تبریز امروز:
"چطور کسی می تواند این کار را انجام دهد؟" این سوال اجتناب ناپذیری است که وقتی دوباره خود را اینجا می یابیم، در پی تیراندازی در مدرسه می پرسیم. این بار، قاتل سه کودک و سه بزرگسال را در مدرسه میثاق در نشویل به ضرب گلوله به قتل رساند و نادرکی ما دوباره تکرار شد.
اما آیا این سوال درستی است؟ اگر فقط اینجا در آمریکاست که ما با چنین مشکلی روبرو هستیم، جایی که تیراندازی های مرگبار در محوطه مدرسه به طرز وحشتناکی عادی شده است، باید در مورد مسئولیت متعجب باشید.
همانطور که ایسو مک‌کاولی، یکی از نویسندگان Opinion، در مقاله‌ای این هفته می‌گوید، واقعیت این است که ما کشوری هستیم که این کار را با فرزندان خود انجام می‌دهیم. با ناکامی در تصویب قوانین معنی دار کنترل اسلحه، اجازه می دهیم این تیراندازی ها ادامه یابد.
مک کالی استدلال می کند که آخرین مرگ ها سرزنش بی عملی ما هستند. «هر جسد جوانی که با گلوله‌های اسلحه‌هایی که ما می‌توانیم کنترل کنیم، یک موعظه غمگین می‌کند. او می نویسد: آنها یک کلمه محکوم می کنند، یک جرمیاد.
او می افزاید: «راه های زیادی برای قضاوت درباره موفقیت یا شکست یک کشور وجود دارد. ما می توانیم به اقتصاد، قدرت ارتش یا کیفیت آموزش آن نگاه کنیم. ما می توانیم سالم بودن پل ها یا صاف بودن بزرگراه هایمان را بررسی کنیم. اما اگر از استاندارد دیگری استفاده کنیم چه؟ ما باید یک ملت را با یک معیار ساده قضاوت کنیم: تعداد والدین گریان که اجازه می‌دهد، تابوت‌های کوچکی که تحمل می‌کند.»
با این معیار، آمریکا آشکارا شکست خورده است. بنابراین شاید سوالی که اکنون باید پرسید این باشد: "چطور کسی نمی تواند کاری در این مورد انجام دهد؟"
