تبریز امروز:
سوفورا آلوپکیوروئیدس (Sophora alopecuroides) یکی از گیاهان بومی و خودروی کوهستان‌های شمال غرب ایران است که در دامنه‌های کوه عینالی (سرخاب) در شمال تبریز نیز به‌صورت خودرو می‌روید. این گیاه به خانواده‌ی نخود (Fabaceae) تعلق دارد و به دلیل گل‌های زیبای زرد رنگش، در فصل بهار و اوایل تابستان توجه بسیاری از طبیعت‌دوستان را به خود جلب می‌کند.
نام علمی: Sophora alopecuroides
نام فارسی رایج: سوفورای دم‌روباهی، یا به‌طور غیررسمی در برخی منابع "شاه‌افسر" یا "گزانگبین کوهی"
نام محلی (آذربایجانی - تبریز): در برخی مناطق به آن "قاراگون" یا "یاللیق اوتو" نیز گفته می‌شود، هرچند نام‌های محلی ممکن است تنوع داشته باشند.
ظاهر گیاه: گیاهی چندساله با ساقه‌های ایستاده و برگ‌هایی شانه‌ای مرکب، با برگچه‌های کوچک و بیضوی. گل‌آذین به‌صورت خوشه‌ای متراکم و ایستاده است و گل‌ها به رنگ زرد روشن می‌باشند.
ارتفاع: معمولاً بین ۳۰ تا ۸۰ سانتی‌متر.
دوره گلدهی: اردیبهشت تا تیرماه.
میوه: نیام باریک و دراز، حاوی چند دانه.
این گونه در نواحی خشک و نیمه‌خشک بین النهرین و فلات ایران، به‌ویژه در دامنه‌های کوهستانی، تپه‌های آفتاب‌گیر، و خاک‌های سبک و آهکی می‌روید. در منطقه‌ی عینالی تبریز، این گیاه یکی از نمایندگان برجسته‌ی پوشش گیاهی بومی به‌شمار می‌رود و حضورش نشانه‌ای از تنوع زیستی خاص این ناحیه است.
دارویی: بذرهای این گیاه در طب سنتی برخی مناطق به عنوان ضدانگل، ضدالتهاب، و آرام‌بخش کاربرد داشته است. البته مصرف آن بدون مشورت با متخصص توصیه نمی‌شود، چرا که ترکیبات آلکالوئیدی آن می‌تواند در دوزهای بالا سمی باشد.
اکولوژیک: به‌دلیل توانایی تثبیت نیتروژن در خاک، در بازسازی پوشش گیاهی مناطق تخریب‌شده نیز می‌تواند مؤثر باشد.
در روزهای گرم و آفتابی خرداد، وقتی گام به دامنه‌های کوهستان عینالی می‌گذاری، در میان سنگلاخ‌ها و تپه‌های خشک، ناگهان چشمت به گلی با قامت ایستاده و گل‌آذینی خوشه‌مانند در میان بوته‌ها خودنمایی می‌کند. نام این گیاه کمتر شناخته‌شده اما چشم‌نواز، سوفورا آلوپکیوروئیدس است؛ گلی از خانواده‌ی نخود، که به‌عنوان یکی از گونه‌های بومی و مقاوم کوه‌های شمال غرب ایران شناخته می‌شود.
این گیاه خودرو، که اهالی محلی در برخی مناطق آن را «قاراگون» یا «یاللیق اوتو» نیز می‌نامند، در خاک‌های خشک و پرنور کوهستانی رشد می‌کند و در ماه‌های اردیبهشت و خرداد به گل می‌نشیند. گل‌های زرد رنگ آن که به شکل سنبله‌ای متراکم از بالای ساقه سر برآورده‌اند، از دور مانند شمع‌های روشن در دل طبیعت به چشم می‌آیند.
سوفورا آلوپکیوروئیدس فقط یک گل زیبا نیست. طبق گفته‌ی گیاه‌پزشکان و پژوهشگران بوم‌شناسی، این گیاه دارای خواص دارویی نیز هست. دانه‌های آن حاوی ترکیباتی با اثرات ضدالتهاب و آرام‌بخش‌اند، اگرچه مصرف آن بدون راهنمایی تخصصی به‌دلیل ترکیبات آلکالوئیدی می‌تواند خطرناک باشد.
از نظر محیط‌زیستی، این گیاه نقش مؤثری در تثبیت نیتروژن خاک ایفا می‌کند و حضور آن نشان‌دهنده‌ی سلامت و تنوع زیستی منطقه است. با توجه به گسترش ساخت‌وسازها و افزایش تخریب زیستگاه‌ها، حفظ چنین گونه‌هایی برای آینده‌ی بوم‌شناختی کوه عینالی حیاتی است.
اهالی تبریز که کوه عینالی را نه‌تنها برای کوهنوردی، بلکه برای فرار از شلوغی شهر برمی‌گزینند، اغلب از دیدن گل‌های وحشی این منطقه لذت می‌برند؛ اما کمتر کسی نام علمی یا ارزش زیستی آنها را می‌داند. شاید وقت آن رسیده باشد که با نصب تابلوهای اطلاع‌رسانی و تهیه بروشورهای آموزشی، این گنجینه‌های خاموش طبیعت را بهتر بشناسیم و از آنها نگهداری کنیم.
در پایان، اگر در هفته‌های پیش‌رو به عینالی رفتید، چشم از خاک برندارید. شاید در میان سنگ‌ها و بادهای گرم، شکوفه‌ای زرد از سوفورا به شما لبخند زد.
موسیقی Élégie اثر ژول ماسنه (Jules Massenet) یکی از مشهورترین قطعات غم‌انگیز و شاعرانه‌ی دوران رمانتیک فرانسه است. د
زادروز: ۱۲ مه ۱۸۴۲
درگذشت: ۱۳ اگوست ۱۹۱۲
ملیت: فرانسوی
سبک: دوره رمانتیک
آثار مشهور: اپراهای معروفی مانند Thaïs، Manon، و Werther
ماسنه یکی از برجسته‌ترین آهنگسازان اپرا و موسیقی آوازی در قرن نوزدهم فرانسه بود. آثار او معمولاً سرشار از احساس، لطافت، و ملودی‌های گوش‌نواز هستند. او توانست میان احساسات غنایی و دراماتیک، تعادل زیبایی ایجاد کند.
این قطعه یکی از خالص‌ترین نمونه‌های «غم زیبا» در موسیقی کلاسیک است. با یک ملودی آرام و پیوسته آغاز می‌شود که انگار صدای درونی فردی دلتنگ یا سوگوار را بازتاب می‌دهد. قطعه در عین سادگی، عمیقاً تأثیرگذار است.
