تبریز امروز:
قطعه ای به همراه معانی از
عتبة ابن ابی عاصم
شاعر اهل حمص
الدّار ناطقة و ليست تنطق
بدثورها انّ الجديد سيخلق
دمن تجمّعت النّوى فی ربعها
و تفرّقت فيها السّحاب الفرّق
فترقرقت عينی دما فیها الی
ان خلت مهجتی الّتی تترقرق
يا سهم كيف يفيق من سكر الهوى
حرّان يصبح بالفراق و يغبق
ما زال مشتمل الفؤاد على اسى
و البين مشتمل على من يعشق
***
دار دانیشیر، آمما دیلسیزدی
یئنی‌نین یارادیلماسیندان خبر وئریر
خورمالار اوردا ییغیلدی
بولودلار دا آیری-آیری اوْلدو
گؤزلریم قان یاش توکدو اوْ یئرده
تا کی جانیم دا تیتره‌ییب پارچالاندی
ای اوْخ، عاشیق سرخوش لیگ دن نئجه آییلسین
سحر آیریلیقلا باشلاییر, آخشام دا حسرتله
قلبیم همیشه حسرتله دولودور
آیریلیق دا عاشیقی سارماغا داوام ائدیر
***
این خانه سخن می‌گوید، هرچند زبان ندارد
با ویرانه‌هایش که نو شدن را فریاد می‌زند
جایی که هسته‌های خرما در آن جمع می‌شد
و ابرهای پراکنده از آنجا جدا می شوند
پس چشمانم از خون گریست در آنجا تا
گمان کردم جانم است که می‌گرید
ای تیر عشق! چگونه می‌توان از مستی، هوشیار برون آمد؟
سوخته‌ای که صبح را با جدایی می‌گذراند
و شب را با اندوه دل
همواره در آتش غم تنیده
و فراق در کمین عاشقان نشسته
