امامعلی رحمان از سال ۱۹۹۲ به‌عنوان رئیس‌جمهور تاجیکستان قدرت را در دست داشته و سبک رهبری او اغلب به‌عنوان اقتدارگرایانه توصیف شده است. گزارش‌ها نشان میدهند که او از تصویر «پدر ملت» یا «پیشوای ملت» برای تقویت جایگاه خود استفاده میکند، که این خود می‌تواند نشانه‌ای از رفتار پدرانه باشد. این رویکرد در بسیاری از کشورهای آسیای مرکزی رایج است، جایی که رهبران سیاسی سعی میکنند خود را به‌عنوان چهره‌ای پدرانه و حامی معرفی کنند تا وفاداری عمومی را جلب کنند. با این حال، این رفتار پدرانه در دیالوگ‌ها ممکن است بیشتر به‌صورت استراتژیک و برای اهداف سیاسی به کار رود تا بازتابی از شخصیت واقعی او. برای مثال، انتصاب اعضای خانواده‌اش، مانند پسرش رستم امامعلی به‌عنوان رئیس مجلس ملی و شهردار دوشنبه، و دخترش آزاده رحمان به سمت‌های کلیدی، می‌تواند به‌عنوان تلاشی برای حفظ قدرت در قالب یک ساختار خانوادگی و پدرانه تفسیر شود، که در فرهنگ‌های شرقی گاهی با نقش پدرسالارانه هم‌خوانی دارد.
