با ظهور قحطی در سودان، گرسنگان خاک و برگ می خورند

تبریز امروز:

مواهب، یک دختر 9 ماهه، در اوایل ماه جاری در اردوگاه زمزم در شمال دارفور، بازویش را به عنوان آزمایش سوء تغذیه اندازه گیری کردند. عکس زکریا علی

 

نوشته مگی مایکل

تصاویری توسط ال طیب سیدیق

30 آوریل 2024

غذا در برخی مناطق سودان به قدری کم است که مردم برای زنده ماندن دست به اقدامات عجیب می زنند. آنها  در اردوگاه پناهندگان اللیت خاک می خورند.

این اردوگاه فقیر، واقع در دارفور شمالی، شاهد هجوم جدیدی از آوارگان بوده است، زیرا جنگ داخلی یک ساله سودان، نبرد را در مناطق وسیعی از کشور و کارزار پاکسازی قومی به دارفور آورده است.

گارانگ آچین آکوک یکی از هزاران تازه وارد به این منطقه است. او گفت که آکوک، همسرش و پنج فرزندشان پس از اینکه شبه نظامیان عرب سوار بر شتر به روستای آنها حمله کردند و کلبه آنها را به آتش کشیدند، خانه خود را در منطقه کردفان در جنوب ترک کردند.

آکوک، 41 ساله، در ماه دسامبر به اللیت رسید، اما کاری ندارد و نمی تواند به خانواده غذا بدهد. گاهی دو یا سه روز غذا نمی خورند. آکوک گفت وقتی این اتفاق می‌افتد، او با درماندگی نگاه می‌کند که همسر و فرزندانش با چوب سوراخ‌هایی روی زمین حفر می‌کنند، دست‌هایشان را به داخل می‌لغزند و مقداری خاک می‌گیرند. سپس خاک را به شکل توپ در می آورند و در دهان می گذارند و با آب می بلعند.

او گفت: "من مدام به آنها می گویم که این کار را نکنند، اما گرسنگی است." "هیچ کاری نمی توانم انجام دهم."

گرسنگی و گرسنگی در سراسر سودان در حال گسترش است، زیرا جنگی که در آوریل سال گذشته بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع شبه‌نظامی (RSF) آغاز شد، نشانه‌ای از کاهش نشان نمی‌دهد. با توجه به مصاحبه با بیش از 160 غیرنظامی گرفتار شده در جنگ و بیش از 60 امدادگر و کارشناسان امنیت غذایی و همچنین بررسی بررسی های مواد غذایی توسط آژانس های امدادی، چشم انداز وخیم است. خبرنگاران رویترز همچنین ماه گذشته نزدیک به یک هفته را در اومدورمان ، یکی از سه شهر که پایتخت خارطوم را در بر می گیرد، با افرادی که از کمبود شدید مواد غذایی رنج می بردند، مصاحبه کردند.

بخش‌هایی از سودان در آستانه قحطی قرار دارند - بحرانی که دست‌ساز انسان است. کشاورزی ویران شده است زیرا محصولات برداشت شده کشاورزان توسط نیروهای RSF دزدیده شده و آنها زمین های خود را به دلیل خشونت ترک کرده اند. گرسنگی، نه فقط جنگ، اکنون باعث آوارگی شده است زیرا مردم خانه را در جستجوی غذا ترک می کنند. مالاریا و سایر بیماری ها در بین آوارگان در حال گسترش است. مراکز کمک رسانی کلیدی توسط نیروهای RSF و شبه نظامیان متحد آن غارت شده است. و کمک‌های بین‌المللی که به سودان می‌رسد توسط ارتش از رسیدن به مردم مناطقی که گرسنگی در آنجا آغاز شده است، مسدود می‌ شود .

آنت هافمن، نویسنده گزارشی درباره وضعیت اضطراری غذایی در سودان توسط اندیشکده کلینگندیل مستقر در هلند، گفت: «جنگ سودان بزرگترین بحران گرسنگی در جهان را ایجاد کرده است. ما احتمالاً شاهد قحطی خواهیم بود که در دهه‌های گذشته شاهد آن نبوده‌ایم.»

ارتش سودان و RSF به سوالات دقیق این گزارش پاسخ ندادند. وزارت خارجه سودان، بخشی از دولت تحت رهبری ارتش، اعلام کرده است که به تسهیل ارسال کمک‌ها متعهد است و نیروهای RSF را به غارت و مسدود کردن کمک‌ها متهم کرده است. سپهبد ابراهیم جابر، فرمانده دوم ارتش، گفته است که سودان "گرسنه نخواهد شد" و "بیش از نیاز خود" داشت. برخی از ساکنان خارطوم گفتند که ارتش در برخی مواقع در بحبوحه درگیری ها به مقدار محدودی مواد غذایی کمک کرده است.

مردم در سراسر سودان به طور فزاینده ای اقدامات ناامیدانه ای برای زنده ماندن انجام می دهند. در غرب دارفور، کشاورزانی که زمین‌هایشان توسط نیروهای RSF غارت شده است، دانه‌هایی را که برای کاشت خریداری کرده‌اند، خورده‌اند، زیرا غذای آنها تمام شده است. در منطقه کردوفان، مردم اثاثیه و لباس های خود را فروخته اند تا پول نقد دریافت کنند. در خارطوم، ساکنان تحت محاصره در خانه های خود، برگ درختان را چیده و آنها را جوشانده و می خورند.

گورهای تازه در اردوگاه آوارگان زمزم، جایی که پزشکان بدون مرز تخمین می زنند که به طور متوسط هر دو ساعت یک کودک جان خود را از دست می دهد. عکس از صالح عبدالکریم
طبق طبقه بندی مرحله امنیت غذایی یکپارچه (IPC)، یک نظارت بر گرسنگی شناخته شده در سطح جهان، تقریباً 18 میلیون نفر در سودان - بیش از یک سوم از جمعیت 49 میلیون نفری این کشور - با "سطوح بالای ناامنی غذایی حاد" مواجه هستند. IPC همچنین تخمین می زند که از این گروه، نزدیک به پنج میلیون نفر در یک قدمی قحطی قرار دارند. برای «جلوگیری از مرگ گسترده و فروپاشی کامل، اقدام فوری لازم است

IPC در ماه مارس اعلام کرد که در مورد معیشت و جلوگیری از بحران گرسنگی فاجعه بار در سودان. به دلیل شکاف داده ها در مناطق درگیری و قطعی اینترنت و تلفن در بیشتر سودان، نتوانسته است پیش بینی خود را در ماه دسامبر به روز کند.

گزارش کلینگندیل سه سناریو احتمالی را برای سودان ترسیم کرده است. خوشبینانه ترین آنها پیش بینی کرد که 6 درصد از جمعیت با قحطی مواجه خواهند شد. در بدترین حالت، 40 درصد از مردم در طول فصل کوتاه بین برداشت محصول، که از ماه می شروع می شود و تا سپتامبر ادامه می یابد، قحطی را تحمل می کنند.

در بعضی جاها مردم در حال مرگ هستند. پزشکان بدون مرز گزارش داده اند که تخمین زده می شود که هر دو ساعت یک کودک به طور متوسط در کمپ آوارگان زمزم در شمال دارفور در نتیجه بیماری و سوء تغذیه جان خود را از دست می دهد - .

دامنه گسترش گرسنگی

منبع: شبکه سیستم های هشدار اولیه قحطی (FEWS NET)؛ زمین طبیعی تعریف قحطی: «خانوارها حتی پس از به کارگیری کامل راهبردهای مقابله، کمبود شدید غذا و/یا سایر نیازهای اساسی دارند. گرسنگی، مرگ، فقر، و سطوح بسیار بحرانی سوء تغذیه حاد مشهود است. (برای طبقه بندی قحطی، منطقه باید دارای سطوح بحرانی شدید سوء تغذیه حاد و مرگ و میر باشد.)

با وجود تشدید بحران غذایی، وضعیت سودان نسبت به سایر موارد اضطراری بشردوستانه در مناطقی مانند اوکراین و غزه کمتر مورد توجه بین المللی قرار گرفته است. برخی ناظران درگیری سودان را "جنگ فراموش شده" نامیده اند.

چسا لطیفی، مشاور ارشد برنامه در بهداشت جهانی در سازمان امدادی Project HOPE گفت: "بزرگترین چالش ما تامین مالی و عدم توجه به سودان است." مردم آنقدر در اوکراین و غزه درگیر هستند که جایی برای فکر کردن، شنیدن و شنیدن درباره سودان وجود ندارد.

فشار بین‌المللی بر طرف‌های درگیر تاکنون نتوانسته محدودیت کمک‌ها را بشکند. ایزوبل کلمن، معاون اداره USAID، آژانس امداد رسانی دولت ایالات متحده، گفت که ژنرال عبدالفتاح البرهان، فرمانده ارتش سودان و ژنرال محمد حمدان داگالو، رهبر نیروهای RSF، مسئول نرسیدن کمک به مردم هستند.

او به رویترز گفت: «این تهدید قریب الوقوع قحطی گریبانگیر آنهاست. "مردم به معنای واقعی کلمه به دلیل عدم دسترسی به غذا و سایر وسایل ضروری روز به روز می میرند."

برخی از مقامات امدادی و کارشناسان مواد غذایی نسبت به تأخیر IPC، نظارت بر گرسنگی، در صدور آخرین ارزیابی خود از بحران غذایی در سودان ابراز نگرانی کرده اند.

هافمن از Clingendael گفت تا زمانی که IPC تجزیه و تحلیل جدید خود را منتشر کند، "برای ارائه کمک و نجات جان افراد خیلی دیر خواهد بود." او گفت IPC باید اعلام کند که خطر قحطی وجود دارد.

در حالی که هشدار قحطی هیچ تعهد اجباری برای سازمان ملل یا دولت ها ندارد، اما برای متمرکز کردن توجه جهان به یک وضعیت بحرانی و افزایش منابع مورد نیاز برای ارائه کمک های اضطراری عمل می کند. به طور کلی، تصمیم برای اعلام قحطی توسط دولت و سازمان ملل متحد گرفته می شود.

فاطمه الطاهر، رئیس IPC در سودان، که یک مقام دولتی است، گفت که هیچ تاخیری در صدور تحلیل این گروه وجود نداشته است و در ماه مه منتشر خواهد شد.

گرسنگی در خارطوم

محرومیت محدود به فقرا نیست. حتی قبل از جنگ، سودان با فقر گسترده و افزایش گرسنگی مواجه بود. سازمان ملل می‌گوید اکنون سودان به بزرگترین بحران آوارگی تبدیل شده است و از هر هشت نفر یک نفر در سراسر جهان آواره شده است. و اقتصاد بر اثر جنگ متلاشی شده و همه را تحت تأثیر قرار داده است.

در محله‌های طبقه متوسط خارطوم، زندگی به یک نبرد روزانه برای بقا تبدیل شده است که با گرسنگی و ترس تعریف می‌شود، زیرا مردم خود را بین ارتش و نیروهای RSF می‌بینند.

 

 لینا محمد حسن گفت که خانواده‌اش وقتی ذخایر غذا تمام شد به جوشاندن برگ‌های انبه و خوردن آن متوسل شدند. رویترز/ ال طیب صدیق
برای لینا محمد حسن و خانواده اش، گرسنگی به آرامی آغاز شد.

پس از شروع جنگ در سال گذشته، خمپاره‌ها در اطراف خانه حسن در محله بنات در امدرمان باریدند. حسن 32 ساله گفت روزهایی بود که گلوله باران از ساعت 5 صبح شروع می شد و تمام روز ادامه داشت. ریسک در بیرون برای جستجوی غذا خطرناک شد.

نیروهای RSF مناطقی در سرتاسر پایتخت مانند بنات واقع در نزدیکی پایگاه‌های ارتش سودان را محاصره کردند تا نیروهایی را که تلاش می‌کنند جلوی پیشروی‌های شبه‌نظامی را بگیرند، تحت فشار قرار دهند. غذا شروع به از بین رفتن کرد. بازارها در جنگ ویران شدند. ساکنان گفتند پس از غارت بانک‌های خارطوم توسط شبه‌نظامیان RSF که با انبوهی از اسکناس و طلا، پول نقد مردم را غارت کردند. RSF دست داشتن در این غارت را رد کرده است.

به زودی حسن و  خانواده بزرگ 11 نفره او عمدتاً با رژیم غذایی حاوی عدس و برنج زنده می ماندند. او گفت: «این حد غذا هم حتی به سختی به دست آمد زیرا قیمت ها پنج برابر نرخ عادی بود.

 

گروهی از کودکان ماه گذشته در یک اردوگاه آوارگان در پورت سودان که در آن کودکان با شکم نفاخ ناشی از سوءتغذیه راه می‌روند، بادام زمینی را برشته می‌کنند. رویترز/ مگی مایکل

ساکنان گفتند که تا نوامبر، نیروهای RSF برق را قطع کردند و خط لوله اصلی آب به بنات را قطع کردند. سربازان یک پایگاه ارتش  و غیرنظامیان شروع به شکار گربه برای خوردن کردند. حسن گفت که زنانی که مواد غذایی حمل می کردند در پست های بازرسی RSF، متهم به حمایت از ارتش، ضرب و شتم و تجاوز جنسی شدند.

بسته های غذایی که توسط ارتش به داخل محله ریخته می شد تفاوت چندانی نداشت. او گفت: «بسته‌ها با برخورد به زمین شکستند. "غذا با گرد و غبار مخلوط شده است." با گذشت زمان، "به دست آوردن چیزی، پول نقد یا غذا غیرممکن شد."

حسن گفت که سربازان گاهی اوقات غذای خود را با بچه های خانواده اش تقسیم می کردند، اما این آرامش محدود بود. او و سایر بزرگسالان شروع به حذف وعده های غذایی کردند، گاهی اوقات برای دو روز متوالی، تا بچه ها بتوانند غذا بخورند. برگ درختان که در آب جوشانده شده و با ادویه پاشیده شده است، بخشی از رژیم غذایی آنها شد.

او گفت: «ما سعی کردیم از چیدن برگ درختان سمی اجتناب کنیم. ما فقط از برگ های انبه، لیمو و گواوا استفاده کردیم. بچه ها آنها را می خوردند. آنها نمی توانستند نه بگویند زیرا خیلی گرسنه بودند.»

در اواخر فوریه، پس از پیشروی ارتش در بنات، حسن و خانواده اش توانستند به بخش دیگری از امدورمان تحت کنترل ارتش سودان فرار کنند. او ماه گذشته در آپارتمانی در آنجا با رویترز صحبت کرد.

مردم هنوز در بیش از ده ها منطقه در سراسر خارطوم گرفتار هستند. یک مقام جهانی در زمینه ناامنی غذایی، شبکه سیستم‌های هشدار زودهنگام قحطی، در ماه مارس گزارش داد که مناطقی در پایتخت در معرض خطر قحطی قرار دارند زیرا طرف‌های درگیر از تاکتیک‌های محاصره‌مانند برای قطع عرضه به حریف خود استفاده کرده‌اند.

خیابانی در شهر Omdurman در جنگ داخلی یک ساله آسیب دیده است. ساکنان شهر خود را در خانه های خود محاصره کرده اند و بین نیروهای RSF و ارتش گیر افتاده اند. رویترز/ ال طیب صدیق

پناهگاهی از گرسنگی نیست

بسیاری از خانواده هایی که در پایتخت گیر افتاده بودند به رویترز گفتند که می خواستند فرار کنند اما داستان هایی که از تجاوز به زنان و دستگیری و کشته شدن مردان جوان توسط نیروهای RSF شنیده بودند، مانع شدند.

یک جوان 24 ساله ساکن بنات وقتی یک پزشک در ماه نوامبر به او گفت که اگر پسر سه ساله‌اش بمانند ممکن است زنده نمانند، تصمیم گرفت که چاره‌ای جز تلاش برای فرار نداشته باشد.

این زن گفت که در حالی که برای پسرش باردار بود و وعده های غذایی خود را حذف می کرد، ماه ها به پسرش روزی چند قاشق نخود غذا می داد. پس از اینکه او یک دختر داشت، قادر به شیر دادن نبود و فقط شیرخشک تاریخ مصرف گذشته را برای تغذیه نوزادش پیدا کرد. او گفت که پسرش دچار کمبود خون شده بود و مکرراً استفراغ می کرد.

در راه خروج از بنات، او باید از پست های بازرسی تحت کنترل RSF عبور می کرد. او گفت که شبه نظامیانی که به دنبال پول نقد و جواهرات طلا بودند، او را با شلاق کتک زدند و در حالی که او را جستجو می کردند، دست های خود را روی بدنش می کشیدند. برخی از زنان مجبور به برهنه شدن شدند. او گفت که سربازان به یک زن در مقابل چشمان او تجاوز کردند. همسایه ای که با او فرار کرده بود، این روایت را تایید کرد.

این زن که نخواست نامش فاش شود، گفت: «من زنانی را دیدم که به ساختمان‌های خالی کشیده شدند. در طول راه سه یا چهار بار به من دست زدند.»

زمانی که خانواده در نهایت به منطقه تحت کنترل ارتش در Omdurman رسیدند، زن گفت: "ما از هم پاشیدیم." ما خیلی گرسنه بودیم، مریض و کم آب بودیم. آنقدر گرسنه بودیم که نتوانستیم زیاد بخوریم.»

  

 ساکنان Omdurman، یکی از سه شهر که پایتخت خارطوم را تشکیل می دهند، برای دریافت غذا در ماه مارس صف می کشند. به گفته صندوق بین‌المللی پول، جنگ اقتصاد را نابود کرده است و تقریباً نیمی از جمعیت بیکار هستند. رویترز/ ال طیب صدیق

حتی کسانی که از جنگ فرار کرده و به منطقه تحت کنترل ارتش Omdurman رفته اند، می گویند که چیزی برای خوردن ندارند، زیرا آنها بیکار هستند و غذای موجود در بازارها بسیار گران است. معلمان، وکلا و داروسازان از جمله کسانی بودند که در ماه مارس بارها و بارها در مقابل دیگ های بزرگ پخت و پز پر از لوبیا و عدس صف کشیدند تا تنها وعده غذایی خود را در روز دریافت کنند.

فاطما صالح، یک داروساز، گفت که او ساعت ها در صف می ایستد تا سه پیمانه عدس یا لوبیا برای خانواده چهار نفره خود، از جمله مادر بیمارش، تهیه کند. او در توصیف اولین باری که برای غذا در صف ایستاده بود، گفت: «به شدت گریه کردم. او گفت که لباس هایش را فروخت تا پول نقدی برای خرید غذا بدست آورد.

سحر موسی که به همراه همسر و سه فرزندش فرار کرده است، می گوید که قبل از جنگ زندگی راحتی در خارطوم داشته است. شوهرش به عنوان مهندس مکانیک امرار معاش خوبی می کرد.

وقتی فرزندانش به او می گویند

آنها گرسنه هستند، او به آنها می گوید که پدرشان با غذا می آید، حتی اگر می داند که او نیست. او گفت: "گاهی اوقات آرزو می کنم کاش می مردم تا مجبور نباشم فرزندانم را ببینم که از گرسنگی گریه می کنند."

بندر سودان اکنون مرکز همه کمک‌ها است، زیرا دولت و سازمان‌های امدادی پس از تصرف بخش اعظم خارطوم توسط نیروهای RSF به آنجا نقل مکان کردند. با این حال، مردم آواره با سوء تغذیه و بیماری در شهر ساحلی مواجه هستند. طبق گزارش سازمان ملل، از زمان آغاز جنگ، نزدیک به یک چهارم میلیون نفر به ایالت دریای سرخ، که بندر سودان پایتخت آن است، گریخته اند. ده ها مدرسه به پناهگاه آوارگان تبدیل شده است.

در اردوگاه آوارگان الشحینات در پورت سودان، هنگامی که یک خبرنگار ماه گذشته از آن بازدید کرد، فاضلاب آشکارا جریان یافت. کودکانی که شکمشان نفخ شده به دلیل سوءتغذیه دیده می‌شود که در اطراف راه می‌روند. برخی پابرهنه بودند و رگه هایی از اسهال روی پاهایشان دیده می شد.

 

فاطما صالح، یک داروساز که از خانه خود گریخت، گفت که اولین باری که مجبور شد در صف غذا بایستد گریه کرد. رویترز/ ال طیب صدیق
غارت "غذای مردم"

هرج و مرج در مناطق سبد نان سودان، عرضه غذای ملی را ویران کرده است. گزارش ماه مارس سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) نشان داد که سودان در سال 2023 نسبت به سال قبل 46 درصد کاهش تولید غلات داشته است.

برداشت محصول در الجزیره، منطقه ای در جنوب پایتخت که بیش از نیمی از تولید گندم سودان را تشکیل می دهد، غارت می شود. این امر کشاورزان را فقیر می کند و توانایی آنها را برای تأمین مالی کاشت محصولات جدید فلج می کند.

خالد مصطفی، یک کشاورز در ایالت الجزیره، سال گذشته حدود 10 هکتار ذرت و عدس در مزارع خود کاشت. او قصد داشت محصول را پس از برداشت محصول در بازار محلی بفروشد تا بدهی های خود را تسویه کند و هزینه های فصل کاشت بعدی را تامین کند.

او گفت، اما در ماه فوریه، اعضای RSF به خانه او هجوم بردند، او را به زمین هل دادند و چاقویی را روی گردنش گذاشتند. آنها او را مجبور کردند که تمام محصول خود را - 110 کیسه ذرت و عدس - تحویل دهد. او گفت که آنها همچنین با کامیون ها و سایر تجهیزات حرکت کردند.

بر اساس شهادت چندین نفر از ساکنان، از زمانی که نیروهای RSF در ماه دسامبر حمله خود را به ایالت آغاز کردند، داستان مصطفی در ده‌ها روستا در سراسر الجزیره پخش شده است. کشاورزان توضیح دادند که چگونه مردانی با یونیفورم RSF سوار بر وانت و موتورسیکلت به خانه به خانه رفتند و به مردم حمله کردند، اموالشان را از آنها گرفتند  و آنها را با تهدید اسلحه مجبور کردند محصولات برداشت شده خود را به خودروهای RSF ببرند.

 

متوکل بلال می گوید که وقتی غذای مردم در محله محاصره شده او تمام شد، برخی آنقدر مستأصل شدند که گربه خوردند. رویترز/ ال طیب صدیق
هنگامی که آنها روستاها را غارت می کردند، شبه نظامیان پانل های خورشیدی مورد استفاده برای برق ژنراتورهایی را که به برداشت آب از چاه های عمیق کمک می کردند، منهدم کردند. کشاورزان گفتند که سوخت آسیاب های آرد نیز به سرقت رفت و روستاییان هیچ وسیله ای برای آسیاب غلات برای تهیه آرد فرنی Aseeda که جزء اصلی رژیم غذایی سودانی است، نداشتند.

مصطفی گفت: همه اینها به گرسنگی می انجامد. «این غذای مردم است. آن را دزدیدند.»

کشاورزان گفتند که مهاجمان آنها، اگرچه اغلب یونیفورم های RSF را به تن داشتند، به نظر نمی رسید بخشی از یک زنجیره روشن فرمان باشند. آنها به سبک هوشیاری در سلول های کوچک حدود 20 نفر که هر کدام رهبر خاص خود را داشتند، عمل کردند. RSF همچنین مالیات سفر را در مکان‌هایی مانند دارفور و الجزیرا وضع کرده است و کشاورزان را مجبور می‌کند در حین جابجایی، مالیات بپردازند.

احمد عمر که نماینده گروهی از کشاورزان در این ایالت است، گفت که آسیب "بی سابقه" ناشی از حملات نیروهای RSF در الجزیره به کشاورزی بر محصول بعدی تأثیر خواهد گذاشت. چیزی در الجزیرا برای شروع فصل جدید باقی نمانده است. بدون کشاورز، بدون ماشین آلات.»

سایر مناطق مهم تولید غلات که عمدتاً تحت کنترل RSF هستند، از جمله دارفور و کردوفان، از کاهش تولید مشابه رنج می برند. راین پاولسن، مدیر امور اضطراری و تاب آوری فائو، گفت که برای «جلوگیری از مرگ و میر گسترده ناشی از گرسنگی و فروپاشی معیشت، اقدام فوری لازم است».

درگیری ها همچنین کارخانه های آرد، کارخانه های مواد غذایی و مزرعه ها را ویران کرده است.

 

بقایای دود شده کارخانه سامیل در خارطوم که مواد غذایی درمانی برای کودکان مبتلا به سوء تغذیه تولید می کرد. جزوه از طریق رویترز

تنها کارخانه تولید غذای درمانی در سودان برای کودکانی که از سوءتغذیه رنج می‌برند در این درگیری نابود شد. نادا یعقوب، معاون مدیر سمیل و دختر صاحب کارخانه گفت که این کارخانه پس از اصابت گلوله در ماه می سال گذشته سوخت.

تمامی تولیدات این محصول که ضایعات کودکان را درمان می کند، از آن زمان متوقف شده است. به گفته یونیسف، آژانس کودکان سازمان ملل، سامیل 60 درصد از این غذای درمانی را برای کودکان در سودان تولید می کرد.

یعقوب گفت: «این یک خسارت بزرگ در زمانی است که قحطی در راه است.

کمک های منجمد

در حالی که گرسنگی بیشتر و بیشتر سودانی ها را فرا می گیرد، آژانس های امدادی بین المللی برای رساندن غذا و دارو به مناطقی که مردم در آن بیمار و گرسنه هستند، در تلاش هستند.

ممکن است تا 40 روز طول بکشد تا یک کامیون کمک از بندر سودان در شرق به دارفور برسد، جایی که بیشتر کمک ها در آنجا ذخیره شده است.

به جاستین بردی، رئیس سودان OCHA، دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد. او گفت که این شامل تأخیر برای "دریافت مجوزهای لازم سفر" است. وسایل نقلیه امدادی باید از مناطق متعدد تحت کنترل گروه های مختلف، از جمله RSF، باندهای جنایتکار و افراد قبیله عبور کنند.

امدادگران می گویند که از دسامبر، کمک های شرق به بسیاری از دارفور، منطقه کردوفان یا خارطوم نرسیده است. و تنها چند ده کامیون از طریق چاد در غرب وارد شده اند.

بر اساس نظرسنجی انجام شده در اواخر سال گذشته توسط Humanitarian Outcomes، گروهی که به آژانس های کمک رسانی و دولت های کمک کننده مشاوره می دهد، به طور کلی، کمک های بشردوستانه تنها به 16 درصد از افرادی که به آن نیاز دارند رسیده است.

 

جاستین بردی، رئیس دفتر سازمان ملل متحد برای هماهنگی امور بشردوستانه در سودان، می گوید که رسیدن یک کامیون کمک به مقصد ممکن است هفته ها طول بکشد. رویترز/ ال طیب صدیق

مقامات امدادی می گویند که ارتش سودان به طور فزاینده ای برای رساندن مواد غذایی و تجهیزات پزشکی به مناطقی که بیشتر مورد نیاز است، مشکل ایجاد کرده است. برهان، فرمانده ارتش در فوریه در پاسخ به درخواست RSF از آژانس‌ها برای رساندن کمک به مناطق تحت کنترل خود گفت: «این اتفاق نمی‌افتد تا زمانی که به این جنگ پایان دهیم و این شورشیان جنایتکار را شکست دهیم».

محمد قزلباش، مدیر سودانی گروه بشردوستانه پلان بین‌الملل، با استفاده از مخفف نیروهای مسلح سودان، گفت: «کمک‌ها مجاز نیستند از SAF به RSF بروند. "غذا به عنوان یک سلاح جنگی استفاده می شود."

رویترز در اواخر فوریه گزارش داد که ارتش دستوری صادر کرده است که ارسال کمک از طریق چاد به دارفور را ممنوع کرده است. دولت تحت رهبری ارتش بعداً گفت که یک کریدور بشردوستانه به دارفور شمالی باز است. اما قزلباش در اواخر ماه مارس به رویترز گفت که میزان کمک‌هایی که از مسیر دارفور شمالی منتقل می‌شود «چند قطره» است.

جعبه‌های حاوی کمک در انباری که توسط کمیسیون کمک‌های بشردوستانه سودان در بندر سودان در ماه می سال گذشته اداره می‌شود، انبار می‌شود. رویترز/ ابراهیم محمد اسحاق
ده‌ها مقام امدادی به رویترز گفتند که از آغاز جنگ، دولت تحت رهبری ارتش مجموعه‌ای از قوانین بوروکراتیک را وضع کرده است که به شدت توزیع غذا را با مشکل مواجه می‌کند. دولت کمیته‌های جدیدی را برای رسیدگی به کمک‌ها تشکیل داد که دارای اختیارات همپوشانی با کمیسیون کمک‌های بشردوستانه (HAC)، بازوی اصلی کمک‌های دولت است. به گفته مقامات بشردوستانه، این اقدام باعث سردرگمی و تأخیر شده است، زیرا اکنون به تأییدیه‌های چندین بخش نیاز است.

ورلد ویژن، یک آژانس امدادی، چهار ماه طول کشید تا امضاها و مهرهای لازم را از مقامات تهیه کند تا به سازمان اجازه دهد تا یک مرکز درمان وبا در الجزیرا افتتاح کند، پس از گزارش‌هایی مبنی بر شیوع بیماری در آنجا. جفری بابوجیرانا، مدیر بهداشت و تغذیه در ورلد ویژن، گفت: «من می ترسم که ما کودکان و مادران خود را به دلیل ابتلا به وبا از دست بدهیم، در حالی که منتظر کارهای اداری هستیم.

مرکز وبا سرانجام در دسامبر افتتاح شد - اما تنها شش روز به بهره برداری رسید. در روز هفتم، نیروهای RSF و شبه‌نظامیان متحد آن به واد مدنی، پایتخت الجزیره یورش بردند و همه سازمان‌های امدادی مجبور به تخلیه شدند.

بابوجیرانا گفت: «وقتی ما آنحا را ترک کردیم، جنگ بسیار ویرانگر بود.

 

جفری بابوجیرانا، مدیر بهداشت و تغذیه در ورلد ویژن، گفت که سازمان او چهار ماه طول کشید تا اقدامات بوروکراتیک مورد نیاز مقامات برای افتتاح یک مرکز درمان وبا در الجزیرا را تکمیل کند. رویترز/ ال طیب صدیق

مقامات بشردوستانه گفتند که آژانس های امدادی نیز تحت فشار قرار گرفته اند تا کارمندان دولت محلی را برای نظارت بر کارهای انجام شده توسط آژانس ها، مانند بررسی های ارزیابی مواد غذایی، استخدام کنند. یکی از مقامات این آژانس گفت که یک آژانس مجبور شد یک تیم HAC را استخدام کند و در طی یک بررسی نیازسنجی در ایالت رودخانه نیل، که تحت کنترل ارتش سودان است، حقوق آنها را پرداخت کند. این مقام گفت: ما پولی می پردازیم که نباید بپردازیم.

مقامات امدادی گفتند که منابع غذایی در مراکز امدادرسانی بزرگ مانند الجزیرا نیز عمدتاً توسط نیروهای RSF غارت شده است.

زمانی که نیروهای RSF در ماه دسامبر به الجزیره حمله کردند، مقامات سازمان ملل مختصات انبارهایی را که هزاران تن کمک در آن ذخیره می‌شد به فرماندهان شبه‌نظامی دادند که برای تأمین غذای حدود 1.5 میلیون نفر برای یک ماه در این ایالت کافی بود. بردی، مدیر OCHA در سودان، گفت که آنها نشانی مکان ها را به اشتراک گذاشتند به این امید که این کمک ها محافظت شود و تضمین هایی را از RSF دریافت کردند.

اما تقریباً تمام کمک های موجود در انبار به سرقت رفت. ادی رو، مدیر WFP  و آژانس توزیع کننده آن برای سودان گفت برنامه جهانی غذای سازمان ملل، به دلیل درگیری ها به آنچه باقی مانده بود دسترسی پیدا نکرد.

عزالدین السفی، یکی از مشاوران RSF، غارت انبارهای کمک توسط نیروهای شبه نظامی را رد کرد و گفت که این یک "اغراق رسانه ای" است.

روو گفت که فصل بارانی در سودان نیز نزدیک است، که جاده ها را صعب العبور و کل مناطق در مکان هایی مانند دارفور و کردوفان را غیرقابل دسترس می کند. ما در یک مسابقه با زمان هستیم.

ژنرال محمد حمدان داگالو، رئیس نیروهای پشتیبانی سریع، در یک کنفرانس مطبوعاتی در خارطوم  صحبت می کند.

بهمن سال گذشته مقامات بشردوستانه می گویند که نیروهای RSF مراکز کمک رسانی بزرگ را در مکان هایی مانند الجزیره غارت کرده اند. رویترز/محمد نورالدین عبدالله

ژنرال عبدالفتاح البرهان، فرمانده ارتش، در اوت گذشته هنگام گوش دادن به سرود ملی در بندر سودان سلام می کند. مقامات آژانس امدادرسانی می گویند که دولت تحت رهبری ارتش اقدامات بوروکراتیکی را اعمال کرده است که ارسال کمک های بشردوستانه را متوقف می کند. رویترز/ ابراهیم محمد اسحاق
مرگ در دارفور

به گفته ساکنان، پزشکان و امدادگرانی که با آنها صحبت کردند، اردوگاه اللیت، جایی که مردم در آن خاک می خوردند، تنها یکی از مجموعه ای از 13 کمپ پناهجویان در منطقه ای دورافتاده در دارفور شمالی است که ساکنان آن به مصرف خاک و برگ درختان متوسل شده اند.

ساکنان اصلی این اردوگاه ها پناهندگان سودان جنوبی هستند که از درگیری و گرسنگی گریخته اند. اکنون هزاران سودانی آواره که از جنگ فرار کرده اند به آنها ملحق شده اند.

فیصل محمد، که برای سازمان توسعه سحری، یک گروه کمک محلی کار می کند، گفت که باورش برایش سخت بود که مردم خاک می خورند تا اینکه خودش آن را در چندین اردوگاه دید. او گفت: "وقتی معده خالی است، مردم سعی می کنند آن را با هر چیزی پر کنند."

آنت هافمن، نویسنده گزارشی درباره وضعیت اضطراری غذایی در سودان : ما احتمالاً شاهد قحطی خواهیم بود که در دهه‌های گذشته شاهد آن نبوده‌ایم.»

چندین نفر از ساکنان به رویترز گفتند، کودکانی که خاک می‌خورند، استفراغ و اسهال می‌کنند. قبل از جنگ، ساکنان اردوگاه در مزارع کار می‌کردند و از محصولات برداشت شده دستمزد دریافت می‌کردند و 20 درصد محصول را دریافت می‌کردند. آنها همچنین به شدت به کمک های برنامه جهانی غذا متکی بودند. اما با گسترش جنگ، کمک های بشردوستانه مسدود شد. و کشاورزان که به دلیل هزینه های کودها و حشره کش ها و کمبود منابع مالی تحت فشار قرار گرفته اند، مناطق تحت کشت خود را کاهش می دهند و کارگران مزرعه را از شغل خود محروم می کنند.

امروزه برخی از زنان در یکی از شهرهای اطراف مشغول شستن لباس هستند. آنها تا یک دلار در روز درآمد دارند - برای خرید آرد و شکر کافی است تا پودینگی به نام Madeeda درست کنند.

ساکنان گفتند وقتی کار نیست، غذا نمی‌خورند. در حالی که در بازارهای اطراف غذا وجود دارد، قیمت ها در طول جنگ به شدت افزایش یافته است و بسیاری از آن را برای ساکنان اردوگاه غیرقابل دسترس کرده است. قیمت یک بشقاب لوبیا شش برابر قیمت قبل از جنگ است.

در اواسط آوریل، پس از یک سال بدون کمک غذایی، هشت کامیون کمک از WFP با حمل غلات، روغن و آرد وارد منطقه شدند.

 

آچک کوول نگور (نفر دوم از راست) گفت که دوقلوهایش کمتر از دو هفته پس از تولد مردند. او در پاسخ به این که چگونه از بین رفتند، گفت: "بیمار و گرسنه". عکس ویلسون نگور آکول

 آچک کول نگور، یک زن 30 ساله اهل سودان جنوبی از اردوگاه ابوجاره، گفت که دوقلوهایش تنها 12 روز پس از زایمان او در ماه مه سال گذشته مردند. از او پرسیده شد که چگونه مردند، او پاسخ داد: بیمار و گرسنه.

او گفت که سوءتغذیه داشت و قادر به شیر دادن به آنها نبود و شیر خشکی نداشت. یک دستیار پزشکی که هنگام مرگ دوقلوها در بیمارستانی در یک شهر مجاور حضور داشت، گزارش نگور را تأیید کرد.

لوال دنگ ماجوک، یکی دیگر از ساکنان ابوجره، گفت که خانواده او پس از تمام شدن پول در اواخر سال گذشته شروع به خوردن برگ درختان کردند. هنگامی که پسرش دیوید، 17 ساله، شروع به استفراغ کرد و تب کرد، ماجوک او را در گاری سوار کرد و چهار ساعت به بیمارستان رفت و پزشکان تشخیص دادند که این نوجوان مبتلا به مالاریا است. افراد دارای سوءتغذیه بیشتر احتمال دارد به موارد شدید این بیماری مبتلا شوند. ماجوک گفت که دو روز بعد پسرش مرد. جسد پسر را در گاری گذاشت و به اردوگاه برد تا دفن کند. رویترز نتوانست به طور مستقل علت مرگ فرزندان نگور و مایوک را تایید کند.

در اردوگاه زمزم دارفور شمالی، جایی که پزشکان بدون مرز میزان مرگ و میر بالایی را در میان کودکان مشاهده کردند، وضعیت همچنان رو به وخامت است. این کمپ اکنون حداقل نیم میلیون نفر را در خود جای داده است.

افرادی که در ماه مارس در یک مرکز آوارگان در اومدورمان می خوابند. رویترز/ ال طیب صدیق
به گفته جروم توبیانا، مشاور این سازمان در امور پناهندگان، یک نظرسنجی که در اوایل ماه جاری توسط پزشکان بدون مرز در آنجا انجام شد، نشان داد که تقریبا یک سوم کودکان زیر پنج سال دچار سوءتغذیه حاد هستند. او به رویترز گفت: هشت درصد از این کودکان «در صورت عدم درمان فوری در معرض خطر مرگ در عرض سه تا شش هفته هستند».

زکریا علی، یکی از پزشکان آنجا، گفت که او معمولاً روزانه «سه یا چهار مورد از کودکان مبتلا به سوءتغذیه شدید» را می‌بیند و معمولاً «یکی از آنها می‌میرد».

در حالی که علی تلفنی با خبرنگار صحبت می کرد، یک نوزاد دختر 9 ماهه به نام مواهب را وارد درمانگاه کردند. علی یک آزمایش سریع برای سوءتغذیه به او داد و یک نوار اندازه‌گیری در وسط بالای بازوی او گذاشت تا دور آن را اندازه‌گیری کند.

او عکسی از نتیجه را به اشتراک گذاشت. دست مواهب به قدری نازک بود که او را در ناحیه قرمز قرار داد: سوءتغذیه حاد شدید، در خطر مرگ.

 

رویترز