خبر های ویژه
8 تیر 1403
چرا برخی از سیارات قمر دارند؟
یک متخصص فیزیک برای کودکان و نوجوانان توضیح می دهد که چرا زمین فقط یک قمر دارد در حالی که سیارات دیگر صدها قمر دارند
روی زمین، میتوانید در شب به بالا نگاه کنید و ماه را از صدها هزار مایل دورتر ببینید. اما اگر به زهره می رفتید، اینطور نمی شد. هر سیاره ای یک ماه ندارد - پس چرا برخی از سیارات چندین قمر دارند، در حالی که برخی دیگر هیچ قمر ندارند؟
تبریز امروز:
نیکول گرانوچی
مدرس فیزیک دانشگاه کوئینیپیاک
زمین از نگاه ایستگاه بین المللی فضایی
روی زمین، میتوانید در شب به بالا نگاه کنید و ماه را از صدها هزار مایل دورتر ببینید. اما اگر به زهره می رفتید، اینطور نمی شد. هر سیاره ای یک ماه ندارد - پس چرا برخی از سیارات چندین قمر دارند، در حالی که برخی دیگر هیچ قمر ندارند؟
من یک مربی فیزیک هستم که از نظریه های فعلی پیروی کرده ام که توضیح می دهد چرا برخی از سیارات قمر دارند و برخی ندارند.
اول، ماه را یک ماهواره و قمر طبیعی می نامند. ستاره شناسان از ماهواره ها به عنوان اجسامی در فضا یاد می کنند که به دور اجسام بزرگتر می گردند. از آنجایی که ماه ساخته دست بشر نیست، یک ماهواره طبیعی است.
در حال حاضر، دو نظریه اصلی برای اینکه چرا برخی از سیارات قمر دارند، وجود دارد. اگر قمرها در محدوده شعاع کره تپه سیاره قرار داشته باشند یا همراه با منظومه شمسی تشکیل شده باشند، یا توسط گرانش جذب می شوند.
شعاع کره تپه
اجسام یک نیروی گرانشی جاذبه بر سایر اجسام مجاور اعمال می کنند. هر چه جسم بزرگتر باشد، نیروی جاذبه بیشتر است.
این نیروی گرانشی دلیلی است که همه ما به جای شناور شدن روی زمین روی زمین می مانیم.
منظومه شمسی تحت سلطه نیروی گرانشی بزرگ خورشید است که تمام سیارات را در مدار نگه می دارد. خورشید پرجرم ترین جرم منظومه شمسی است، به این معنی که بیشترین تأثیر گرانشی را بر روی اجرامی مانند سیارات دارد.
برای اینکه یک ماهواره به دور یک سیاره بچرخد، باید به اندازه کافی نزدیک باشد تا سیاره نیروی کافی برای نگه داشتن آن در مدار اعمال کند. حداقل فاصله یک سیاره برای نگه داشتن ماهواره در مدار، شعاع کره تپه نامیده می شود.
شعاع کره تپه بر اساس جرم جسم بزرگتر و جسم کوچکتر است. ماه در حال گردش به دور زمین نمونه خوبی از نحوه عملکرد شعاع کره تپه است. زمین به دور خورشید می چرخد، اما ماه به اندازه کافی به زمین نزدیک است که کشش گرانشی زمین آن را جذب کند. ماه به جای خورشید به دور زمین می چرخد، زیرا در شعاع کره زمین تپه قرار دارد.
نموداری که زمین را با شعاع طولانی در اطراف آن و دایره ای نشان دهنده ماه در آن شعاع و عطارد با شعاع کوتاه در اطراف آن نشان می دهد.شعاع کره زمین تپه بزرگتر از عطارد است. نیکول گرانوچی
سیارات کوچکتر مانند عطارد شعاع کره تپه کوچکی دارند، زیرا نمی توانند کشش گرانشی زیادی اعمال کنند. هر قمر بالقوه ای احتمالاً در عوض توسط خورشید کشیده می شود.
بسیاری از دانشمندان هنوز به دنبال این هستند که ببینند آیا این سیارات در گذشته قمرهای کوچکی داشته اند یا خیر. در دوران شکل‌گیری منظومه شمسی، آنها ممکن است قمرهایی داشته باشند که در اثر برخورد با دیگر اجرام فضایی از بین رفته‌اند.
مریخ دارای دو قمر فوبوس و دیموس است. دانشمندان هنوز بحث می کنند که آیا این سیارک ها از سیارک هایی آمده اند که از شعاع کره تپه مریخ عبور کرده و توسط سیاره دستگیر شده اند یا اینکه همزمان با منظومه شمسی شکل گرفته اند. شواهد بیشتری نظریه اول را تایید می کند، زیرا مریخ به کمربند سیارکی نزدیک است.
مشتری، زحل، اورانوس و نپتون شعاع کره تپه بزرگتری دارند، زیرا آنها بسیار بزرگتر از زمین، مریخ، عطارد و زهره هستند و از خورشید دورتر هستند. کشش گرانشی آنها می تواند ماهواره های طبیعی بیشتری مانند قمرها را در مدار خود جذب و نگه دارد. به عنوان مثال، مشتری دارای 95 قمر است، در حالی که زحل دارای 146 قمر است.
قمرهایی که با منظومه شمسی شکل می گیرند
نظریه دیگری نشان می دهد که برخی از قمرها همزمان با منظومه شمسی خود شکل گرفته اند.
سیستم های خورشیدی با یک دیسک بزرگ گازی شروع می شوند که به دور خورشید می چرخد. همانطور که گاز به دور خورشید می چرخد، به سیارات و قمرهایی تبدیل می شود که به دور آنها می چرخند. سپس سیارات و قمرها همه در یک جهت می چرخند.
این انیمیشن نحوه شکل گیری سیارات منظومه شمسی را نشان می دهد. حلقه های تیره موجود در دیسک نشان دهنده شکل گیری سیارات و قمرها هستند. در نهایت، این گاز به سیارات، ماهواره های طبیعی و سیارک ها متراکم می شود.
اما تنها چند قمر در منظومه شمسی ما احتمالاً به این شکل ایجاد شده اند. دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که قمرهای درونی مشتری و زحل در زمان ظهور قمرهای ما شکل گرفته‌اند.
سیستم خورشیدی چون خیلی قدیمی هستند. بقیه قمرهای منظومه شمسی ما، از جمله قمرهای بیرونی مشتری و زحل، احتمالاً توسط سیارات آنها توسط گرانش دستگیر شده اند.
ماه زمین خاص است زیرا احتمالاً به روش دیگری شکل گرفته است. دانشمندان بر این باورند که مدت ها پیش، یک جسم بزرگ به اندازه مریخ با زمین برخورد کرد. در طی آن برخورد، یک تکه بزرگ از زمین خارج شد و به مدار آن رفت و به ماه تبدیل شد.
این انیمیشن از ناسا شبیه سازی نحوه تشکیل ماه ما در هنگام برخورد را نشان می دهد.
دانشمندان حدس می زنند که ماه به این شکل شکل گرفته است، زیرا نوعی سنگ به نام بازالت را در خاک روی سطح ماه پیدا کرده اند. بازالت ماه شبیه بازالت موجود در داخل زمین است.
در نهایت، این سؤال که چرا برخی از سیارات قمر دارند هنوز به طور گسترده مورد بحث است، اما عواملی مانند اندازه سیاره، کشش گرانشی، شعاع کره تپه و نحوه تشکیل منظومه شمسی آن ممکن است نقش داشته باشند.
ارتباط با تبریز امروز
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.
اشتراک در خبرنامه
برای اطلاع از آخرین خبرهای تبریز امروز در کانال تلگرام ما عضو شوید.
فرم تماس با تبریز امروز
کلیه حقوق این سایت متعلق به پایگاه خبری تبریز امروز بوده و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع
است.
طراحی وتولید
توسططراح وب سایت