خبر های ویژه
29 شهریور 1402
ناامیدی، ناراحتی در ارمنستان در میان جنگ در قره باغ و پایان آن
احساس ناامیدی از دولت ارمنستان، روسیه و نهادهای بین المللی شدید است. و احتمال افزایش دارد.
اواسط بعدازظهر، 19 سپتامبر در ایروان بود که این خبر منتشر شد. جنگ 2023 قره باغ آغاز شده است. آذربایجان حمله ای را با هدف کنترل کامل منطقه آغاز کرد. مردم به سرعت به سمت مراکز قدرت محلی و بین المللی در ایروان هجوم بردند: میدان جمهوری، پارلمان، مقر سازمان ملل، و سفارت روسیه و غیره. تا ساعت 1:30 بعد از ظهر در میدان جمهوری، معترضان جاده های اطراف را مسدود کردند در حالی که جمعیت اصلی شروع به تجمع در نزدیکی خانه دولت کردند. یک زن با استفاده از نامی که ارمنیان ترجیح می دهند برای قره باغ کوهستانی استفاده کنند، گفت: "ما راه را می بندیم تا از دولت ارمنستان بخواهیم اقدامی انجام دهد، زیرا در قانون ما [نوشته شده است] که ارمنستان ضامن امنیت آرتساخ است." دوستان او یک نیمکت شهری را به خیابان کشیده بودند و آماده بودند تا «تا زمانی که طول بکشد» در آنجا بنشینند. ترافیک در خیابان ابوویان جلوی معترضان را گرفت. آنها بوق نمی زدند، مخالفت نمی کردند، بلکه در همبستگی آرام بودند. همینطور جمعیتی که در اطراف ساختمان اصلی دولت تجمع کردند. در اوایل بعد از ظهر، شعار و فریاد بسیار کم بود. در عوض، سکوتی وهم‌آور و ناامیدکننده حاکم شد. امید یا حتی خشم کمی وجود داشت، فقط ناامیدی. اما با افزایش جمعیت، خشم نیز افزایش یافت. در ساعت 4 بعدازظهر، نیکول پاشینیان، نخست وزیر، در فیس بوک به صورت زنده خطاب به ملت اعلام کرد که "ارمنستان بر سر قره باغ کوهستانی وارد جنگ نخواهد شد." با پایان یافتن روز کاری، ارامنه از هر گوشه شهر شروع به هجوم به میدان کردند. "نیکول، خائن!" برخی فریاد زدند دیگران بی طرف "آرتساخ، آرتساخ...!" در بیرون سفارت روسیه، ارمنی ها پرچم عظیم قره باغ کوهستانی را دراز کرده بودند و فحاشی های ضد روسی سر می دادند. احساس خیانت آنها قابل لمس بود، "ما به کسی اجازه نمی دهیم از سفارت خارج شود. ما عملاً محاصره می کنیم تا آنها احساس کنند مردم آرتساخ در 10 ماه گذشته چه کرده اند." در همان نزدیکی، در مقر سازمان ملل، گروهی بسیار کوچکتر با فروتنی دروازه را مسدود کردند. کنار خاچاتریان 18 ساله، ارمنی اهل منطقه مارتونی در قره باغ، در همان نزدیکی ایستاده بود. چند هفته پیش با میانجیگری نیروهای حافظ صلح روسی به کنار و چند دانشجوی دیگر مجوز داده شد تا از طریق کریدور لاچین به ارمنستان سفر کنند. حرکت از طریق کریدور لاچین به شدت محدود شده بود و قره باغ کوهستانی عملاً از دسامبر در محاصره آذربایجان قرار داشت. وقتی جنگ دیروز شروع شد، کنار به تلفن خود چسبیده بود، به‌روزرسانی‌های جنگ را در خانه می‌خواند و منتظر شنیدن چیزی از خانواده‌اش بود. هیچ ارتباطی وجود نداشت، و بنابراین او نمی توانست به آنها دسترسی پیدا کند. دوستان کنار با دیدن وضعیت عاطفی او، گوشی او را مصادره کردند تا از او در برابر اخبار محافظت کنند. از او پرسیدم که چه احساسی نسبت به ترک قره باغ قبل از شروع جنگ دارد. نمی‌دانم، می‌خواهم پیش خانواده‌ام باشم. اما در عین حال، ای کاش اینجا با من بودند، جایی که امن‌تر است. از برادرم که در پستش است، خبری ندارم.»
فین دپنسیر 20 سپتامبر 2023
کنار خاچاتریان، یک جوان 18 ساله اهل قره باغ، بیرون از ساختمان سازمان ملل در ایروان ایستاده است (عکس از فین دی پنسیه)
اواسط بعدازظهر، 19 سپتامبر در ایروان بود که این خبر منتشر شد. جنگ 2023 قره باغ آغاز شده است. آذربایجان حمله ای را با هدف کنترل کامل منطقه آغاز کرد. مردم به سرعت به سمت مراکز قدرت محلی و بین المللی در ایروان هجوم بردند: میدان جمهوری، پارلمان، مقر سازمان ملل، و سفارت روسیه و غیره.
تا ساعت 1:30 بعد از ظهر در میدان جمهوری، معترضان جاده های اطراف را مسدود کردند در حالی که جمعیت اصلی شروع به تجمع در نزدیکی خانه دولت کردند.
یک زن با استفاده از نامی که ارمنیان ترجیح می دهند برای قره باغ کوهستانی استفاده کنند، گفت: "ما راه را می بندیم تا از دولت ارمنستان بخواهیم اقدامی انجام دهد، زیرا در قانون ما [نوشته شده است] که ارمنستان ضامن امنیت آرتساخ است." دوستان او یک نیمکت شهری را به خیابان کشیده بودند و آماده بودند تا «تا زمانی که طول بکشد» در آنجا بنشینند.
ترافیک در خیابان ابوویان جلوی معترضان را گرفت. آنها بوق نمی زدند، مخالفت نمی کردند، بلکه در همبستگی آرام بودند. همینطور جمعیتی که در اطراف ساختمان اصلی دولت تجمع کردند. در اوایل بعد از ظهر، شعار و فریاد بسیار کم بود. در عوض، سکوتی وهم‌آور و ناامیدکننده حاکم شد. امید یا حتی خشم کمی وجود داشت، فقط ناامیدی.
اما با افزایش جمعیت، خشم نیز افزایش یافت. در ساعت 4 بعدازظهر، نیکول پاشینیان، نخست وزیر، در فیس بوک به صورت زنده خطاب به ملت اعلام کرد که "ارمنستان بر سر قره باغ کوهستانی وارد جنگ نخواهد شد." با پایان یافتن روز کاری، ارامنه از هر گوشه شهر شروع به هجوم به میدان کردند. "نیکول، خائن!" برخی فریاد زدند دیگران بی طرف "آرتساخ، آرتساخ...!"
در بیرون سفارت روسیه، ارمنی ها پرچم عظیم قره باغ کوهستانی را دراز کرده بودند و فحاشی های ضد روسی سر می دادند.
احساس خیانت آنها قابل لمس بود، "ما به کسی اجازه نمی دهیم از سفارت خارج شود. ما عملاً محاصره می کنیم تا آنها احساس کنند مردم آرتساخ در 10 ماه گذشته چه کرده اند."
در همان نزدیکی، در مقر سازمان ملل، گروهی بسیار کوچکتر با فروتنی دروازه را مسدود کردند. کنار خاچاتریان 18 ساله، ارمنی اهل منطقه مارتونی در قره باغ، در همان نزدیکی ایستاده بود. چند هفته پیش با میانجیگری نیروهای حافظ صلح روسی به کنار و چند دانشجوی دیگر مجوز داده شد تا از طریق کریدور لاچین به ارمنستان سفر کنند.
حرکت از طریق کریدور لاچین به شدت محدود شده بود و قره باغ کوهستانی عملاً از دسامبر در محاصره آذربایجان قرار داشت.
وقتی جنگ دیروز شروع شد، کنار به تلفن خود چسبیده بود، به‌روزرسانی‌های جنگ را در خانه می‌خواند و منتظر شنیدن چیزی از خانواده‌اش بود. هیچ ارتباطی وجود نداشت، و بنابراین او نمی توانست به آنها دسترسی پیدا کند.
دوستان کنار با دیدن وضعیت عاطفی او، گوشی او را مصادره کردند تا از او در برابر اخبار محافظت کنند.
از او پرسیدم که چه احساسی نسبت به ترک قره باغ قبل از شروع جنگ دارد.
نمی‌دانم، می‌خواهم پیش خانواده‌ام باشم. اما در عین حال، ای کاش اینجا با من بودند، جایی که امن‌تر است. از برادرم که در پستش است، خبری ندارم.»
برادر کنار، پارویر، 19 ساله است که در دومین سال خدمت سربازی خود در نیروی دفاعی آرتساخ می گذرد. آخرین باری که او با او صحبت کرد در 18 سپتامبر بود. تا آنجایی که او اطلاع داشت در منطقه اسکران بود.
کنار توانست با برخی از دوستانش که در استپاناکرت، پایتخت قره باغ زندگی می کردند و همگی در زیر زمین پناه گرفته بودند صحبت کند. اما در همین حال در روستای زادگاهش، کلخوزاشن، "آنها در روستای ما سرپناه ندارند، بنابراین در خانه می مانند. جای دیگری برای رفتن وجود ندارد، به خصوص الان، زیرا در نتیجه گاز برای جابه جایی وجود ندارد. محاصره."
بیش از دو ماه است که کمک های بشردوستانه در خارج از ساختمان سازمان ملل نشسته است، زیرا فعالان خواستار ارسال آن از طریق کریدور لاچین هستند. گروهی سرسخت باقی ماندند.
"در 18 روز گذشته، ما به صورت شبانه روزی اینجا بوده ایم و از دفتر سازمان ملل می خواهیم که به محاصره کریدور لاچین واکنش نشان دهد. در حال حاضر، ما اینجا جلوی دروازه ها ایستاده ایم و کارمندان دفتر سازمان ملل را مسدود می کنیم. در ایروان از بیرون آمدن و خروج از ساختمان خواسته ما این است که دفتر سازمان ملل در ایروان بر شورای امنیت سازمان ملل که ابزار قانونی و نظامی و اقتصادی برای توقف آذربایجان را دارد، فشار بیاورد.
همانطور که به سمت میدان جمهوری می رفتیم، جلسه مجمع عمومی سازمان ملل از تلویزیون در هتلی نزدیک پخش می شد. بایدن صحبت می کرد. صدا خاموش بود، چهار مرد کاملاً بی علاقه مشغول نوشیدن مشروبات و سیگار کشیدن بودند.
در میدان جمهوری، فعالان پله‌های بیرون ساختمان اصلی دولت را تصرف کرده بودند
با هل دادن پلیس به سمت در. "مردم عزیز، همه شما که پشت پرده ما را تماشا می کنید، بیایید و به ما بپیوندید. می فهمم که خسته اید، منزجر هستید، صدمه دیده اید، اما بیایید تا آخرین مبارزه خود را انجام دهیم. ما تا آنجا که ممکن است زندگی کرده ایم. ما با افتخار زندگی کردیم، سرزمین خود را حفظ کرده ایم، اما امروز کشورمان را از دست می دهیم."
دیگری پرسید."امروز ما 120000 نفر را در پناه خدا گذاشتیم. چگونه از همرزمانمان که در استپاانکرت مجروح شدند و حتی کشته شدند بهتریم؟"
با فرا رسیدن شب خشونت آمد. هنگامی که معترضان سعی داشتند از داخل ساختمان عبور کنند، پلیس در خط عقب به داخل ساختمان رفت و سپس با تجهیزات کامل ضد شورش دوباره ظاهر شد. پس از اینکه جمعیت به هل دادن و پرتاب گلوله ها ادامه داد، پلیس نارنجک های شوکر را به کار گرفت و ده ها نفر را مجروح کرد. سه نفر بعداً دستگیر شدند که در آنها "سلاح سرد و چاقو" کشف شد.
جمعیت متفرق شد. اما در حدود یک ساعت بعد، گروهی از مردان جوان شروع به دور هم جمع شدن در فاصله ای امن کردند و منتظر بودند تا کسی رهبری را به دست بگیرد. روی زمین مقابل پلیس ضد شورش، عینک شکسته یک نفر را برداشتم. سایر زباله ها پراکنده بودند.
امروز صبح، پلیس زود از خواب بیدار شده بود تا بیرون همان ساختمان نگهبانی بدهد. در اوایل بعدازظهر، پس از انتشار اخباری مبنی بر موافقت دولت قره باغ با تسلیم کامل، گروه کوچکی در بیرون تجمع کرده بودند.
اخبار برای اعتراض امشب از ساعت 19 در سراسر شهر پخش شده است. فردا 21 سپتامبر روز استقلال ارمنستان است. جشنی برگزار نخواهد شد، اما ازدحام جمعیت خواهد بود.
فین دپنسیر یک روزنامه نگار و عکاس آزاد کانادایی است که در ایروان مستقر است.
ارتباط با تبریز امروز
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.
اشتراک در خبرنامه
برای اطلاع از آخرین خبرهای تبریز امروز در کانال تلگرام ما عضو شوید.
فرم تماس با تبریز امروز
کلیه حقوق این سایت متعلق به پایگاه خبری تبریز امروز بوده و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع
است.
طراحی وتولید
توسططراح وب سایت