تبریز امروز:
رابرت مک‌چسنی، پژوهشگر پیشگام رسانه و دموکراسی، که سه‌شنبه گذشته در ۷۲ سالگی درگذشت، بیش از سه دهه از عمر خود را صرف مبارزه با انحصار شرکتی رسانه‌ها و دفاع از روزنامه‌نگاری مستقل کرد. او مانند تام پین، باور داشت که مردم می‌توانند با آگاهی و سازماندهی، نظام رسانه‌ای را تغییر دهند و دموکراسی را از چنگال الیگارشی نجات دهند.
آشنایی من با مک‌چسنی به حدود ۳۰ سال پیش برمی‌گردد، زمانی که در یک برنامه تلویزیونی در مدیسن، ویسکانسین درباره آینده روزنامه‌نگاری بحث می‌کردیم. قرار بود او به عنوان «بدبین» هشدار دهد که تمرکز شرکتی رسانه‌ها در حال نابودی روزنامه‌نگاری است، و من به عنوان «خوشبین» استدلال کنم که آینده روشن است. اما هر دو به این نتیجه رسیدیم که سودجویی شرکت‌ها، روزنامه‌نگاری و دموکراسی آمریکا را نابود می‌کند.
این بحث، آغاز همکاری ما بود — از تألیف کتاب‌های مشترک مانند «دلارکراسی» (۲۰۱۳) تا مصاحبه‌های متعدد با بیل مویرز در PBS درباره تهدیدات علیه دموکراسی.
دانشمندی مردمی: او اگرچه استاد دانشگاه بود، اما هرگز در برج عاج نماند. همیشه می‌گفت: «بیایید دور هم فکر کنیم...» — این جمله رمز او برای نوشتن کتاب جدید، سازماندهی کنفرانس یا راه‌اندازی جنبشی تازه بود.
پیش‌بینِ بحران‌های رسانه‌ای: در کتاب «رسانه ثروتمند، دموکراسی فقیر» (۱۹۹۹)، هشدار داد که زوال روزنامه‌نگاری به فروپاشی هنجارهای دموکراتیک می‌انجامد. در «قطع ارتباط دیجیتال» (۲۰۱۳)، خطر تسلط میلیاردرهای سیلیکون‌ولی بر فضای آنلاین را افشا کرد.
فعالی خستگی‌ناپذیر: او در سال ۲۰۰۳ سازمان «فری پرس» را تأسیس کرد تا برای تنوع مالکیت رسانه‌ها، بی‌طرفی اینترنت و رسانه‌های عمومی قوی مبارزه کند.
مک‌چسنی با دقت هشدار داده بود که ترامپ و الیگارش‌هایی مانند ایلان ماسک، رسانه‌ها و سیاست را به ابزاری برای تحکیم قدرت خود تبدیل می‌کنند. در مصاحبه با مویرز، سیاست‌گذاری رسانه‌ای در واشنگتن را به صحنه‌ای از «پدرخوانده: قسمت دوم» تشبیه کرد:
«کیک کوبا را بین گانگسترها تقسیم می‌کنند. سیاست رسانه‌ای آمریکا هم همین‌طور است — لابیست‌ها و سیاستمداران، آن را بین خود تقسیم می‌کنند.»
با وجود همه هشدارهایش، مک‌چسنی هرگز امید خود را به قدرت مردم از دست نداد. در آخرین روزهای زندگی، با اشتیاق از تور «مبارزه با الیگارشی» برنی سندرز و اعتراضات مردمی علیه جمهوری‌خواهان صحبت می‌کرد. مانند تام پین، باور داشت که مردم می‌توانند «دنیا را از نو بسازند».
کریگ آرون (هم‌بنیان‌گذار فری پرس):
«مک‌چسنی نسل‌ها را بیدار کرد. او باور داشت مردم می‌توانند نظام رسانه‌ای را تغییر دهند.»
نوام چامسکی:
«کار او برای آزادی و حقوق بشر حیاتی بود.»
چارلز لوئیس (بنیان‌گذار مرکز صداقت عمومی):
«او وجدان رسانه‌های آمریکا بود.»
آخرین جمله‌اش به من این بود: «بیایید دور هم فکر کنیم...» — یعنی برنامه بریزیم، دست به کار شویم. بهترین راه برای بزرگداشت مک‌چسنی، ادامه دادن مبارزه اوست:
رسانه‌های مستقل، دموکراسی زنده، و آینده‌ای که به جای انحصار شرکتی، به مردم تعلق دارد.
یادش گرامی، و راهش پررهرو باد.
