تبریز امروز:
چاپلین در دیکتاتور بزرگ (1940) آدولف هیتلر را هجو و مورد تمسخر قرار داد . در دهه 1940 چاپلین با یکسری جنجال ها در کارهایش و هم در زندگی شخصی روبرو بود که باعث تغییر موقعیت وی شد و محبوبیت وی در ایالات متحده را به شدت تحت تأثیر قرار داد. اولین آنها جسارت روزافزون وی در بیان عقاید سیاسی خود بود. چارلی چاپلین که عمیقاً از موج ملی گرایی ملیتاریستی در سیاست جهانی 1930 آشفته شده بود ، دریافت که نمی تواند این مسائل را از کار خود دور نگه دارد. موارد موازی بین او و آدولف هیتلر به طور گسترده ای مورد توجه قرار گرفته بود: این زوج به فاصله چهار روز متولد شدند ، هر دو از فقر به مقام جهانی رسیده بودند و هیتلر همان سبیل کوچک چاپلین را انتخاب کرده بود . همین شباهت ظاهری بود که طرح فیلم بعدی چاپلین ، "دیکتاتور بزرگ" را فراهم آورد که مستقیماً هیتلر را به هجو و تمسخر گرفت و به فاشیسم حمله کرد.
چاپلین دو سال را صرف تهیه فیلمنامه كرد و فیلمبرداری را در سپتامبر 1939 ، شش روز پس از اعلام جنگ انگلیس به آلمان آغاز كرد. وی به دلیل نداشتن چاره ای دیگر ،بخش ناطق را وارد فیلم خود کرد. ساختن یک کمدی در مورد هیتلر بسیار بحث برانگیز تلقی می شد ، اما استقلال مالی چاپلین به او اجازه داد که ریسک کند. او بعداً نوشت: "من عزم راسخ داشتم ، زیرا" باید به هیتلر خندید. " چاپلین ولگرد همیشگی (در حالی كه لباس مشابهی داشت) را با" یك آرایشگر یهودی "جایگزین كرد ، اشاره به نازی ها که اعتقاد حزب به یهودی بودن او بود. او در یک اجرای دوگانه ، در نقش دیکتاتور "آدنوئید هینکل" نیز بازی کرد که هیتلر را مسخره کرد.
دیکتاتور بزرگ یک سال را در تولید گذراند و در اکتبر 1940 به نمایش درآمد این فیلم سر و صدای گسترده ای را به وجود آورد ، منتقد نیویورک تایمز آن را "بیشترین انتظار برای تصویر سال" خواند و این فیلم یکی از بزرگترین پول سازان آن دوره بود. اما پایان کار غیرمردمی بود و بحث برانگیز بود. چاپلین فیلم را با یک سخنرانی پنج دقیقه ای به پایان برد که در آن شخصیت سلمانی خود را رها کرد ، مستقیماً به دوربین نگاه کرد و علیه جنگ و فاشیسم التماس کرد. چارلز ج. مالاند این موعظه آشکار را باعث کاهش محبوبیت چاپلین دانسته و می نویسد: "از این پس ، هیچ طرفدار سینما هرگز نمی تواند بعد سیاست را از تصویر ستاره ای او جدا کند". با این وجود ، هر دو وینستون چرچیل و فرانکلین دی روزولت این فیلم را که قبل از اکران در اکران خصوصی دیده بودند ، دوست داشتند. روزولت بعداً از چاپلین دعوت کرد تا سخنرانی آخر فیلم را در مراسم تحلیف ژانویه 1941 از طریق رادیو بخواند ، و این سخنرانی به "موفقیت" جشن تبدیل شد. چاپلین غالباً به سایر مراسم میهنی دعوت می شد تا در طی سالهای جنگ سخنرانی را برای مخاطبان بخواند. دیکتاتور بزرگ پنج نامزدی اسکار از جمله بهترین فیلم ، بهترین فیلمنامه اصلی و بهترین بازیگر مرد دریافت کرد.
