23 تیر 1398
علیرغم تخریب های گسترده و دریغ انگیز؛ هنوز در جای جای تبریز بناهای متعددی را می توان یافت که با وقار و اصالت شان، از گذشته ی فاخر این شهر حکایت می کنند اما برخی از این بناها به دلیل واقع شدن در موقعیت های خاص و در خیابان های اصلی قدیمی این شهر جایگاه ممتازی دارند. بی شک، یکی از این بناها ساختمانی است واقع در خیابان ارتش جنوبی نرسیده به میدان ساعت
تبریز امروز:
علیرغم تخریب های گسترده و دریغ انگیز؛ هنوز در جای جای تبریز بناهای متعددی را می توان یافت که با وقار و اصالت شان، از گذشته ی فاخر این شهر حکایت می کنند اما برخی از این بناها به دلیل واقع شدن در موقعیت های خاص و در خیابان های اصلی قدیمی این شهر جایگاه ممتازی دارند. بی شک، یکی از این بناها ساختمانی است واقع در خیابان ارتش جنوبی نرسیده به میدان ساعت که سال هاست دفترخانه ی شماره 30 این شهر به دفترداری جناب خلیل پور- محضردار قدیمی و خوشنام و مطب دکتر دیلمقانی-پزشک قدیمی و نام آور در آن واقع است و عجب تقارنی:تقارن میراث فرهنگی یک شهر با مالکینی فرهیخته!
این بنا عمری به قدمت بنای شهرداری تبریز دارد و اصلا برای خاطر آن ساخته شده است: بنایی برای تجهیز و مدیریت ساخت بنای کاخ شهرداری تبریز و چه بسا استقرار مهندسین و پرسنل آن! و این ها علاوه بر حکایت های متعدد از زمان بندی و بودجه بندی دقیق و طراحی صحیح و اجرای فنی و اصولی عمارت شهرداری است. شگفتا که در تبریز آن دوران چه ترازی از سلیقه و مدیریت را می توان سراغ گرفت!
سنگ های اسپاروخان به کار رفته در این بنا و پنجره های چوبی و نمای با وقار آن نیز یادآورپنجره ها و سنگ ها و نمای کلی بنای شهرداری است.
آری حکایت این بنای زیبا با حکایت حماسی احداث کاخ شهرداری تبریز یا همان عمارت ساعت و میدان ساعت(که به ثبت ملی نیز رسده اند) گره خورده است و همچنین، با نام ارفع الملک جلیلی شهردار وقت تبریز – مردی که اتفاقا خانه ی تاریخی وی در خیابان منصور نیز در انتظار سرنوشتی نامعلوم به سر می برد!
باری، روزگاری دستان چنان مردانی- که برآمده از نسل انقلاب مشروطه ی تبریز وشکوفایی مدنیت در تبریز بودند- تبریز را پیشروترین شهر ایران زمین می کرد و امروز مردمان این شهر میراث دار چنان ثروتی هستند که حفاظتی درخور را می طلبد. افسوس که بناهای مشابهی در سال های گذشته از دست رفتند و منجمله خانه ای مسکونی بین میدان ساعت و چهارراه منصور در بر شمالی خیابان امام با پنجره ها و در چوبی قهوه ای رنگ در پیش پای پروژه ی بی حاصل و فرجام مابین مسجد کبود و چهارراه منصور به نحوی که امروز حتی نمی توان عکسی هم از آن بنا سراغ گرفت!
مالکین این بنا (بنای دفترخانه30 و مطب دکتر دیلمقانی) و بناهای مشابه تا به امروز با همه ی مرارت ها و مزاحمت ها و در فقدان حمایت های دولتی، زحمت حفظ این میراث گرانبها را بردوش کشیده اند و در حقیقت بار جامعه را بر دوش کشیده اند و جا دارد که دولت و ارگان های ذیربط و جامعه برای حفظ چنین میراثی نیز آستین بالا زده و هم قانونا و هم با تامین منافع حقه ی مالکین عهده دار مسئولیت خویش گردد.
بدینسان موقعیت و تاریخچه ی بنای مورد اشاره و مردان بلند طبع و والامنش تبریز ما را وا می دارد که خطاب به روان پاک ارفع الملک جلیلی بگوییم:
عمارت شهرداری تبریز تنها نیست!
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.