خبر های ویژه
30 آبان 1404
نه چندان دور، شهرها از کمبود درخت رنج می‌بردند
سونیا دومپلمن استادیار معماری منظر، دانشگاه هاروارد - برگردان به فارسی مهندس میترا فرهنگ فر
در سال‌های اخیر، بسیاری از شهرها کمپین‌های کاشت درخت را برای جبران انتشار دی‌اکسید کربن و بهبود ریزاقلیم‌های شهری آغاز کرده‌اند. در سال ۲۰۰۷، شهر نیویورک برنامه‌ای به نام میلیون درخت نیویورک راه‌اندازی کرد؛ برنامه‌ای که طراحی شده بود تا یک میلیون درخت جدید در کنار خیابان‌ها، پارک‌ها و همچنین در املاک خصوصی و عمومی تا سال ۲۰۱۷ کاشته شود. آن‌ها دو سال زودتر از موعد به هدف خود رسیدند. این برنامه‌ها به‌دلایل مشخصی محبوب‌اند: درختان نه‌تنها ظاهر شهر را بهبود می‌دهند، بلکه اثر جزیره حرارتی شهری – یعنی گرایش شهرهای متراکم به گرم‌تر بودن نسبت به مناطق پیرامونی – را نیز کاهش می‌دهند. مطالعات نشان داده‌اند که درختان آلاینده‌های هوا را کم می‌کنند و حتی تنها دیدن درختان و وجود فضاهای سبز در شهرها می‌تواند استرس را کاهش دهد.
تبریز امروز:
در سال ۱۹۱۹، تعداد ۱٬۳۷۶ عدد درخت افرا نروژی جدید در طول خیابان‌های بروکلین کاشته شد. اداره پارک‌های منطقه بروکلین، شهر نیویورک
در سال‌های اخیر، بسیاری از شهرها کمپین‌های کاشت درخت را برای جبران انتشار دی‌اکسید کربن و بهبود ریزاقلیم‌های شهری آغاز کرده‌اند.
در سال ۲۰۰۷، شهر نیویورک برنامه‌ای به نام میلیون درخت نیویورک راه‌اندازی کرد؛ برنامه‌ای که طراحی شده بود تا یک میلیون درخت جدید در کنار خیابان‌ها، پارک‌ها و همچنین در املاک خصوصی و عمومی تا سال ۲۰۱۷ کاشته شود. آن‌ها دو سال زودتر از موعد به هدف خود رسیدند.
این برنامه‌ها به‌دلایل مشخصی محبوب‌اند: درختان نه‌تنها ظاهر شهر را بهبود می‌دهند، بلکه اثر جزیره حرارتی شهری – یعنی گرایش شهرهای متراکم به گرم‌تر بودن نسبت به مناطق پیرامونی – را نیز کاهش می‌دهند. مطالعات نشان داده‌اند که درختان آلاینده‌های هوا را کم می‌کنند و حتی تنها دیدن درختان و وجود فضاهای سبز در شهرها می‌تواند استرس را کاهش دهد.
اما همان‌طور که در کتاب جدیدم دیدن درختان: تاریخچهٔ درختان خیابانی در شهر نیویورک و برلین نشان می‌دهم، درختان همیشه بخشی از چشم‌انداز شهری نبودند. برای کاشت اولین درختان، تلاش‌هایی نظام‌مند و هماهنگ لازم بود.
چشم‌اندازی که داغ، پرازدحام – و بدون درخت بود
با انفجار جمعیت شهر نیویورک در قرن نوزدهم، شرایط نامناسب بهداشتی، ازدحام بیش از حد، و تابستان‌های گرم، شهر را به محیطی مناسب برای بیماری‌ها تبدیل کرد: تنها بین سال‌های ۱۸۳۲ و ۱۸۶۶، همه‌گیری‌های وبا حدود ۱۲٬۲۳۰ نفر را کشتند.
در آغاز قرن بیستم، شرایط زندگی بدتر شده بود. محله‌ها همچنان پرازدحام بودند، لوله‌کشی داخلی هنوز در بسیاری نقاط وجود نداشت، و فاضلاب‌های روباز را می‌شد در بسیاری از خیابان‌ها و کوچه‌های خاکی شهر مشاهده کرد.
تا آغاز قرن، خیابان‌های شلوغ شهر می‌توانست از جمعیت خفه شود، اما بدون حتی یک برگ سبز. کتابخانه کنگره
در برخی محله‌ها ممکن بود درختان کاملاً غایب باشند. تعداد کمِ درختانی که خیابان‌ها را می‌آراستند – عمدتاً درخت بهشتی، نارون و چنار آمریکایی – آن‌قدر اندک بودند که به‌راحتی می‌شد آن‌ها را یک‌به‌یک فهرست کرد. برای مثال، در سال ۱۹۱۰، نیویورک تایمز دربارهٔ کاهش تعداد درختان در خیابان فِفت اوِنیو گزارش داد. مقاله اشاره کرده بود که بین خیابان ۱۴ام و ۵۹ام، تنها هفت درخت در سمت غرب و شش درخت در سمت شرق این خیابان وجود داشت.
توسعه املاک، گسترش مترو و ساخت خطوط خدمات شهری به‌وضوح تأثیر خود را گذاشته بودند.
یک پزشک راه‌حلی پیشنهاد می‌کند
در دهه ۱۸۷۰، پزشک مشهور نیویورک، استیون اسمیت، جنبشی را برای کاشت بیشتر درختان هدایت کرد. او استدلال می‌کرد که این کار جان انسان‌ها را نجات خواهد داد.
استیون اسمیت، پزشک و مدافع بهداشت عمومی. ویکی‌سورس
اسمیت که پیشگام اصلاحات بهداشتی شهر و بنیان‌گذار هیئت بهداشت متروپولیتن بود، نویسنده یک پژوهش پیشگامانه بود که دمای بالا را با مرگ‌ومیر کودکان بر اثر تعداد زیادی از بیماری‌های عفونی مرتبط می‌کرد. او نتیجه گرفت که کاشت درختان خیابانی می‌تواند گرمای طاقت‌فرسا را کاهش داده و سالانه بین ۳٬۰۰۰ تا ۵٬۰۰۰ نفر را نجات دهد.
برای ترویج کاشت درخت خیابانی در شهر خود، اسمیت توجه‌ها را به مطالعه‌ای جلب کرد که بعدها به «مطالعه نارون واشنگتن» معروف شد.
این مطالعه که به بنجامین پیرس، استاد ریاضیات کالج هاروارد نسبت داده شده، ادعا می‌کرد که نارون مشهور واشنگتن که در میدان کمبریج در ماساچوست قرار داشت، دارای حدود ۷ میلیون برگ بوده که اگر کنار هم چیده می‌شدند، سطحی به وسعت ۵ آکر را می‌پوشاندند. این مطالعه قابلیت عظیم شاخ‌وبرگ یک درخت را در جذب دی‌اکسید کربن، تولید اکسیژن و فراهم کردن سایه نشان می‌داد.
در سال ۱۸۷۳، اسمیت اولین لایحه خود را برای ایجاد اداره جنگلداری به مجلس ایالتی نیویورک معرفی کرد؛ اداره‌ای که قرار بود کشت درختان خیابانی را ترویج دهد.
اما لایحه متوقف شد؛ چند تلاش و اصلاح دیگر لازم بود تا سرانجام در سال ۱۹۰۲ تصویب شد. حتی در آن زمان نیز بودجه لازم برای کاشت درختان خیابانی تأمین نشد. بنابراین در سال ۱۸۹۷، اسمیت به گروهی از شهروندان پیوست که تصمیم گرفتند شخصاً وارد عمل شوند. آن‌ها که خود را «انجمن کاشت درخت» می‌نامیدند، به صاحبان خانه کمک کردند تا در مقابل محل سکونت خود درخت بکارند. چند سال بعد نیز کمیته «سایه درخت تنمنت‌ها» را برای کاشت درخت در امتداد بلوک‌های مسکونی شلوغ و جلوی مدارس عمومی تأسیس کردند.
انجمن کاشت درخت نیویورک خیلی زود فهرست قابل‌توجهی از اعضا را جذب کرد. کتابخانه عمومی نیویورک
شهر از ساکنان یک بلوک تشویق می‌کرد که برای تصمیم‌گیری دربارهٔ کاشت درخت همکاری کنند تا درختان با فاصله‌های منظم کاشته شوند و سایه یکنواخت و زیبایی یکدست ایجاد کنند. برخی گونه‌ها مانند افرا نروژی ترجیح داده می‌شدند، زیرا دارای تنه‌های بلند بودند و می‌توانستند در خاک ضعیف رشد کنند و آلودگی شهری را تحمل کنند.
اولین فهرست اعضای انجمن شبیه یک فهرست «افراد مشهور» نیویورک بود: رابرت دِ فاریست (نیکوکار و اصلاح‌گر مسکن)، ساموئل پی. اووری (دلال آثار هنری)، آگوستوس سنت-گودنس (مجسمه‌ساز)، ادوارد کوپر (سرمایه‌دار و شهردار سابق) و نیز جی. پی. مورگان، دبلیو. بایارد کاتینگ و ویلیام کالینز ویتنی.
در خط مقدم مبارزه با تغییرات اقلیمی
برای این فعالان اولیه، کاشت درخت راهی برای خنک کردن خیابان‌ها و ساختمان‌ها در تابستان و زیباتر کردن منظر خشن شهری بود.
تنها بعدها بود که دانشمندان به ظرفیت عظیمی که درختان شهری – فراتر از جنگل‌ها – در کاهش اثرات تغییرات اقلیمی دارند، پی بردند.
در سال ۱۹۵۸، چانسی دی. لیک، رئیس انجمن پیشبرد علم آمریکا، در یک مقاله بسیار مورد توجه در «کنفرانس ملی آلودگی هوا» درباره گرم شدن جو هشدار داد. او اشاره کرد که افزایش دما می‌تواند موجب ذوب شدن پوشش‌های عظیم یخی قطبی شده و باعث بالا آمدن سطح دریاها شود. برای کاهش سطح دی‌اکسید کربن در جو، او پیشنهاد کرد که به ازای هر اتومبیل ۱۰ درخت و به ازای هر کامیون ۱۰۰ درخت کاشته شود.
پیشنهاد لیک یکی از نخستین تلاش‌ها برای استفاده از کاشت درخت جهت جبران گرمایش جهانی بود. از آن زمان – و به‌ویژه در دو دهه اخیر – روش‌هایی که تعداد درختان لازم برای جبران انتشار دی‌اکسید کربن را محاسبه می‌کنند بسیار پیشرفته شده‌اند. برای این منظور، دانشمندان و جنگل‌داران از سازمان جنگلداری ایالات متحده و دانشگاه کالیفرنیا دیویس iTree را توسعه دادند؛ مجموعه‌ای از ابزارهای نرم‌افزاری که به تعیین توانایی گونه‌های مختلف درخت برای جذب کربن، کاهش آلودگی و کم کردن رواناب شهری در یک اکوسیستم ویژه کمک می‌کند.
با وجود محبوبیت، درختان جدید گاهی با مقاومت مواجه می‌شوند. در حالی که بسیاری از ساکنان از سایه و ظاهر درختان لذت می‌برند، همیشه افرادی هستند که آن‌ها را مزاحم می‌دانند، زیرا جلوی ورود نور خورشید به آپارتمان‌شان را می‌گیرند. دیگران از بوی نامطبوع گل‌های برخی درختان، بذرهایی که می‌ریزند و پرندگانی که جذب می‌کنند و پیاده‌روها را با فضولات خود لکه‌دار می‌کنند، شکایت دارند.
اما با آشکارتر شدن خطرات تغییرات اقلیمی، امید بر این است که منافع گسترده‌تر درختان بر گرایش‌های فردی غلبه کند.
ارتباط با تبریز امروز
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.
اشتراک در خبرنامه
برای اطلاع از آخرین خبرهای تبریز امروز در کانال تلگرام ما عضو شوید.
فرم تماس با تبریز امروز
کلیه حقوق این سایت متعلق به پایگاه خبری تبریز امروز بوده و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع
است.
طراحی وتولید
توسططراح وب سایت