تبریز امروز:

 

اور یک دولت مهم سومری در بین النهرین باستان بود که در محل تل المقیار (عربی: تل المقير) در استان ذی قار در جنوب عراق واقع شده است.  اگرچه اور زمانی شهری ساحلی در مجاورت دهانه فرات در خلیج فارس بود ، اما خط ساحلی تغییر مکان داده و این شهر اکنون در کرانه جنوبی در ساحل جنوبی فرات ، 16 کیلومتری (9.9 مایل) ناصریه در عصر مدرن عراق واقع شده است ، 

قدمت این شهر از دوره اوبید حدود 3800 سال قبل از میلاد مسیح است و از قرن 26 قبل از میلاد به عنوان یک دولت-شهر در تاریخ مکتوب ثبت شده است ، اولین پادشاه شناخته شده ی آن "مه سان نپادا" است. خدای حامی شهر نانا ، خدای ماه سومری و اکدی (آشوری-بابلی) بود و نام این شهر از نام خدا گرفته شده است. UNUGKI ، به معنای واقعی کلمه "محل زندگی نانا  اونوگ  ". 

این مکان با ویرانه های نیمه بازسازی شده زیگورات اور مشخص شده است که شامل حرم نانا است که در دهه 1930 حفاری شده است. این معبد در قرن 21 قبل از میلاد  ، در زمان حکومت اور-نامو ساخته شد و در قرن 6 قبل از میلاد توسط نابونیدوس ، آخرین پادشاه بابل ، بازسازی شد. این خرابه ها مساحتی بالغ بر 1200 متر (3900 فوت) شمال غربی به جنوب شرقی با 800 متر (2،600 فوت) شمال شرقی به جنوب غربی را پوشش می دهد و تا حدود 20 متر (66 فوت) بالاتر از سطح دشت فعلی افزایش می یابد.

این شهر که گفته می شود توسط اور نامو Ur-Nammu طراحی و ریزی شده است ، ظاهراً به محله هایی تقسیم شده بود ، در یک چهارم بازرگانان و در محله دیگر صنعتگران زندگی می کردند. خیابان هایی به صورت گسترده و باریک و فضای باز برای اجتماعات وجود داشت. بسیاری از ساختارهای مربوط به مدیریت منابع آب و کنترل سیل هنوز مشهود است. 

خانه ها از خشت و گچ ساخته شده اند. در ساختمانهای بزرگ ، سنگ تراشی با قیر و نی تقویت می شد. در بیشتر موارد ، پی ها همه آنچه امروز باقی مانده است هستند. مردم اغلب  (جداگانه و به تنهایی ؛ گاهی اوقات با جواهرات ، گلدان ها و سلاح ها) در اتاقک ها یا شافت های زیر طبقه خانه دفن می شدند.

اطراف اور را با باروهایی شیب دار به ارتفاع 8 متر و عرض حدود 25 متر احاطه کرده بودند که در بعضی از نقاط با دیوار آجری هم مرز بود. در جای دیگر ، ساختمانها در باروها ادغام شده بودند. رود فرات مکمل این استحکامات در ضلع غربی شهر بود. 

جامعه و فرهنگ

اکتشافات باستان شناسی بدون شک نشان داده است که اور یک مرکز مهم شهری سومرو-اکدی در دشت بین النهرین بوده است. به خصوص کشف آرامگاه های سلطنتی ، شکوه و عظمت آن را تأیید کرده است. این مقبره ها که مربوط به دوره  قرن 25 یا 24 قبل از میلاد است ، حاوی گنجینه ای عظیم از وسایل لوکس ساخته شده از فلزات گران بها و سنگ های نیمه قیمتی است که از مسافت های طولانی وارد شده است (ایران باستان ، افغانستان ، هند ، آسیای صغیر ، شام و خلیج فارس).  این ثروت ، که تا آن زمان بی نظیر بود ، گواهی بر اهمیت اقتصادی اور در دوران مفرغ اولیه است.

 

مطالعه باستان شناسی منطقه کمک زیادی به درک از چشم انداز و تعاملات از راه دور در طول این دوران باستان کرده است. اور یک بندر مهم در خلیج فارس بود ، که بسیار بیشتر از امروز به داخل کشور گسترش می یافت و این شهر کنترل عمده تجارت بین النهرین را در دست داشت. واردات فلزات گرانبها مانند طلا و نقره و سنگهای نیمه قیمتی ، یعنی لاجورد و کارلین به اور از بسیاری از نقاط جهان انجام می شد. 

تصور می شود که اور دارای یک سیستم اجتماعی طبقه بندی شده شامل بردگان (خارجی های اسیر شده) ، کشاورزان ، صنعتگران ، پزشکان ، کاتبان و روحانیون است. روحانیون عالی رتبه ظاهراً از تجملات عالی و قصرهای باشکوه برخوردار بودند.

ده ها هزار متن میخی از معابد ، کاخ و خانه های فردی ، ضبط قرارداد ، موجودی کالا و اسناد دادگاه ، شواهدی از سیستم های پیچیده اقتصادی و قانونی شهر کشف شده است. 

موسیقی
در کاوش در شهر قدیمی اور در سال 1929 لیرها ، سازهایی شبیه چنگ مدرن اما به شکل گاو نر و با یازده رشته نشان داده شد. 

زن با سر مارمولک که  به کودک شیر می دهد  از اور ، دوره اوبید ، 4500-4000 قبل از میلاد ، در موزه عراق
هنگام تأسیس اور ، سطح آب خلیج فارس دو و نیم متر بالاتر از امروز بود. بنابراین تصور می شود که اور دارای محیطی باتلاقی بوده است. آبیاری غیرضروری بود و سیستم کانال مشهور شهر احتمالاً برای حمل و نقل استفاده می شد. ماهی ها ، پرندگان ، غده ها مانند سیب زمینی  و نی ها ممکن است بدون نیاز به انقلاب کشاورزی ، بعضاً به عنوان پیش شرط شهرنشینی از لحاظ اقتصادی از اور پشتیبانی کنند. 

باستان شناسان شواهدی از رسوب اولیه در اور را در دوران عبید (حدود 6500 تا 3800 سال قبل از میلاد) کشف کرده اند. این سطح اولیه با رسوب استریل خاک که توسط حفاران دهه 1920 تفسیر شد به عنوان مدرکی برای سیل بزرگ کتاب پیدایش و حماسه گیلگمش مهر و موم شد. اکنون فهمیده شده است که دشت بین النهرین جنوبی در معرض سیل منظم رودخانه های فرات و رودخانه های دجله ، با فرسایش شدید از آب و باد قرار گرفته است که ممکن است باعث وقوع داستان های سیل بزرگ کتاب مقدس بین النهرین و مشتقات آن شود.

اشغال هزاره چهارم سومری ها
اشغال بیشتر اور فقط در زمان ظهور آن در هزاره سوم قبل از میلاد روشن می شود (گرچه باید در طول هزاره چهارم یک مرکز رشد شهری باشد). مهاجران جدید اور مانند دیگر سومری ها مردمی غیر سامی بودند که احتمالاً از شرق حدود سال 3300 قبل از میلاد آمده اند و به زبان مستقل صحبت می کردند.اما در طی هزاره سوم قبل از میلاد ، یک همزیستی فرهنگی نزدیک بین سومری ها و اکدی های سامی شرقی ایجاد شد که باعث دوزبانگی گسترده گردید. تأثیر متقابل زبان سومری و زبان اکدی در همه زمینه ها ، از استقراض واژگانی فراگیر گرفته تا همگرایی نحوی ، صرفی و واجی ، مشهود است. این امر باعث شده تا دانشمندان از سومری و اکدی در هزاره سوم پیش از میلاد به عنوان Sprachbund یاد کنند. 

هزاره سوم قبل از میلاد به طور کلی به عنوان عصر اوایل برنز بین النهرین توصیف می شود ، که تقریباً پس از نابودی سلسله سوم اور در قرن 21 قبل از میلاد پایان می یابد.

هزاره سوم قبل از میلاد (اوایل عصر برنز)
 سلسله اول اور

کلاه ایمنی طلای پادشاه Ur I Meskalamdug ، حدود سالهای 2600–2500 قبل از میلاد.

موزاییک استاندارد اور (حدود 2600 سال قبل از میلاد)

موزاییک استاندارد اور ، از مقبره های سلطنتی اور ، از سنگ آهک قرمز ، قیر ، لاجورد و پوسته ساخته شده است. طرف "صلح" راحتی ، موسیقی و رفاه را نشان می دهد. طرف "جنگ" اور نشان می دهد که پادشاه ، ارتش و ارابه های او دشمنان را لگدمال می کنند.
منابع اصلی مختلفی وجود دارد که دانشمندان را در مورد اهمیت اور در دوران مفرغ اولیه آگاه می کنند. به نظر می رسد سلسله اول اور دارای ثروت و قدرت زیادی بوده است ، همانطور که توسط بقایای مجلل گورستان سلطنتی در اور نشان داده شده است. فهرست پادشاهان سومری یک تاریخ سیاسی آزمایشی از سومر باستان را ارائه می دهد و از جمله چندین فرمانروای اور را ذکر می کند. "مه سان نپادا " اولین پادشاهی است که در فهرست پادشاهان سومری ذکر شده است ، و به نظر می رسد که در قرن 26 قبل از میلاد زندگی می کرده است. به نظر می رسد که " اور" از قبل یک مرکز شهری مهم بوده و با نوعی مهر استوانه ای به نام مهر و موم شهر نشان داده شده است. این مهرها حاوی مجموعه ای از علائم اولیه میخی است که به نظر می رسد نوشته ها یا نمادهایی از نام دولت های شهر در بین النهرین باستان است. بسیاری از این مهرها در اور یافت شده و نام اور بر روی آنها برجسته است. 

مجموعه بزرگی از اسناد میخی ، عمدتا از امپراطوری به اصطلاح سلسله سوم اور (همچنین به عنوان امپراتوری نئو سومری نیز شناخته می شود) ، در اواخر هزاره سوم ظاهر می شود. این متمرکزترین دولت دیوان سالاری بود که جهان تاکنون شناخته است.

اور تحت سیطره امپراتوری سکانی زبان آکدی قرار گرفت که توسط سارگون بزرگ بین قرن 24 و 22 قبل از میلاد تاسیس شد. این دوره ای بود که اکدیان سامی زبان ، که به بین النهرین وارد شده بودند. قریباً در 3000 سال قبل از میلاد ، بر سومری ها و در واقع در بسیاری از خاور نزدیک باستان غلبه کرد.

پس از سقوط امپراطوری اکدیان در اواسط قرن 22 قبل از میلاد ، بین النهرین جنوبی برای چند دهه تحت حکومت گوتیان اداره می شود ، یک گروه از کوه های زاگرس در شمال شرقی بین النهرین ، در حالی که آشوری های  آکدی استقلال خود را در شمال بین النهرین مجدداً حفظ کردند.

Ur III
مقاله اصلی: سلسله سوم اور

امپراتوری سلسله سوم اور. غرب در بالا ، شمال در سمت راست است.
سلسله سوم با روی کار آمدن پادشاه اور ناممو تاسیس شد و بین سالهای  2047 قبل از میلاد و 2030 قبل از میلاد حاکم بود. در زمان حکومت او ، معابد ، از جمله زیگورات اور ساخته شد ، و از طریق آبیاری کشاورزی بهبود یافت. آیین نامه وی ، کد اور ناممو (قطعه ای در سال 1952 در استانبول شناسایی شد) یکی از قدیمی ترین اسناد شناخته شده است ، که 300 سال قبل از قانون حمورابی است. او و جانشینش شولگی هر دو در زمان پادشاهی شان ادعای خدایی می کردند و پس از مرگش از او  به عنوان یک قهرمان  یادشده است : یکی از آثار برجای مانده از ادبیات سومری ، مرگ اور-نامو و سفر او به جهان زیرین را توصیف می کند.

سلطنت Ur-Nammu (حدود 2047–2030 قبل از میلاد).
پس از اورناممو ، شولگی ، بزرگترین پادشاه سلسله سوم اور ، جانشین سلطنت اور شد و امپراتوری را به یک دولت بوروکراتیک متمرکز تبدیل کرد. شولگی برای مدت طولانی (حداقل 42 سال) حکومت کرد و در نیمه راه حکومت خود ادعای خدایی را کرد.

امپراطوری اور به سلطنت سه پادشاه دیگر با نامهای سامی اکدی ، عمار-سین ، شو-سین و ایبی-سین ادامه داد. این حوادث در حدود سال 1940 قبل از میلاد به دست عیلامی ها در بیست و چهارمین سال سلطنتی ایبی سین افتاد ، رویدادی که توسط مرثیه سرای بزرگ برای اور برگزار شد.

بر اساس یک تخمین ، اور بزرگترین شهر جهان از سالهای ج. 2030 تا 1980 قبل از میلاد. جمعیت آن تقریباً 65000 نفر در آن زمان 1/0 درصد از جمعیت جهانی بود .

بعدا عصر مفرغ

خدای زن بین النهرین نشسته بر روی صندلی ، پلاک های سفالی از بابل قدیمی را از آتش گرفته است

شهر اور پس از نابودی سلسله سوم اور قدرت سیاسی خود را از دست داد. با این وجود ، موقعیت مهم آن که به دسترسی به خلیج فارس ادامه می داد ، اهمیت اقتصادی مداوم شهر را در طول هزاره دوم قبل از میلاد تضمین می کرد. شکوه و عظمت شهر ، قدرت امپراطوری ، عظمت شاه شولگی و بدون شک تبلیغات کارآمد دولت در طول تاریخ بین النهرین پابرجا بود. شولگی حداقل برای دو هزار سال دیگر یک شخصیت شناخته شده تاریخی بود ، در حالی که روایت های تاریخی جوامع بین النهرین آشور و بابل نام ها ، رویدادها و اسطوره ها را به یادگار می داشت. این شهر توسط اولین سلسله (آموریت) بابل که در قرن هجدهم قبل از میلاد در جنوب بین النهرین به شهرت رسید ، اداره می شود. پس از سقوط امپراتوری بابل عمر کوتاه حمورابی ، بعداً بخشی از حکومت بومی اکدی برای بیش از 270 سال در سلطنت قرار گرفت و توسط جانشینان آموریتی ، کاسیت ها در قرن شانزدهم قبل از میلاد ، بابل را تسخیر کردند. در دوره سلسله کاسیت ، اور و همراه با سایر مناطق بابل تحت کنترل پراکنده ایلامی ها و امپراتوری آشور میانه قرار گرفتند ، که دوره های اخیر در اواخر عصر مفرغ و عصر آهن در اوایل قرن 14 قبل از میلاد و اواسط قرن یازدهم قبل از میلاد قرار داشت. 

عصر آهن
این شهر همراه با سایر مناطق بین النهرین جنوبی و بیشتر خاور نزدیک ، آسیای صغیر ، آفریقای شمالی و جنوب قفقاز ، از قرن دهم تا اواخر قرن هفتم قبل از میلاد به امپراتوری نئو آشور شمال بین النهرین تبدیل شد. از اواخر قرن 7 قبل از میلاد تحت حکومت اصطلاحاً سلسله کلدانی بابل اداره می شد. در قرن 6 قبل از میلاد در اور تحت حکومت نبوکدنصر دوم در بابل ساخت و سازهای جدیدی انجام شد. آخرین پادشاه بابل ، نابونیدوس (که آشوری متولد بود و کلدانی نبود) ، زیگورات را بهبود بخشید. با این حال ، شهر از حدود 530 قبل از میلاد پس از سقوط بابل به دست امپراتوری هخامنشی ایران شروع به زوال کرد و اوایل قرن 5 قبل از میلاد دیگر در آن کسی ساکن نبود. سقوط اور ممکن است به دلیل خشکسالی ، تغییر الگوی رودخانه ها ، و یا قطع ارتباط با خلیج فارس باشد.

شناسایی اور با کتاب مقدس

"خانه ابراهیم" در اور ، عکس سال 2016.

اور احتمالاً شهر اور کاسدیم است که در کتاب خلقت به عنوان زادگاه پیامبر یهودی ، مسیحی و مسلمان ابراهیم ذکر شده است ، که به طور سنتی اعتقاد بر این است که مدتی در هزاره دوم قبل از میلاد زندگی کرده است.  با این وجود سنت ها و نظرات علمی متناقضی در مورد اسم اور وجود دارد.

اور در کتاب مقدس ؛ چهار بار در تورات یا عهد عتیق ذکر شده است . کلدانی ها در حدود 850 سال قبل از میلاد در مجاورت ساکن شده بودند ، اما در دوره هزاره دوم قبل از میلاد که به طور سنتی ابراهیم زندگی می کرد ، در هیچ کجای بین النهرین باقی نمانده بودند. سلسله کلدانی تا اواخر قرن 7 قبل از میلاد بر بابل حکمرانی نکردند و فقط تا اواسط قرن 6 قبل از میلاد قدرت را در دست داشتند.

"ملات" قیر در میان آجرهای گلی Ur

گروه های دایره ای آجر حفاری شده در سال 1900
در سال 1625 ، سایت توسط پیترو دللا والل  بازدید شد ، وی حضور آجرهای باستانی مهر شده با نمادهای عجیب و غریب ، سیمان شده با قیر و همچنین قطعات سنگ مرمر سیاه و سفید را که به نظر می رسد مهر و موم شده است ، ثبت کرده است.

باستان شناسان اروپایی تل المقیار را به عنوان مکان اور شناسایی نکردند تا اینکه هنری راولینسون با موفقیت برخی از آجرهای آن مکان را که ویلیام لوفتوس در سال 1849 به انگلستان آورده بود ، رمزگشایی کرد.

این مکان برای اولین بار در 1853 و 1854 به نمایندگی از موزه انگلیس و با دستورالعمل وزارت امور خارجه توسط جان جورج تیلور ، معاون کنسول انگلیس در بصره از 1851 تا 1859 حفاری شد.  تیلور  زیگورات اور و سازه ای با قوس را کشف کرد که بعداً به عنوان بخشی از "دروازه قضاوت" مشخص شد. 

در چهار گوشه مرحله بالای زیگورات ، تیلور استوانه های سفالی را پیدا کرد که روی آن کتیبه ای از نبونیدوس آخرین پادشاه بابل (539 پیش از میلاد) نوشته شده بود و با دعا برای پسرش بلشار اوزور ؛ شواهدی از ترمیم قبلی زیگورات توسط ایشمه داگان از ایسین و شو سین از اور و توسط کوریگالزو ، پادشاه کاسیت بابل در قرن 14 قبل از میلاد پیدا شد. نبوكدنصر همچنین ادعا می كند كه معبد را بازسازی كرده است.

تیلور در ادامه یک ساختمان جالب بابلی را کشف کرد ، نه چندان دور از معبد ، بخشی از نکروپلیس بابل. در مورد شهر  بقایای فراوانی از تدفین دوره های بعدی پیدا کرد. ظاهراً ، در زمانهای بعدی ، به دلیل تقدس خود ، اور به مکان مورد علاقه آرامگاه ها تبدیل شده است ، به طوری که حتی پس از پایان سکونت ، همچنان به عنوان نکروپلیس مورد استفاده قرار گرفت.

حفاری های او به طور معمول از آن دوران ، اطلاعات را نابود و داستان را آشکار کرد. بومیان برای 75 سال آینده از آجرها و کاشی های سست شده 4000 ساله برای ساخت استفاده کردند ، در حالی که این مکان کاوش نشده بود ، موزه انگلیس تصمیم گرفت باستان شناسی در آشور را در اولویت قرار دهد.

پس از زمان تیلور ، مسافران زیادی از این مکان بازدید کردند ، تقریباً همه آنها بقایای بابل باستان ، سنگ نوشته شده و مواردی از این دست را که بر روی سطح زمین قرار داشتند ، یافته اند. این سایت از نظر بقایای غنی و کاوش نسبتاً آسان در نظر گرفته شد.  در سال 1918 توسط رگینالد کمپبل تامپسون در سال 1919 برای یک فصل در موزه بریتانیا سایت را کار کرد و زمینه را برای پیگیری اقدامات گسترده تری فراهم کرد.

عکس هوایی از اور در سال 1927.
بودجه حفاری های سالهای 1922 تا 1934 توسط موزه بریتانیا و دانشگاه پنسیلوانیا و با هدایت باستان شناس سر چارلز لئونارد وولی انجام شد. در مجموع حدود 1850 مدفن کشف شد ، از جمله 16 مورد که به عنوان "مقبره های سلطنتی" توصیف شده اند و حاوی آثار ارزشمند بسیاری از جمله مهر اور است. قدمت بیشتر مقبره های سلطنتی مربوط به حدود 2600 سال قبل از میلاد مسیح است. یافته ها شامل مقبره بدون کاشی ملکه ای بود که فکر می کرد ملکه پوآبی است - این نام از مهر استوانه ای یافت شده در مقبره یافت شده است ، اگرچه دو مهر متفاوت و بدون نام دیگر در مقبره یافت شد. بسیاری از افراد دیگر به نوعی فداکاری انسانی با او دفن شده بودند. در نزدیکی زیگورات معبد " ای - نون - ماه" و ساختمان های " ای -دوب -لال- ماه" (ساخته شده برای یک پادشاه) ، " ای - گی - پار "  محل اقامت کاهن اعظم و " ای - همر - ساگ " ساختمان معبد، کشف شد. در خارج از منطقه معبد ، خانه های زیادی در زندگی روزمره مورد استفاده قرار می گرفت. در زیر لایه مقبره های سلطنتی نیز کاوش هایی انجام شد: لایه ای از خاک رس آبرفتی به ضخامت 3.5 متر (11 فوت) بقایای سکونت قبلی  از جمله سفال های دوره اوبید ، اولین مرحله استقرار در جنوب بین النهرین را شامل می شود. بعداً وولی مقالات و كتابهای زیادی در مورد كشف ها نوشت. یکی از دستیاران وولی در سایت باستان شناس ماکس مالوان بود. اکتشافات در این سایت با کشفیات مقبره سلطنتی در رسانه های  اصلی جهان به عناوین اصلی رسید. در نتیجه ، ویرانه های شهر باستان بازدید کنندگان زیادی را به خود جلب کرد. یکی از این بازدیدکنندگان آگاتا کریستی مشهور بود که در نتیجه این دیدار با ماکس مالوان ازدواج کرد.

در این مدت از راه آهن بغداد - بصره ، از ایستگاهی به نام "تقاطع اور" ، این سایت قابل دسترسی بود. 

هنگامی که برای اولین بار مقبره های سلطنتی در اور کشف شد ، آنها هیچ تصوری از بزرگ بودن آنها نداشتند. آنها با حفر دو مقبره در وسط بیابان شروع کردند تا ببینند آیا می توانند چیزی پیدا کنند که به آنها امکان ادامه حفاری را بدهد. آنها در ابتدا به دو تیم تقسیم شدند. تیم A و تیم B. هر دو تیم چند ماه اول را در حفر یک مقبره گذراندند و با جمع آوری قطعات کوچک جواهرات طلایی و ظروف سفالی ، مدارکی برای دفن پیدا کردند. در آن زمان این "مقبره طلا" نامیده می شد  در این زمان ، فصل اول حفاری به پایان رسیده بود و وولی به انگلیس بازگشت. در پاییز ، وولی دوباره بازگشت و به حفاری در فصل دوم ادامه داد. در پایان فصل دوم ، او حیاطی را کشف کرد که توسط اتاقهای زیادی احاطه شده بود. در سومین فصل حفاری آنها بزرگترین یافته خود را کشف کرده اند ، ساختمانی که تصور می شد به دستور پادشاه ساخته شده است و ساختمان دوم که محل زندگی کاهن اعظم است. با پایان یافتن فصل چهارم و پنجم ، آنها موارد زیادی را کشف کرده بودند که بیشتر وقت آنها صرف ضبط اشیا  پیدا شده به جای حفر واقعی اشیا می شد. آنها اقلام زیادی از جواهرات طلا گرفته تا گلدان های سفالی و سنگ پیدا کرده بودند. چند سکه نیز وجود داشت که در داخل مقبره ها نیز قرار داشت. یکی از مهمترین اشیایی که کشف شد مهر اور است. در پایان فصل ششم آنها 1850 قبر را حفاری کرده و 17 مورد را "مقبره سلطنتی" قلمداد کردند. وولی کار خود را در حفاری مقبره های سلطنتی  اور در سال 1934 به پایان رسانده بود. در داخل مقبره شاهزاده خانم پوآبی ، صندوقی در وسط اتاق قرار داشت. در زیر آن صندوقچه سوراخی در زمین وجود داشت که منجر به آنچه "قبر پادشاه"  نامیده می شد گردید. اعتقاد بر این بود که این گور پادشاهان است زیرا در کنار ملکه دفن شده است. در "قبر شاه" 63 نفر از حاضران حضور داشتند که همگی مجهز به کلاه ایمنی مسی و شمشیر بودند. تصور می شود ارتش او باشد که با او دفن شده است. یک اتاق بزرگ دیگر نیز کشف شد ،  به نام "گودال مرگ بزرگ".  این اتاق بزرگ دارای 74 بدن بود که 68 مورد آن زن بودند. در مقبره فقط دو اثر وجود داشت .

بیشتر گنجینه های حفاری شده در اور در موزه بریتانیا و موزه باستان شناسی و انسان شناسی دانشگاه پنسیلوانیا است. در موزه پن نمایشگاه "گذشته باستان عراق" ، که شامل بسیاری از مشهورترین قطعات مقبره سلطنتی است ، در اواخر بهار 2011 برای بازدید کنندگان گشوده شد. پیش از این ، موزه پن بسیاری از بهترین قطعات خود را از اور  در یک تور و در نمایشگاهی به نام "گنجینه های مقبره سلطنتی اور" به موزه های مختلف امریکایی ارسال کرده بود. این مجموعه به هشت موزه آمریکایی از جمله موزه های کلیولند ، واشنگتن و دالاس سفر کرد و در ماه مه 2011 در موسسه هنر دیترویت به پایان رسید.

در سال 2009 ، توافق نامه ای برای یک دانشگاه مشترک پنسیلوانیا و تیم عراقی برای از سرگیری کارهای باستان شناسی در سایت اور حاصل شد.

سربازان آمریکایی در ماه مه 2010 به زیگورات اور بازسازی شده صعود می کنند.
اگرچه برخی از مناطقی که در حین کاوش های مدرن پاکسازی شده اند بار دیگر شن و ماسه زده شده اند ، زیگورات بزرگ به طور کامل پاکسازی شده و به عنوان بهترین مکان حفظ شده و قابل مشاهده در این مکان قرار دارد. مقبره های مشهور سلطنتی ، بنام آرامگاه نئو سومری ، واقع در حدود 250 متری (820 فوت) جنوب شرقی زیگورات بزرگ در گوشه دیواری که شهر را احاطه کرده است ، تقریباً کاملاً پاک شده اند. به نظر می رسد بخشهایی از منطقه مقبره به یکپارچه سازی یا تثبیت سازه نیاز دارند.

بر روی بسیاری از دیوارها خط میخی (نوشته سومری) وجود دارد که برخی از آنها کاملاً با خط پوشانده شده در آجرهای گل پوشانده شده است. خواندن متن گاهی اوقات دشوار است ، اما بیشتر سطوح را پوشش می دهد. نقاشی های دیواری مدرن نیز معمولاً به صورت اسامی ساخته شده با قلم های رنگی (گاهی اوقات تراشیده می شوند) به گورها راه یافته است. خود زیگورات بزرگ دارای نقاشی های دیواری به مراتب بیشتر است که عمدتا به سبک آجر تراش خورده است. گورها کاملاً خالی است. تعداد کمی از مقبره ها قابل دسترسی است. بیشتر آنها محاصره شده اند. کل سایت با بقایای سفال پوشانده شده است ، تا حدی که پا گذاشتن در جایی بدون پا زدن روی بعضی از آنها عملاً غیرممکن است. برخی از آنها دارای رنگ و نقاشی هستند. برخی از "کوههای" سفالهای شکسته آوارهایی است که از کاوشها خارج شده است. بقایای سفال و بقایای انسان بسیاری از دیواره های منطقه مقبره های سلطنتی را تشکیل داده است.

در ماه مه 2009 ، ارتش ایالات متحده سایت اور را به مقامات عراقی بازگرداند ، که امیدوارند بتوانند آن را به عنوان یک مکان توریستی توسعه دهند. 

موزاییک  از اور ، 2500 پ.م. موزه بریتانیا
از سال 2009 ، سازمان غیر انتفاعی صندوق میراث جهانی (GHF) برای محافظت و حفظ اور در برابر مشکلات فرسایش ، غفلت ، ترمیم نامناسب ، جنگ و درگیری تلاش کرده است. هدف GHF برای این پروژه ایجاد یک طرح جامع آگاهانه و علمی است که برای حفاظت و مدیریت طولانی مدت سایت ، و به عنوان الگویی برای سرپرستی سایت های دیگر خدمت کند. [50]

از سال 2013 ، موسسه همکاری توسعه وزارت امور خارجه ایتالیا DGCS  و SBAH ، هیئت دولت از آثار باستانی و میراث وزارت گردشگری و آثار باستانی عراق ، یک پروژه همکاری برای "حفاظت و نگهداری از سایت باستان شناسی اور ". در چارچوب این توافق نامه همکاری منعقد کرده است ، برنامه اجرایی ، با نقشه های دقیق ، برای نگهداری از معبددوبلاماه  ، آرامگاه های سلطنتی -  و زیگورات در حال انجام است. اولین بررسی به روز شده در سال 2013 ، نقشه هوایی جدیدی را ایجاد کرده است که از پرواز یک پهپاد (هواپیمای بدون سرنشین) در مارس 2014 حاصل شده است. این اولین نقشه با وضوح بالا است که از بیش از 100 فتوگراف هوایی گرفته شده است ، با دقت 20 سانتی متر یا کمتر پیش نمایش ORTHO-PHOTOMAP سایت باستان شناسی اور  به صورت آنلاین در دسترس است. 

از سال 2012 ، تیم مشترکی از باستان شناسان ایتالیایی و عراقی به سرپرستی فرانکو داگوستینو در تل ابو تبیره ، واقع در 15 کیلومتری شرق اور و 7 کیلومتری جنوب ناصریه ، مشغول کاوش هستند.  به نظر می رسد این سایت ، در حدود 45 هکتار مساحت ، بندرگاه و مرکز تجاری مرتبط با اور در نیمه بعدی هزاره سوم قبل از میلاد بوده است.

 

برگردان به فارسی : توفیق وحیدی آذر