دولت می‌تواند موقعیت شما را ردیابی کند – اما معمولاً نه با جاسوسی مستقیم از شما

اگر از تلفن همراه با سرویس‌های موقعیت‌یابی فعال استفاده می‌کنید، احتمالاً داده‌هایی درباره محل زندگی و کارتان، محل خرید مواد غذایی، کلیسا یا مطب پزشکی که می‌روید و مسافرت‌های تعطیلاتتان در حال فروش است. و سازمان مهاجرت و گمرک ایالات متحده یکی از مشتریان این داده‌هاست.

دولت ایالات متحده نیاز ندارد خودش داده‌های مکانی مردم را جمع‌آوری کند، زیرا تلفن همراه شما در حال انجام این کار است. درحالی که گاهی جمع‌آوری داده‌های مکانی بخشی از عملکرد مورد نظر یک برنامه تلفن همراه است (مثل ناوبری یا دریافت پیش‌بینی آب‌وهوا)، اما بیشتر اوقات، موقعیت‌ها به‌طور نامرئی در پس‌زمینه جمع‌آوری می‌شوند.

من به عنوان یک محقق حریم خصوصی، چگونگی درک و تصمیم‌گیری مردم درباره داده‌های جمع‌آوری شده از خود را مطالعه می‌کنم و راه‌های جدیدی برای کمک به مصرف‌کنندگان برای بازپس‌گیری بخشی از کنترل بر حریم خصوصی‌شان تحقیق می‌کنم. متأسفانه، هنگامی که به یک برنامه یا صفحه وب اجازه جمع‌آوری داده‌های مکانی را می‌دهید، دیگر کنترلی بر چگونگی استفاده و اشتراک‌گذاری آن داده‌ها - از جمله اینکه با چه کسی به اشتراک گذاشته یا به چه کسی فروخته می‌شود - ندارید.

چرا تلفن‌های همراه داده مکانی جمع‌آوری می‌کنند
تلفن‌های همراه به دو دلیل داده‌های مکانی جمع‌آوری می‌کنند: به عنوان یک محصول جانبی از عملکرد عادی خود، و به دلیل الزام قانونی.

• تلفن‌های همراه دائماً در حال جستجوی دکل‌های مخابراتی نزدیک هستند تا هنگام تماس یا ارسال پیامک، تلفن از قبل به نزدیک‌ترین دکل متصل باشد. این کار برقراری تماس یا ارسال پیامک را سریع‌تر می‌کند. برای حفظ کیفیت خدمات، تلفن‌های همراه اغلب همزمان با چندین دکل مخابراتی ارتباط برقرار می‌کنند. موقعیت تلفن همراه را می‌توان با استفاده از روش مثلث‌بندی (تریانگولیشن) بر اساس تقاطع محدوده‌های سیگنال هر یک از دکل‌های متصل به تلفن محاسبه کرد.

• علاوه بر این، از سال ۲۰۰۱، اپراتورهای تلفن همراه موظف به ارائه اطلاعات طول و عرض جغرافیایی تلفن‌هایی هستند که برای تماس با ۹۱۱ استفاده شده‌اند. این امر باعث پاسخ‌دهی سریع‌تر امدادگران می‌شود.

چگونه داده‌های مکانی به اشتراک گذاشته می‌شوند
وقتی افراد به صفحات وب و برنامه‌ها اجازه دسترسی به داده‌های مکانی تولید شده توسط تلفن همراهشان را می‌دهند، سازنده نرم‌افزار می‌تواند آن داده‌ها را بدون نیاز به کسب اجازه بیشتر، به طور گسترده به اشتراک بگذارد. گاهی خود برنامه‌ها این کار را مستقیماً از طریق مشارکت‌ بین سازنده و دلالان داده انجام می‌دهند.

اغلب، برنامه‌ها و صفحات وب حاوی تبلیغات، داده‌های مکانی را از طریق فرآیندی به نام "پیشنهاد بلادرنگ" (Real-time Bidding) که تعیین می‌کند کدام تبلیغات نمایش داده شوند، به اشتراک می‌گذارند. این فرآیند شامل اشخاص ثالثی است که توسط تبلیغ‌کنندگان استخدام شده‌اند و به طور خودکار برای فضای تبلیغاتی پیشنهاد می‌دهند تا اطمینان حاصل کنند تبلیغات به افرادی نمایش داده می‌شود که با پروفایل مورد نظر تبلیغ‌کنندگان مطابقت دارند.

برای شناسایی مخاطب هدف تبلیغات، نرم‌افزار جاسازی شده در برنامه یا صفحه وب، اطلاعات جمع‌آوری شده درباره کاربر از جمله موقعیت او را با اشخاص ثالثی که پیشنهاد می‌دهند به اشتراک می‌گذارد. این اشخاص ثالث، واسطه‌هایی هستند که می‌توانند داده‌ها را نگه دارند و هر کاری می‌خواهند با آن انجام دهند، از جمله فروش داده به دلالان داده مکانی، خواه پیشنهادشان در حراج فضای تبلیغاتی برنده شود یا نه.

چه بر سر داده‌ها می‌آید پس از به اشتراک گذاشته شدن
داده‌های کسب شده توسط دلالان داده مکانی به طور گسترده فروخته می‌شود، از جمله به شرکت‌هایی به نام «ارائه‌دهندگان خدمات مبتنی بر موقعیت» که آن را بسته‌بندی مجدد کرده و دسترسی به ابزارهایی را که حرکات افراد را رصد می‌کنند، می‌فروشند. برخی از این ابزارها کارهایی مانند ارائه کمک‌های جاده‌ای انجام می‌دهند. برخی دیگر توسط پلیس، سازمان‌های دولتی و دیگران برای ردیابی افراد خاص استفاده می‌شود.

در اکتبر ۲۰۲۵، رسانه‌ها گزارش دادند که سازمان مهاجرت و گمرک ایالات متحده یک ابزار نظارت مکانی از شرکتی به نام Penlink خریداری کرده که می‌تواند حرکات دستگاه‌های تلفن همراه خاصی را در طول زمان در یک مکان مشخص ردیابی کند. ابزارهایی مانند این به کاربران اجازه دسترسی به داده‌های مکانی «صدها میلیون تلفن همراه» را بدون حکم قضایی می‌دهند.

چرا این موضوع مهم است
جمع‌آوری نامرئی، فروش و بسته‌بندی مجدد داده‌های مکانی یک مشکل است زیرا:

1. داده مکانی بسیار حساس است و نمی‌توان آن را ناشناس (anonimize) کرد. دو مکان رایجی که یک شخص بازدید می‌کند، خانه و محل کار اوست. فقط از این اطلاعات، به سادگی می‌توان هویت یک شخص را تعیین کرد و آن را با سایر داده‌های مکانی که این شرکت‌ها درباره او کسب کرده‌اند، تطبیق داد.

2. بیشتر مردم متوجه نیستند که داده‌های مکانی که برای یک هدف (مانند ناوبری یا آب‌وهوا) به برنامه‌ها و خدمات اجازه جمع‌آوری آن را داده‌اند، می‌تواند اطلاعات شخصی حساسی درباره آنها فاش کند که مایل نیستند به یک دلال داده مکانی فروخته شود. به عنوان مثال، یک مطالعه تحقیقاتی که من درباره داده‌های ردیاب‌های تناسب‌اندام منتشر کردم نشان داد که حتی اگر مردم از داده‌های مکانی برای ردیابی مسیر خود در حین ورزش استفاده می‌کنند، به این فکر نمی‌کردند که چگونه از آن داده‌ها می‌توان برای استنباط آدرس خانه‌شان استفاده کرد.

این کمبود آگاهی به این معنی است که نمی‌توان از مردم انتظار داشت که پیش‌بینی کنند داده‌های جمع‌آوری شده از طریق استفاده عادی از تلفن همراه‌شان ممکن است در دسترس سازمانی مانند مهاجرت و گمرک ایالات متحده قرار گیرد.

محدودیت‌های بیشتر در مورد چگونگی مجاز بودن اپراتورهای تلفن همراه و برنامه‌ها برای جمع‌آوری و اشتراک‌گذاری داده‌های مکانی - و نیز در مورد چگونگی مجاز بودن دولت برای به‌دست‌آوردن و استفاده از اطلاعات مکانی درباره مردم - می‌تواند به محافظت از حریم خصوصی شما کمک کند. تا به امروز، تلاش‌های کمیسیون فدرال تجارت برای محدود کردن فروش داده‌های اپراتورها در دادگاه فدرال نتایج متفاوتی داشته و فقط چند ایالت در تلاش برای تصویب قوانینی جهت مقابله با این مشکل هستند.

منبع: https://theconversation.com/yes-the-government-can-track-your-location-but-usually-not-by-spying-on-you-directly-267808?utm_medium=email&utm_campaign=