند همه چه فکر می‌کنند. در یک خاطره، نویسنده باید اعتراف کند که به‌سختی می‌داند خودش چه فکر می‌کند، چه برسد به افکار دیگران.»
در کنار روایت شخصی ملوتیک، «بی‌تقصیر» تاریخ اجتماعی طلاق و تأملاتی درباره آثار فرهنگی‌ای که او هنگام مواجهه با جدایی‌اش به آن‌ها روی آورد—از «سوزش قلب» نورا افرون تا عکسی پاپاراتزی از نیکول کیدمن در سال ۲۰۰۱ تا «آلبوم سفید» جوآن دیدیون—ارائه می‌دهد. دیدیون در سال ۱۹۶۹ نوشته بود: «ما اینجا در این جزیره در وسط اقیانوس آرام هستیم به‌جای اینکه درخواست طلاق کنیم»، عبارتی که ملوتیک نقل می‌کند. او می‌نویسد: «هر وقت جمله‌ای از جوآن دیدیون را به یاد می‌آوردم که برای ستونی که در مجله لایف منتشر می‌کرد نوشته بود، حسادت می‌کردم. چقدر ظریف، که آن را به همین شکل رها کرد. چقدر دیوانه‌کننده.»
خاطرات طلاق دیگری، «این همسر سابق آمریکایی» نوشته روزنامه‌نگار لیز لنز، به همین موضوع با روحیه‌ای عمل‌گرایانه‌تر می‌پردازد: «یک‌بار در مقاله‌ای خواندم که جوآن دیدیون و جان دان زمانی به جدایی فکر کرده بودند اما به‌جای آن به هاوایی رفتند. در جلسات درمانی، من خواستم به فلوریدا برویم. ما به زمان با هم نیاز داشتیم. به زمان دوری نیاز داشتیم. شاید راه‌حل دیدیون جواب می‌داد.» همسر لنز به او می‌گوید که تعطیلات خیلی گران است. درمانگرشان پیشنهاد می‌دهد که با هم پازل درست کنند. برخلاف ملوتیک، لنز کاملاً مطمئن است که چه فکر می‌کند و حاضر است حدس بزند که خواننده هم چه فکر می‌کند. او می‌نویسد: «من نمی‌گویم که شما شخصاً باید طلاق بگیرید. منظورم این است که لزوماً نه. این کتاب یک دفاعیه ملایم از طلاق نیست، بلکه یک استدلال پرشور به نفع آن است.»
در حالی که ملوتیک داستانش را با حسرتی سنگین روایت می‌کند، لنز خشمگین، پرشور و جدلی است. او در محیطی اوانجلیکال و خانگی بزرگ شد، غرق در فرهنگ پاکدامنی دهه ۹۰، و با اشتیاق یک تازه‌مذهب به طلاق می‌رسد. (هوبی می‌نویسد: «لنز تصمیم گرفت با یک مسیحی محافظه‌کار همجنس‌گراستیز که از آشپزی یا تمیز کردن خودداری می‌کرد و در رختخواب بد بود ازدواج کند»، که کمی بی‌انصافی به نظر می‌رسد.) تربیت او ازدواج را تعهدی مقدس می‌دانست که باید همه سختی‌هایش را تحمل کرد: وقتی ۱۸ ساله بود، مادرش کتاب «آرامش خانگی» نوشته اف. کارولین گراگلیا را به او داد، یک دفاعیه ۳۷۲ صفحه‌ای علیه فمینیسم که استدلال می‌کرد زنان در نقش همسر و مادر به رضایت واقعی می‌رسند. لنز با اولین دوست‌پسرش در دانشگاه مسیحی‌شان ازدواج کرد، سپس جاه‌طلبی‌هایش را به پرورش فرزندانشان فروکاست؛ پس از ۱۲ سال ازدواج، او تصمیم گرفت زندگی جدیدی بسازد. او لباس عروسی‌اش را در شومینه حیاط پشتی یک دوست سوزاند. او می‌نویسد: «می‌خواهید بدانید چگونه بالاخره همسرم را وادار کردم سهم عادلانه‌اش را انجام دهد؟ حضانت ۵۰-۵۰ که دادگاه دستور داد، این‌طوری.»
لنز با اشتیاقش استدلالی گسترده و فراگیر ارائه می‌دهد، با یک قهرمان آشکار (خودش) و شروران به همان اندازه آشکار (همسر سابقش، همه شوهران، کل نظام مردسالاری). هر زنی که امروز ازدواج می‌کند، احساس نمی‌کند که «تمام تاریخ تمدن غربی» او را به سمت محراب «هل داده»، همان‌طور که لنز می‌گوید. با این حال، حتی با تمایلش به تعمیم‌های بیش از حد، کتاب او درد و جزئیات طلاق را منتقل می‌کند: دشواری جداسازی زندگی دو بزرگسال، و ناراحتی‌ای که باعث می‌شود این دشواری ارزشمند به نظر برسد. و نابرابری‌های خانگی که لنز را ناامید کرده بودند، همان‌هایی هستند که فمینیست‌های موج دوم علیه آن‌ها اعتراض کردند—این نابرابری‌ها همچنان باقی مانده‌اند، حتی با اینکه قوانین حاکم بر ازدواج و طلاق کمتر سخت‌گیرانه شده‌اند. جهان از زمان «کرامر علیه کرامر» تا «داستان ازدواج» بسیار تغییر کرده، اما همه شکایات قدیمی هنوز زوج‌ها را به پایان دادن به ازدواج‌ها و در نتیجه، تلخ‌تر و پرتنش‌تر کردن طلاق‌ها ترغیب می‌کنند. این واقعیتی است که در صفحات آرام «بی‌تقصیر»—داستانی از طلاق که به‌نوعی فاقد درگیری، اصطکاک یا آشفتگی است—به‌سختی قابل تشخیص است.
اگر ازدواج دیگر از نظر قانونی به اندازه گذشته الزام‌آور نیست، یکی از دلایلش ظهور طلاق بی‌تقصیر است. رونالد ریگان در سال ۱۹۶۹، به‌عنوان فرماندار کالیفرنیا، اولین قانون طلاق بی‌تقصیر آمریکا را امضا کرد؛ نیویورک، آخرین ایالتی که این قانون را پذیرفت، در سال ۲۰۱۰ این کار را انجام داد. (این زمان به اندازه کافی دیر بود که قانون نیویورک هنوز اجرایی نشده بود وقتی الیزابت گیلبرت طلاق پرهزینه‌ای را پشت سر گذاشت که انگیزه‌ای برای «بخور، دعا کن، عشق بورز» شد—جزئیاتی که ملوتیک در مجموعه گسترده‌اش از فرهنگ عامه طلاق ذکر می‌کند.) پیش از دوره طلاق بی‌تقصیر، طلاق گرفتن نیازمند اثبات تخلفی مانند سوءاستفاده یا خیانت بود. قوانین غیرقابل دور زدن نبودند، اما این کار زمان، پول و شاید کمی شهادت دروغ می‌طلبید. ملوتیک از مقاله‌ای درباره پرونده‌های طلاق پس از جنگ در شیکاگو نقل می‌کند که به‌طور خشک اشاره می‌کند به تعداد «قابل‌توجه» همسرانی که گزارش داده بودند دقیقاً دو بار بدون تحریک به صورت شریکشان ضربه زده‌اند و آثار قابل‌مشاهده‌ای به جا گذاشته‌اند، که به آن‌ها اجازه می‌داد حداقل تعریف قانونی «ظلم» در ایلینوی را برآورده کنند. طلاق بی‌تقصیر نه آغاز طلاق بود و نه پایان ازدواج.
البته همه با این موافق نیستند. داستان‌های طلاق بی‌تقصیر هنوز قدرت شگفت‌انگیزی برای برانگیختن خشم دارند، حداقل در میان برخی خوانندگان. چنین داستان‌هایی اغلب درباره زوج‌هایی است که طلاقشان به دلیل وجود فرزندان پیچیده می‌شود، حتی (شاید به‌ویژه) وقتی این داستان‌ها با اطمینان و اعتقاد روایت می‌شوند. در سال ۲۰۲۱، روزنامه‌نگار آنر جونز مقاله‌ای در آتلانتیک با عنوان «چگونه زندگی‌ام را ویران کردم» منتشر کرد. او در این مقاله توصیف می‌کند که چگونه متوجه شد در زندگی خانگی حومه‌ای که زمانی می‌خواست، احساس به دام افتادن می‌کند، خانه‌ای که با همسرش در پنسیلوانیا خریده بودند را فروخت، و به نظر می‌رسد یک توافق مشترک خوب برای سه فرزندشان در بروکلین برقرار کرد. گروهی از صداها برای محکوم کردن خودخواهی او برخاستند. راد درهر، مفسر محافظه‌کار، نوشت: «آنچه در این مقاله مرا آزار می‌دهد، بیشتر کاری که او کرده نیست—هرچند که بد است—بلکه این است که آنر جونز به کاری که کرده افتخار می‌کند، آن‌قدر که در مجله ملی‌ای که برایش کار می‌کند درباره آن نوشته است.» او انگار معتقد بود که جونز از چیزی فرار کرده است. او به خوانندگان توصیه کرد: «فقط فکر کنید، اگر یک مرد این مقاله را نوشته بود چه احساسی داشتید.»
جی. دی. ونس، منتقد برجسته دیگر طلاق، زمانی—مانند ملوتیک و لنز—یک خاطره‌نویس millennial بود که درس‌های فرهنگی گسترده‌ای از تاریخ خانوادگی‌اش می‌گرفت. در «مرثیه هیل‌بیلی»، جدایی والدینش منشأ رنج کودکی اوست؛ خانه پدربزرگ و مادربزرگش تنها منبع ثبات است، و او از اتحاد پرنوسان آن‌ها تجلیل می‌کند. ونس در سخنرانی‌ای در یک دبیرستان کالیفرنیا در سال ۲۰۲۱، از دیدگاه مدرن ازدواج به‌عنوان «یک قرارداد اساسی، مثل هر معامله تجاری دیگر» ابراز تأسف کرد. ازدواج‌هایی مانند ازدواج پدربزرگ و مادربزرگش «ناخوشایند» بودند، اما دوام آوردند. او به مخاطبانش گفت که با «آسان‌تر کردن تغییر همسر برای مردم مثل تعویض لباس زیرشان»، اخلاق طلاق بی‌تقصیر «اختلال خانوادگی بسیار بسیار واقعی» را آزاد کرده است. او آن را «یکی از ترفندهای بزرگی» نامید که به نظرش انقلاب جنسی بر مردم آمریکا تحمیل کرده است.
سخنان ونس نمایانگر مخالفت دیرینه مذهبی محافظه‌کارانه با طلاق آزاد شده است—نوع سیاستی که لنز در کودکی اوانجلیکال خود جذب کرده بود. اما امروزه، این نوع ترس‌افکنی ضد طلاق، همزادی جدید در به‌اصطلاح «مردوسفر» پیدا کرده است. در آنجا، پیام گاهی کمتر «مطمئن شوید که متأهل می‌مانید» و بیشتر «از ازدواج به‌طور کلی اجتناب کنید» است. این دو گروه در نگرششان به ازدواج متفاوتند، اما هر دو معتقدند که طلاق خطرناک است و به‌دست آوردنش بیش از حد آسان است. اندرو تیت، اینفلوئنسر و متهم به قاچاق انسان، گفته است که «برای مردان در دنیای غرب هیچ مزیتی در ازدواج وجود ندارد»، زیرا ازدواج وقتی زنان ترک می‌کنند مردان را نابود می‌کند، و «خیلی رایج است که زنان ترک کنند.» (جو روگان، که همیشه مردی با ذهن باز در خیابان است، اذعان کرده که فعالان حقوق مردان در این زمینه نکات خوبی دارند: «من مردانی را می‌شناسم که در طلاق واقعاً نابود شده‌اند.») طلاق به ترس از اینکه هر چیزی که یک مرد از دست می‌دهد توسط یک زن گرفته شده، شکلی انسانی می‌دهد.
معروف‌ترین و مشکوک‌ترین آمار طلاق این است که نیمی از ازدواج‌ها به طلاق ختم می‌شوند. کمی کمتر معروف—اما بسیار معتبرتر—ادعایی است که زنان حدود ۷۰ درصد مواقع درخواست طلاق می‌دهند. برای لنز، این اثباتی است که زنان به‌شدت به یک راه فرار نیاز دارند. برای تیت، احتمالاً این اثباتی است که زنان فقط می‌خواهند دل شما را بشکنند و پولتان را بگیرند. همین رقم به‌راحتی در روایت‌های متضاد جای می‌گیرد، که نشان‌دهنده غیرقابل‌حل بودن کامل این تقابل است—دو طرف مانند زوجی که دارایی‌های مشترک را تقسیم می‌کنند، بر سر مالکیت حقایق با هم درگیر می‌شوند.
در این زمینه، «بی‌تقصیر» واکنشی آرام علیه دیدگاه صفر و یک به طلاق ایجاد می‌کند. برخلاف خاطره‌نویسان طلاق یا مردان مردوسفر، ملوتیک نمی‌خواهد داستان‌های شخصی را در خدمت یک استدلال به کار گیرد—او حتی به‌سختی می‌خواهد این داستان‌ها را تعریف کند. گاهی اوقات، افراد از او جزئیات پایان ازدواجش را می‌پرسند، و او از پاسخ دادن به آن‌ها خودداری می‌کند. یک دوست در مقطعی به او می‌گوید: «تو حتی درباره طلاقت توییت نکردی.» حتی خواننده‌ای که کمی از گریزپایی ملوتیک ناامید شده، باید با او در برابر چنین شکایتی همدردی کند. ساکاچی کول در «مشت ناگهانی» می‌نویسد که بخشی از درد پایان ازدواجش، تلاش برای پرداختن به آن در فضای آنلاین بود، پس از همه داستان‌ها و شوخی‌های عمومی‌ای که در طول سال‌ها گفته بود. او تأمل می‌کند: «نوشتن درباره خودت برای اینترنت یعنی جدا کردن تکه‌های کوچک از بدنت و اجازه دادن به آن‌ها که بدون تو راه بروند. اینترنت در بسیاری از جنبه‌ها سندی از شکست‌های من است، اما هیچ‌کدام به اندازه اینکه من و کسی که بیشتر از همه در جهان دوستش داشتم، چگونه یکدیگر را ناامید کردیم، آشکار نیست.» مقاومت ملوتیک در برابر خودافشایی، مانند زوجیت زودهنگامش، او را به یک ناهنجاری نسلی تبدیل می‌کند. این مقاومت او را در مقابل اخلاق فمینیستی غالب سال‌های اخیر قرار می‌دهد، اخلاقی که به نظر می‌رسد خاطره‌نویسانی مانند لنز را برانگیخته است: این باور که شهادت‌های شخصی می‌توانند ابزاری برای مقاومت باشند، و حریم خصوصی اتاق‌خواب‌ها معمولاً از وضعیت موجود محافظت می‌کند.
اما حریم خصوصی، به‌ویژه حریم خصوصی‌ای که در ازدواج وجود دارد، در دوره طلاق بی‌تقصیر به‌عنوان پایه قانونی برای حقوقی—مانند دسترسی به پیشگیری از بارداری و دیگر اشکال آزادی جنسی—که روزبه‌روز بیشتر مورد حمله قرار می‌گیرند، نیز خدمت کرده است. این ایده که ازدواج شما به خودتان (سکولار، فردی) مربوط است، همان چیزی است که محافظه‌کاران مذهبی را به وحشت می‌اندازد. می‌توان تصور کرد که ونس با شنیدن روایت ملوتیک از «سبکی» قسم‌های عروسی‌اش—که به یاد می‌آورد «چقدر آسان بود که قسم بخورم آنچه دارم را می‌خواهم»—با وحشت نفسش بند بیاید، گویی ازدواج ممکن است تعهدی به خواسته‌های خود باشد تا تعهدی به شخص دیگر یا نقشی در جامعه. دیدگاه‌های واکنشی و انقلابی درباره ازدواج هر دو رضایت روایی‌ای ارائه می‌دهند که دیدگاه لیبرال به نظر فاقد آن است. ستایش از ازدواجی که با این روحیه انجام شده، چالشی برای داستان‌گویی ایجاد می‌کند: باید خودتان اهمیت آن را خلق کنید.
ملوتیک—مانند بسیاری از عروس‌ها و دامادهایی که قسم‌های سفارشی می‌نویسند—کاملاً موفق به انجام این کار نمی‌شود. اما او حریم خصوصی و جایگاهش در عشق را آرمانی و تقریباً خرابکارانه جلوه می‌دهد. عنوان فرعی کتابش «خاطرات عاشقانه و طلاق» است، و محتاط بودنش شاید رمانتیک‌ترین بخش آن باشد، گواهی بر صمیمیتی پایدار که فراتر از هر رابطه قانونی می‌رود. پس از اینکه او و همسرش تصمیم به جدایی می‌گیرند، او موفق می‌شود تقریباً یک سال به اکثر خانواده و دوستانش چیزی نگوید. او می‌نویسد: «شاید نخواستن گفتن به کسانی که برایم مهم‌ترین بودند، به این معنا بود که به همسرم و خودم یک راز آخر بدهم. یک چیز آخر که درباره اینکه برای یکدیگر چه بودیم می‌دانستیم، پیش از اینکه دیگران تصمیم بگیرند می‌دانند ما چه بودیم.» تا جایی که یک کتاب درباره طلاق باید تعریفی از ازدواج ارائه دهد، به نظر می‌رسد این تعریف اوست: ما چیزی می‌دانستیم که هیچ‌کس دیگر نمی‌دانست.
منتشر شده در نسخه چاپی شماره ۳۱ مارس ۲۰۲۵، با عنوان «دارایی مشترک».
ارتباط با تبریز امروز
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.
اشتراک در خبرنامه
برای اطلاع از آخرین خبرهای تبریز امروز در کانال تلگرام ما عضو شوید.
فرم تماس با تبریز امروز
کلیه حقوق این سایت متعلق به پایگاه خبری تبریز امروز بوده و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع
است.
طراحی وتولید
توسططراح وب سایت